Όταν γράφεται αυτό το άρθρο είναι ξημερώματα 18ης Νοεμβρίου. Αναλογιζόμενος την χθεσινή ημέρα προσπάθησα να καταλάβω τι γιορτάζουμε. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι γιορτάζουμε και τιμούμε την πτώση της Χούντας των αντισυνταγματαρχών, γιορτάζουμε και τιμούμε την επάνοδο της Δημοκρατίας, γιορτάζουμε την επανίδρυση του κράτους, τιμούμε τους νεκρούς που χάθηκαν εκείνη την βραδιά στο Πολυτεχνείο και τα γύρω στενά, τιμούμε τους αγώνες των εξόριστων και των αγωνιστών γενικά…
Ωραία. Επειδή όμως η σκέψη είναι ένα κέρμα που γυρνάει στον αέρα και μπορεί να σκέφτεσαι «κορώνα» αλλά υπάρχουν και τα «γράμματα», πάμε να δούμε τώρα γιατί πενθούμε αυτή την μέρα. Πενθούμε που ξεκίνησε μια άλλη Χούντα, αυτή των Καραμανλήδων και των Παπανδρέηδων δηλαδή της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πενθούμε γιατί η χώρα σιγά σιγά βούλιαζε και οι κυβερνώντες σφύριζαν αδιάφορα ώσπου φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Πενθούμε γιατί η νεολαία έχασε την επαγρύπνηση της και την Ιδεολογία της και δημιουργήθηκε μία άχρωμη μάζα υλιστών και πλουσιοφτωχομπινέδων. Πενθούμε γιατί δημιουργήθηκε ένα Κράτος πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων κάτι που χάλασε την ψυχή και το φιλότιμό μας. Πενθούμε που δημιουργήθηκε μια κοινωνία σκληρού καπιταλισμού και το μόνο που μετράει σε αυτή είναι το χρήμα και τίποτε άλλο. Πενθούμε που εν έτη 2011 έρχονται ξανά στο προσκήνιο λέξεις που είχαμε να ακούσουμε απ το 1821 όπως χαράτσι, κεφαλικός φόρος κλπ. Πενθούμε που δεν έχουμε Παιδεία, τα παιδιά δεν έχουν βιβλία και η Τριτοβάθμια εκπαίδευση ψυχορραγεί. Πενθούμε που οι Νέοι θέλουν να σηκωθούν να φύγουν απ την χώρα. Πενθούμε που στην εξουσία πλέον δεν υπάρχουν πολιτικοί με ιδέες αλλά άβουλα υποταγμένα όντα στα θελήματα των Τροικανών και των Τραπεζιτών…
Αλλά αυτό που με εξοργίζει πραγματικά είναι ότι πολλοί από αυτούς που ήταν κλεισμένοι εκείνοι την ημέρα στο Πολυτεχνείο δεν σεβάστηκαν τίποτα, ούτε καν αυτούς που έπεφταν νεκροί δίπλα τους, καθώς μόλις πήραν την εξουσία στα χέρια τους (αφού οι πιο πολλοί έγιναν είτε επιχειρηματίες, είτε πολιτικοί, είτε μεγαλοδικηγόροι κλπ) έφεραν στην Ελλάδα χειρότερη Χούντα. . Γιατί η Δικτατορία που έχει την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας είναι πολύ χειρότερη από την πραγματική. Και επισκιάστηκαν λοιπόν οι αληθινοί ήρωες εκείνης της Βραδιάς, οι οποίοι ήταν γνήσιοι ιδεολόγοι και τους βλέπουμε μόνο σε κανένα Ντοκιμαντέρ ανάμεσα σε Δαμανάκη και Τρέμη. Το 1973 αυτοί που έκαναν την Επανάσταση είχαν έναν ορατό εχθρό να αντιμετωπίσουν. Τον έλεγαν Παπαδόπουλο, Πατακό, Ιωαννίδη κλπ. Η δικιά μας η γενιά με ποιόν να τα βάλει; Σε ποιόν να σηκώσει κεφάλι; Έχει το δύσκολο έργο να ανατρέψει ένα ολόκληρο σύστημα και να τα βάλει με μια ολόκληρη γενιά. Την γενιά του Πολυτεχνείου… Είναι όμως τόσο δύσκολο να τα βάλεις με μια ολόκληρη γενιά και με το κράτος που έχει ιδρύσει… Και το πιο υποκριτικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι πάνε και καταθέτουν στεφάνι και με δακρύβρεχτα μάτια κάνουν δηλώσεις για «συντρόφους», «συναγωνιστές», «επαναστάτες». Λέξεις που μόλις τις ακούς από αυτά τα στόματα χάνουν το νόημά τους, εξανεμίζονται, πεθαίνουν…
Εγώ συνεπώς δεν γιορτάζω αυτή την μέρα. Απλώς την τιμώ… Τιμώ ανθρώπους που πάλεψαν για να αλλάξουν κάτι… Που πάλεψαν να φέρουν την αληθινή Δημοκρατία… Τιμώ αυτούς που χάθηκαν… που βασανίστηκαν… Αλλά δεν γιορτάζω… Δεν γιορτάζω την Δημοκρατία σας… Απλά την αγνοώ και επιδεικτικά την γράφω… Ξέρετε που… Και τα στεφάνια σας να τα βάλετε εκεί που ξέρετε… Ξέρετε που…
Θα κλείσω με ένα τραγούδι που με εκφράζει για αυτή την μέρα… Ακούστε το…
Γεώργιος Κ.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=YfUAsBPXvmo[/youtube]
