Αποτελεί πια αδιάσειστη παραδοχή το γεγονός ότι η οικονομική κρίση έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας και στις ζωές μας γενικότερα. Όλοι μας, μικροί μεγάλοι, αντιμετωπίζουμε θέματα καθημερινής επιβίωσης, ζώντας μια συνεχή αναμέτρηση ανάμεσα στα τρέχοντα έξοδα που πιέζουν αμείλικτα να τακτοποιηθούν και στην τσέπη μας που δυστυχώς αδειάζει εύκολα και ταχύτατα, χωρίς να αντέχει τις περισσότερες φορές να ανταποκριθεί επαρκώς στις απαιτήσεις του κάθε «αγανακτισμένου» πολίτη. Και δεν φτάνει η πράξη – που την βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως – έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη θεωρία, μιας και όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, μια κουβέντα για την οικονομική μας κατάσταση και τις δυσκολίες της ζωής είναι αναπόφευκτη. Και δυστυχώς, αν όχι όλες, αλλά τις περισσότερες φορές, μια τέτοιου είδους συζήτηση καταλήγει να μας γεμίζει με συναισθήματα απογοήτευσης, αγανάκτησης, θυμού, μεμψιμοιρίας, αδικίας και μιας θα έλεγα γενικότερης μιζέριας. Επειδή όμως εγώ προσωπικά έχω αρχίσει να κουράζομαι και να βαριέμαι από την επανάληψη αυτών των συζητήσεων, σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να ανταλλάσσω απόψεις που θα κατέληγαν σε θετικές σκέψεις ελπίδας και αισιοδοξίας.
Αν τελικά μέσα σε όλη αυτή την τραγική κατάσταση προτάξουμε το νόημα της αλληλεγγύης και το κάνουμε πράξη αφήνοντας στην άκρη τον φιλοτομαρισμό, καταφέρουμε να ζήσουμε μια πιο ανθρώπινη και ουσιαστική ζωή; Αν π.χ. ανοίξουμε τα σπίτια μας για ομαδικές συγκεντρώσεις – που ίσως θα περιλαμβάνουν και την θέαση μίας ταινίας και καταλήξει όλο αυτό σε κινηματογραφικές βραδιές – με συνοδεία φαγητού και ποτού που ο καθένας θα έχει φροντίσει να φέρει το κατιτίς του – γιατί αν τα βάλει όλα ο οικοδεσπότης τον βλέπω να βγαίνει στη ζητιανιά – μας στοιχίσει λιγότερο φέρνοντάς μας πιο κοντά ουσιαστικά και αληθινά; Αν π.χ. ξεθάψουμε από μέσα μας και ξαναθυμηθούμε τις δεξιότητες και τα ταλέντα που διαθέτουμε και αρχίσουμε να δημιουργούμε χειρονακτικά, είτε αυτό λέγεται ράψιμο ενός ρούχου, είτε αυτό λέγεται πλέξιμο, είτε αυτό λέγεται κατασκευή ενός κοσμήματος, είτε αυτό λέγεται…. «δημιουργία» γενικότερα και το χαρίσουμε σε δικά μας πρόσωπα και όχι μόνο, αυτό τελικά μας δώσει χαρά και αισιοδοξία; Αν π.χ. αφήσουμε για λίγο στην άκρη το αυτοκίνητό μας – που ομολογουμένως το «παραχρησιμοποιήσαμε» τα τελευταία χρόνια – και ξαναθυμηθούμε λίγο τα λεωφορεία που και πιο οικονομικά είναι, και πολύ πιο εξελιγμένα από μηχανολογικής και τεχνολογικής απόψεως είναι, αναπτύσσοντας μάλιστα ικανοποιητικές ταχύτητες ( Αγρίνιο – Αθήνα με το λεωφορείο 3,5 ώρες παρακαλώ! ) και πιο ξεκούραστα και δημιουργικά είναι αφού σου δίνεται η δυνατότητα να διαβάσεις ή να ακούσεις μουσική ή ακόμη καλύτερα να επικοινωνήσεις με τον άγνωστο διπλανό σου, γινόμαστε έτσι πιο απλοί αλλά και πιο ανθρώπινοι; Αν π.χ. αντί να πάμε μια εκδρομή σε ένα μοντέρνο τουριστικό θέρετρο που θα μας «τσούξει» οικονομικά, ξεκινήσουμε μικρές εξορμήσεις σε ξεχασμένους αρχαιολογικούς τόπους και ξεχασμένα ιστορικά σημεία της περιοχής μας, που δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ ή ακόμη χειρότερα δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους , μας δώσει πολύ περισσότερη χαρά και μας βγάλει από την μιζέρια του καναπέ που αρχίζουμε όλοι σιγά – σιγά να βουλιάζουμε με την δικαιολογία ότι δεν έχουμε χρήματα; Αν π.χ. έρθουμε και εμείς πιο κοντά στην τέχνη – μιας και αυτή έχει κάνει θα έλεγα σημαντικά βήματα προσέγγισης των οπαδών της, αφού πιο εύκολα πια οι καλλιτέχνες επισκέπτονται τις επαρχιακές πόλεις, αλλά και στην πρωτεύουσα μπορεί κανείς να βρει ευκαιρίες για παραστάσεις, κινηματογράφους και γενικότερα κάθε μορφή τέχνης – γνωρίσουμε έτσι καινούργια πράγματα και καινούργιες εμπειρίες, ανακαλύπτοντας και λίγο περισσότερο τον εαυτό μας;
Αν…Αν…Αν…. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν ακόμη κι άλλα τέτοια «Αν» που σαν σταγόνες αισιοδοξίας μπορούν να ποτίσουν και να δροσίσουν λίγο τις αποξηραμένες από συναισθήματα ελπίδας και αισιοδοξίας ζωές μας, δίνοντάς μας μια ανάσα ξεδιψάσματος για να προχωρήσουμε παρακάτω και να επιβιώσουμε…. Τα υπόλοιπα… τα αφήνω σε εσάς….
A bientot
Μάγδα
