Δεν με νοιάζει για μένα. Θέλω να πιστεύω πως έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Θα τα καταφέρω. Θα σταματήσω να δίνω τόση σημασία στο χρήμα. Σ’ αυτό το πανάθλιο εργαλείο που έγινε θηλιά στο λαιμό μου. Θα βρω εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης. Θα ζω με λιγότερα. Δεν θα κάνω περιουσία. Θα σταματήσω εδώ αυτό τον ψυχαναγκασμό «να αφήσω ένα σπίτι στα παιδιά μου». Ούτε για το αγέννητο παιδί μου με ενδιαφέρει και τόσο. Σίγουρα θα τα πάει καλύτερα από μένα. Θα με προσπεράσει, θα με ξεπεράσει. Αυτό άλλωστε οφείλουν να κάνουν οι νέες γενιές.
Εκείνο που με πονάει είναι οι γονείς μου. Γι αυτούς στεναχωριέμαι. Που στερήθηκαν όταν ήταν εκείνοι νέοι και μετά τα κατάφεραν. Έκαναν περιουσία, σπούδασαν τα παιδιά τους -τι επιτυχία!- και τους φούσκωσαν εντωμεταξύ τα μυαλά
-Να γίνεις γιατρός.. ή καλύτερα δικηγόρος.. Δασκάλα, να έχεις το καλοκαίρι ελεύθερο.
Υπήρχε και η πιο ήπια εκδοχή :
-Να κάνεις ό,τι θες παιδάκι μου. Να ακολουθήσεις τα όνειρά σου. Να φύγεις, όμως, από το χωριό, την μικρή πόλη κ.ο.κ.
Έχοντας λοιπόν οι περισσότεροι αγοράσει κι ένα αυτοκίνητο στα παιδιά τους –μετά βέβαια από τη φωτογραφία με το χαρτί στο χέρι- βγήκαν στη σύνταξη.
-Συγγνώμη, στην ποια?
-Στη συ-ντα-ξη! Σ’ αυτή τη «σύμβαση» που είχαν κάποτε κάνει με το κράτος. «Δίνε τα σε μένα και θα στα δώσω όταν δεν θα μπορείς πια να δουλέψεις»
Αχ, πατέρα, που να το φανταζόσουν ότι θα επέστρεφες πάλι εκεί απ’ όπου ξεκίνησες. Και δεν είναι μόνο πως δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να ζήσεις αλλά η εξαπάτηση, ποτέ δεν «συμφώνησες» σε κάτι τέτοιο. Ούτε συμφώνησες να μην έχεις την «άνεση» να αρρωστήσεις. Είχες κάνει όνειρα «Θα βγω στη σύνταξη και θα κάνω και κανένα ταξιδάκι». Τα είχες τακτοποιήσει, ένιωθες πως τα ‘χες καταφέρει.
Και σαν να μην έφταναν οι περικοπές βλέπεις και μένα να βασανίζομαι μες στην ανασφάλεια, την ανεργία και τη μιζέρια παρ’ολη την άνεση που μου είχες προσφέρει. Τόσες θυσίες για μένα κι όλες μοιάζουν χαμένες. Ποιος να στο ‘λεγε πως μάταιοι ήταν οι κόποι σου.
Πόσο λυπάμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω ούτε καν να σε παρηγορήσω. Και δεν μπορώ επειδή τώρα πρέπει να παλέψω εγώ για μένα.
Μα σου υπόσχομαι να μην κάνω το ίδιο λάθος με σένα. Εγώ δεν θα εμπιστευτώ κανέναν.
Ηρώ Κ.
