Η ιστορία που ακολουθεί είναι αποκύημα φαντασίας και ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.
Κάποτε ζούσα σε μια άλλη χώρα. Και σε μια σπουδαία συγκυρία για τους ανθρώπους της. Ήταν τα χρόνια εκείνα που από ανθρωποφάγοι ιθαγενείς είχαν γίνει αστούληδες και πνευματώδεις… Τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν…
Μια μέρα καθώς αισθανόμουνα λιγάκι πεζός, θέλησα να γνωρίσω το πνεύμα τους… Τι καλύτερη ευκαιρία από μια ποιητική βραδιά, με αναγνώσεις, συζητήσεις κτλ… Έτσι τη φανταζόμουνα, εγώ ο πεζός… Η αίθουσα κατάμεστη. Χωρίς να δώσω σημασία σε γλυκανάλατες χειραψίες και λοιπά δείγματα pr, κάθομαι στη γωνία μου και περιμένω… Αίφνης ένα μελανούρι με βλέμμα λάγνο και ένα πόδι κόλαση που το τόνιζαν τα δαντελέ τελειώματα στο φόρεμά της, ανεβαίνει στο βήμα. Με αισθαντική φωνή λέει : «Έναρξη εκδήλωσης» ! Και εκεί που έχει αρχίσει να μου ανεβαίνει η Λιβιδώ (ο Φρόιντ είχε κάνει θεά τη libido) . Το μελανούρι κατεβαίνει από το βήμα και χάνεται… Ήταν η πρώτη κρυάδα.
Έπειτα έρχεται ο τύπος (the guy) να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, γιατί μέχρι εκείνη την ώρα πίστευα ότι είχα κάνει λάθος πόρτα. Λέει λοιπόν τα δικά του και καλεί στο βήμα τον καθηγεμόνα της μασονίας τους. Ήταν κάτι σαν το Μαθουσαλίξ, χωρίς να έχει πιει το μαγικό φίλτρο… Ο Μαθουσαλίξ είχε περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην ανθρωποφαγία. Πλέον μετά από τόσα εγκεφαλικά το μόνο που του απόμεινε ήταν οι χειραψίες και να δίδει βραβεία. Εκείνο το βράδυ όμως μίλησε κιόλας. Πρωτίστως εξέφρασε τη λύπη του που ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα δεν ήταν παρών. Δεν περιορίστηκε όμως σε αυτό. Ως παλιός ανθρωποφάγος έπρεπε να πει το λόγο που απουσίαζε το τιμώμενο πρόσωπο. Ο εικοσάχρονος γιος του –λέει- είχε πέσει θύμα δυστυχήματος. Τότε οι λοιποί αστούληδες αναφώνησαν αυτό ααα και αυτό το οοοο που κάνουμε όταν κόβεται το ρεύμα… Μύρισαν αίμα μάλλον! Κρυάδα νούμερο δυο !
Θα ‘θελα να γράψω για δυο τύπους που ανέβηκαν μετά στο βήμα και μίλησαν ως ειδικοί… Δεν θυμάμαι όμως τίποτα από όσα είπαν… Ρώσοι φορμαλιστές, θεωρίες κριτικής, θεωρίες γελοίες… Θυμάμαι μόνο τη ξιπασιά τους και πως ενώ ήταν οι ειδικοί, τα διάβαζαν από μέσα… Δάσκαλοι σου λέει ο άλλος! Αυτό δεν ήταν κρυάδα το περίμενα. Δάσκαλοι σε κοινωνία αστούληδων δεν υπάρχουν.
Έπειτα ξανάρθε ο τύπος, ο the guy, και μας εξήγησε πως η βραδιά ήταν αφιερωμένη στον ποιητή κ. Τίποτα Τιποτόπουλο. Ποιος είναι ο Τιποτόπουλος ; αναρωτιέμαι. Και βγαίνει ένας ακόμη ειδικός για να μας εξηγήσει. Μαθαίνω λοιπόν πως ο Τιποτόπουλος ήταν ένας ποιητής της χώρας αυτής, αλλά ήταν και είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ που έβγαλε σε όλη του τη ζωή ένα βιβλίο για τις μολόχες του γαλατικού χωριού του. Όταν ήρθα όμως σε αυτή τη χώρα το μόνο που ήξερα ήταν για τον ποιητή τους, τον πραγματικό, όχι τον Τιποτόπουλο. Αυτόν που είχε βραβεύσει όλη η υφήλιος, το μόνο ποιητή που κατάγεται από τη χώρα των αστούληδων και πρώην ιθαγενών ανθρωποφάγων. Η μασονία όμως των αστούληδων ουδέποτε αφιέρωσε μια βραδιά της στο πραγματικό τους ποιητή. Η ανθρωποφαγία παρέμεινε, απλώς συγκεκαλυμμένη πλέον. Κρυάδα νούμερο τρία, τέσσερα και πέντε μαζί.
Πριν με πιάσει η μελαγχολία από το πουθενά ξανά προβάλλει το μελανούρι για να διαβάσει άκουσον – άκουσον ένα ποίημα του Τιποτόπουλου. Μετά από τόσες κρυάδες έχω πάψει να ασχολούμαι με τον Τιποτόπουλο και κάνω focus στο μελανούρι. Εκεί που έχω επικεντρωθεί στις αναλογίες του κορμιού, τον ερωτισμό του βλέμματος, τη μαγεία της αύρας της … τρώω άλλη μια κρυάδα γιατί συνειδητοποιώ πως οι αστούληδες, αντί να το χουν το μελανούρι για να χαίρονται μαζί του τον έρωτα, το ‘χουν για να διαβάζει Τιποτόπουλο…
Τα μάζεψα κι έφυγα.-
Δ.Π
