«Αστακός – ίχνη ανθρώπων» φωτογραφικό λεύκωμα του Συλλόγου Γυναικών Αστακού, απόσταγμα αγάπης και νοσταλγίας για τοπία φύσης και ανθρώπων…
Από ταχυδρομικό δελτάριο… Μεταπολεμική φωτογραφία με τον αγγλικό στόλο αγκυροβολημένο. Και τις σειρές των σπιτιών και κτιρίων με εντυπωσιακή ρυμοτομία.
Tης Eλενης Mπιστικα http://www.kathimerini.gr/
«Αφιερώνεται σε όλους τους κατοίκους του Αστακού. Σε όλους αυτούς που πέρασαν αφήνοντας πίσω τα ίχνη τους, σε όσους με μεράκι κι αγάπη προσπαθούν να τα διατηρήσουν, καθώς και σε αυτούς που με σεβασμό κι αγάπη συνεχίζουν την πορεία του τόπου τους στον χρόνο»… Στην πρώτη σελίδα του καλαίσθητου λευκώματος με αυθεντικές φωτογραφίες από οικογενειακά στιγμιότυπα, η αφιέρωση είναι η πυξίδα για να αναζητήσει, και να αγαπήσει κανείς τον Αστακό, να τον γνωρίσει μέσα στον χρόνο, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, όπου τα χαμόγελα μιλούν για γαλήνη και προκοπή.
«Απώτερος σκοπός μας ήταν να μη χαθεί το πολύτιμο υλικό από παλιές φωτογραφίες που έρχονταν στα χέρια μας, αλλά και να κληρονομηθεί στις επόμενες γενιές, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο που θα τις ενώσει με το παρελθόν και την παράδοση του τόπου», εξηγούν στο εισαγωγικό κείμενο τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου – πρόεδρος Ιωάννα Ζούλα-Ραπάνη, αντιπρόεδρος Κατερίνα Καββαδία, γραμματέας Πολυξένη Μαργώνη, ταμίας Χρυσούλα Ντίνου-Δράκα, γραμματέας Β΄ Χρυσάνθη Διακρούση… Δεν υπάρχει χορηγός, ο Σύλλογος Γυναικών Αστακού είχε την ιδέα, πήρε την πρωτοβουλία, στρώθηκε στη δουλειά και πραγματοποίησε αυτό το φωτογραφικό «Οδοιπορικό στον χρόνο», για να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας, τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν, τα σχολειά, τις εκδηλώσεις, την πνευματική και κοινωνική ζωή, τα πρόσωπα και τις παρέες.
Ομοια συγκινεί και τον κάθε Ελληνα, απ’ όπου και αν κρατά η σκούφια του. Γιατί καταλαβαίνει πόσο πολύτιμο είναι αυτό το άλμπουμ για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν ή κατάγονται από τον Αστακό «κρυμμένο στον μυχό ενός γραφικότατου κόλπου στα παράλια της Δυτικής Στερεάς, περιτριγυρισμένος από παραλίες και τα βράχια-φρούρια της θάλασσας, τα νησάκια των Εχινάδων» – διαβάζουμε στην ιστορική αναδρομή του Λάμπρου Ν. Πιτσούλια, για την ιστορία του Αστακού που χάνεται στα βάθη των χρόνων… «Πρωτοελλαδικός οικισμός στο Πλατυγιάλι θάφτηκε, όπως ξέρουμε, στον βωμό των οικονομικών σκοπιμοτήτων». Και θυμηθήκαμε τους αγώνες που έδωσε ο Οδυσσέας Χ. Ζούλας, ο αείμνηστος συνάδελφος, και που τους ενστερνίσθηκε και το «Σημειωματάριο» -τέλη του ’80, αρχές του ’90- για να μη γίνει θύμα επένδυσης το Πλατυγιάλι, φυσικό λιμανάκι, δίπλα στο λιμάνι του Αστακού, που είχε επιλεγεί… για την καύση χημικών και τοξικών αποβλήτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Οπότε θα ήταν βεβαία η μόλυνση όχι μόνο του όρμου αλλά και όλου του θαλάσσιου χώρου του Αστακού, και του Ιονίου…
Αυτά δεν τα λέει το λεύκωμα που πονά τον τόπο και θέλει φίλους και όχι εχθρούς. «Η τεχνολογία τα αλλάζει όλα, όχι όμως και την ιστορία», παρατηρεί στις «Αναμνήσεις» η Ερασμία Κότταρη-Βασιλείου. «Ο Σύλλογος Γυναικών θέλησε να μας κρατήσει δεμένους με το παρελθόν αυτού του τόπου. Οταν θα το ξεφυλλίζουμε, θα θυμόμαστε ότι χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει παρόν και μέλλον».
Με τη σειρά του ο Τήλεφος ευχαριστεί τον Σύλλογο Γυναικών Αστακού, που πραγματοποίησε αυτό το ταξίδι σε χρόνια δημιουργικά που πέρασαν, αφήνοντας πίσω «ίχνη ανθρώπων» με περηφάνια και αρχοντιά, που τα παιδιά τους επιστρέφουν στη γενέτειρα, ανασταίνουν τα πατρικά σπίτια, γιατί η ιδιαίτερη πατρίδα είναι η μεγάλη μας οικογένεια. Και την ξαναβρίσκουμε στις φωτογραφίες τοπίων και προσώπων που διέπλασαν την προσωπικότητά μας. Αναφέρομαι χαρακτηριστικά στον χαιρετισμό του συναδέλφου Στάμου Χ. Ζούλα, που ο Σύλλογος Γυναικών της γενέτειράς του, του Αστακού, τον προσκάλεσε να μιλήσει στην παρουσίαση του λευκώματος αυτού. Εγινε στις 29 Οκτωβρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ξηρομέρου, στην πόλη του Αστακού. «Ο έξοχος υπότιτλος «ίχνη ανθρώπων», είπε ο Στάμος Ζούλας, με συγκινεί και προσωπικά. Σε μία από τις επισκέψεις μου στο ερειπωμένο πατρικό μου, πριν από περίπου 20 χρόνια, καθώς ψαχούλευα τα σάπια ξύλα, τις σκουριασμένες σιδεριές, στο μπαλκόνι, σε λείο σημείο του πέτρινου τοίχου, διέκρινα, γραμμένους με μολύβι δύο αριθμούς, 1914 και 1915. Κάποιος από τους ανιόντες συγγενείς μου, πιθανώς και ο πατέρας μου σε παιδική ηλικία, έγραψε τις δύο χρονολογίες. Εξέφραζε την ενδόμυχη επιθυμία να αφήσει, εν ζωή, τα ίχνη του. Να δηλώσει την ύπαρξη και την παρουσία του, σε κάποια στιγμή του χρόνου. Να αφήσει το μήνυμα ότι δεν θέλει να λησμονηθεί. Οπως ο λόρδος Βύρων που χάραξε τ’ όνομά του σε μια κολώνα του ναού του Ποσειδώνα, στο Σούνιο, για να θυμίζει το πέρασμά του από την Ελλάδα. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή, στο μπαλκόνι αποφάσισα να ξαναφτιάξω το πατρικό μου, όπως χτίσθηκε το 1865».
Στο λεύκωμα υπάρχει η φωτογραφία του αναπαλαιωμένου πατρικού σπιτιού των Ζουλαίων – του Στάμου, του Ανδρέα, που ντυμένοι με τα ναυτικά τους, κάνουν ποδήλατο. Πολιτικοί συντάκτες, διευθυντές και συγγραφείς με αξιόλογο έργο επιστρέφουν πάντα στον τόπο των παιδικών τους χρόνων. Είναι και οι εικόνες από τα πατητήρια, τις σχολικές παρελάσεις, τις εκδρομές σε τοπία φυσικού κάλλους. Ευχαριστούμε τον Σύλλογο Γυναικών Αστακού που μας επέτρεψε χάρις στο λεύκωμα να γνωρίσουμε τον όμορφο Αστακό που τα παιδιά του περιφρουρούν ήθη και παραδόσεις και επιστρέφουν πάντα εκεί, όπου ο τόπος τους καλεί…
