Τα νέα μέτρα και το Μνημόνιο 2 πέρασαν. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε πόσο θα σφίξουν τα ζωνάρια κλπ κλπ τα έχουμε χιλιοαναλύσει και ούτως ή άλλως η πραγματικότητα που θα ζήσουμε είναι αυτή που θα μας διαψεύσει ή θα μας επιβεβαιώσει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η βραδιά της ψήφισης του Μνημονίου reloaded ή 2 -όπως θέλετε πείτε το – και οι αντιδράσεις των βουλευτών.
Για παράδειγμα, όσοι έλεγαν όχι σε όλα ακουγόταν δυνατά και περήφανα (τώρα αν υποκρινόταν δεν ξέρω) ενώ όσοι έλεγαν ναι σε όλα σήκωναν απλά το χέρι και κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι (σαν να κατέβαζαν τα ρούχα και περίμεναν το…).
Βαθιά μέσα μου είχα την ελπίδα ότι θα το καταψήφιζαν πάνω από 150 βουλευτές. Ότι θα βρίσκανε το σθένος και τα… να πούνε όχι και το 60 % του λαού τουλάχιστον (σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις) θα ήταν μαζί τους.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τα ταμπού. Και ταμπού πλέον είναι το ευρώ. Δεν είμαι οικονομολόγος να ξέρω τι θα γίνει την επόμενη μέρα της εξόδου από την Ο.Ν.Ε. Ξέρω όμως με σιγουριά τι θα γίνει τώρα. Θα χρεοκοπήσουμε, αλλά όταν το θελήσουν οι εταίροι για να μην τους ταρακουνήσουμε ιδιαίτερα.
Γυρίζω όμως στην βραδιά της ψήφισης. Έβλεπες στην Τηλεόραση από την αριστερή πλευρά της οθόνης να γίνονται τα μπάχαλα κι από την δεξιά το πλάνο μέσα από την Βουλή. Δύο εικόνες τόσο αντιφατικές. Στην μια έβλεπες ανθρώπους αγανακτισμένους, με μίσος, νεύρα, ταραχή και μόλις έστρεφες για λίγο το βλέμμα σου έβλεπες ανθρώπους οκνηρούς να στρογγυλοκάθονται και να μιλάνε. Και να ξεστομίζουν λέξεις όπως σταθερότητα, Δημοκρατία, ανάπτυξη, εργασία, ευκαιρίες, θυσίες, υπομονή κλπ.
Εγώ προσωπικά όσο έβλεπα αυτή την απάθεια μέσα στην Βουλή τόσο ήθελα να φουντώνουν τα επεισόδια έξω. Όσο άκουγα το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ τόσο ήθελα να βλέπω τράπεζες να καίγονται…
Και για να μην παρεξηγηθώ τα επεισόδια μόνο κακό κάνουν σε μια διαμαρτυρία καθώς με καταστροφή περιουσιών και με πλιάτσικο δεν διεκδικείς τίποτα. Δεν ζητάς τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Δείχνεις ότι δεν έχεις σκοπό, ιδεολογία, σκέψη και κυρίως μυαλό…
Απλά μια ερώτηση που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι πόσο πραγματικά λυπηθήκαμε που κάηκε η Αθήνα;
ΥΓ. Στην κρίσιμη ομιλία του Διορισμένου Πρωθυπουργού άρχισα να νυστάζω. Σαν να με νανούριζε ο παππούς μου με παραμυθάκια…
Γέωργιος Κ. (giorgos@agrinioculture.gr)
