Γράφει η Μάγδα
Παρασκευή βράδυ στην Ανδρομέδα, μια από τις πιο παλιές και τώρα πια η μοναδική μουσική σκηνή της πόλης του Αγρινίου. Φέτος όμως η συγκεκριμένη μουσική σκηνή έχει την τιμητική της , αφού μας κάνει την τιμή κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ο Βασίλης Γισδάκης – παιδί του Μάνου Χατζιδάκι – να μας ταξιδεύει με την υπέροχη φωνή του σε ένα πλούσιο μουσικό ρεπερτόριο. Ενθουσιασμένη που έχω μπροστά μου ένα τόσο σημαντικό καλλιτέχνη, τραγουδάω τα τραγούδια του με την παρέα μου και ταξιδεύουμε μέσα από αυτά. Δυστυχώς όμως ,το ΄΄ταξίδι΄΄ αυτό κόπηκε ξαφνικά τόσο άγαρμπα και άχαρα από μια παρέα ατόμων, που μη δίνοντας καμία σημασία στον καλλιτέχνη που έδινε την ψυχή του πάνω στη σκηνή – και μάλιστα τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή τραγουδούσε a capella – μιλούσαν, γελούσαν και φώναζαν τόσο δυνατά, χωρίς να έχουν καμία συναίσθηση του χώρου στον οποίο βρίσκονταν, και της προσπάθειας που γινόταν από τους μουσικούς γενικότερα. Δε λέω, θα πιεις το ποτό σου, θα μιλήσεις και με τους φίλους σου, αλλά γιατί να είναι τόσο δύσκολο να υπολογίσουμε λίγο περισσότερο το χώρο στον οποίο βρισκόμαστε και τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας; Γιατί να δυσκολευόμαστε να κάνουμε πράξη τις λέξεις σεβασμός και ευγένεια προς τον συνάνθρωπό μας; Και συνεχίζω…
Γιατί η διπλανή μου κύρια στο διάδρομο του γυμναστήριου, που τρέχει με την φίλη της και ανταλλάσσουν τα νέα τους, να μην γνωρίζει ότι η φωνή της έχει και διακυμάνσεις στην ένταση και ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα εμένα να με μετατρέπει σε ένα παθητικό ακροατή που δεν ενδιαφέρεται σε καμία περίπτωση να ακούσει τη συγκεκριμένη συνομιλία; Γιατί να της είναι τόσο δύσκολο να σκεφτεί ότι στο γυμναστήριο δεν είναι μόνη της και ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω της;
Γιατί στο θέατρο ή στο σινεμά θα πρέπει να ακούω τα σχόλια των κοντινών μου παρευρισκόμενων ή ακόμη χειρότερα να ακούω και τη συνομιλία σε ένα κινητό τηλέφωνο που ο κάτοχός του όχι μόνο δεν έχει σκεφτεί να το κλείσει ή στη χειρότερη να το βάλει στο αθόρυβο, αλλά θα απαντήσει κιόλας , αδιαφορώντας τελείως για το χώρο που βρίσκεται και τους ανθρώπους που έχει δίπλα του!
Γιατί θα πρέπει να ακούω επίσης ολόκληρη τη συνομιλία στο κινητό τηλ. από το διπλανό τραπέζι ενός καφέ ή ενός εστιατόριου, επειδή ακριβώς ο συγκεκριμένος ΄΄ συνάνθρωπος΄΄ δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να χαμηλώσει τη φωνή του ή να πάει σε έναν χώρο λίγο πιο πέρα που δεν θα ενοχλήσει τους διπλανούς του;
Γιατί οι οδηγοί της πόλης μου να οδηγούν με τόσο έντονα στοιχεία φιλοτομαρισμού και εγωκεντρισμού, αφού είναι κοινώς παραδεκτό και προσωπικά επιβεβαιωμένο ότι παρκάρουν όπου βρουν χωρίς να ανάψουν alarm, στρίβουν χωρίς να ειδοποιήσουν το πίσω αυτοκίνητο με την ένδειξη του φλας, δεν σταματάνε ΠΟΤΕ στην διάβαση πεζών – ξέρετε κ.κ. ΟΔΗΓΟΙ οι λευκές γραμμές στο οδόστρωμα φέρουν τον τίτλο ΄΄ διάβαση πεζών΄΄ και μας θυμίζουν ότι ο πεζός έχει προτεραιότητα – και γιατί τόσο ανεμπόδιστα και ανενόχλητα σταματάνε στην μέση του δρόμου για να χαιρετήσουν και να φλυαρήσουν με το γνωστό που τυχαίνει να συναντήσουν εκείνη την ώρα τυχαία;
Γιατί οι πολίτες που επιλέγουν να πάνε πεζή στον προορισμό τους δεν έχουν καμία αντίληψη του χώρου και των διπλανών τους με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές οι συγκρούσεις και οι μετωπικές στα πεζοδρομία να γίνονται έντονες και αναπόφευκτες; Σε λίγο θα χρειαζόμαστε κράνη και προστατευτικά και στην πεζοπορία μας μέσα στην πόλη!
Γιατί να υπάρχει σχεδόν πάντα σε μια ουρά που περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε μια κύρια – δυστυχώς τις περισσότερες φορές γένους θηλυκού είναι – που με πολύ δόλιο τρόπο θέλει να σου κλέψει τη σειρά , να κάνει τη δουλεία της και να φύγει γράφοντας όλους τους υπόλοιπους στα παλιά της τα παπούτσια – που λόγω κρίσης μπορεί να είναι και τρύπια- ; Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε άτομα που όντως μπορεί να έχουν κάποιο πρόβλημα και λογικό είναι να περάσουν μπροστά, άνθρωποι είμαστε, φυσικά και θα δώσουμε προτεραιότητα, αλλά μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες που δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας, αλλά το μόνο πρόβλημα που μπορεί κανείς να διακρίνει είναι το έντονα αναπτυγμένο κύτταρο ατομικισμού στον εγκέφαλό τους!
Γιατί….Γιατί …Γιατί…Φυσικά υπάρχουν παρά πολλά ακόμη … δυστυχώς….
Μήπως πρέπει τελικά ο καθένας μας να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να σκεφτεί ότι η προσωπική αλλαγή του καθενός σε βασικά πράγματα καθημερινότητας, που σχετίζονται με το εγώ μας και με τους άλλους , μπορεί να είναι αυτή που θα μας οδηγήσει σε σημαντικές και ουσιαστικές αλλαγές για την καλυτέρευση της κοινωνίας και την επίλυση των προβλημάτων της γενικότερα; Μήπως τελικά πρέπει να θεμελιώσουμε το μέλλον μας σε μια ριζικά καινούργια ανθρωπολογία που σκοπό θα έχει την βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων με τους διπλανούς μας κάνοντας μας καλύτερους και αποδοτικότερους στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι;
Θα κλείσω με την φράση του Γιάννη Κιουρτσάκη από το βιβλίο του ΄΄ Το ζητούμενο του ανθρώπου ΄΄ εκδόσεις Πατάκη: ΄΄ Να στοχεύσουμε σε μια ανθρωπολογία ικανή να μας απομακρύνει από τα απομονωμένα διαμερίσματα της πολυπολιτισμικής συγκατοίκησης και να μας οδηγήσει κάτω από την οικεία στέγη της ετερότητας΄΄ …Τα υπόλοιπα…΄΄ προς σκεψιν΄΄ δική σας…
A bientot
Μάγδα
Υ.Γ. Είναι αλήθεια ότι σας ΄΄βομβάρδισα΄΄ με πολλές ερωτήσεις. Απλά πιστεύω ότι κάποιες φορές οι ερωτήσεις μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντικές από τις απαντήσεις…
