Και βέβαια δημοκρατία έχουμε -σε κάποια πράγματα- και ο καθένας μπορεί ελεύθερα να διαμαρτύρεται… Στον τοπικό μας μικρόκοσμο όμως είμαστε όλοι μετρημένα τα κουκιά! Οι διαμαρτυρόμενοι στην προχθεσινή παρέλαση στο Αγρίνιο ήταν 30 -40 άτομα και δυστυχώς πάντα τόσοι είναι… Και πως να πάει κανείς και να συμπράξει, είτε με άτομα που έχουν κάνει ένα σωρό πολιτικές κωλοτούμπες, είτε με άτομα που ενώ δεν ξέρουν τι έχουν (απο ακίνητα και εκατομμύρια) με υψωμένη τη γροθιά και με βαριά την τσέπη, καλούν σε …επανάσταση! Δικαιώνεται έτσι και ένας φίλος μου, άνεργος, που όταν τον ρώτησα γιατί δεν βγαίνει να διαμαρτυρηθεί μου απάντησε “επανάσταση εγώ για τους αστούληδες δεν κάνω”!!! Αυτό βέβαια αφορά δυο-τρία άτομα που όμως δείχνουν πως έχουν πάντα ηγετικό ρόλο στις διαμαρτυρίες και όχι το σύνολο των διαμαρτυρομένων.
Να ήτανε και επαναστάτες εδώ στο Αγρίνιο πάει καλά… Αλλά έχουμε να κάνουμε με μεσοβέζικες -για να μην πω τίποτα χειρότερο- καταστάσεις! Το σύνθημα “το κεφάλι αριστερά, μια μούντζα δεξιά” που είχε ως αποδέκτες τους μικρούς μαθητές που παρέλαυναν, ηχεί ακόμη στα αυτιά μας και μας δείχνει σε όλο του το μεγαλείο το επαναστατικό θάρρος των διαμαρτυρομένων.
Από την άλλη, για να μην παρεξηγηθώ, νομίζω ότι οι παρελάσεις εδώ που φτάσαμε, μπορεί να είναι χώρος για διαμαρτυριών, με μια όμως προϋπόθεση, να υπάρχει σε τοπικό επίπεδο ένα πραγματικό κίνημα που να μπορεί να κάνει κάτι, διαφορετικά με φωνασκίες 30-40 ή και 50 ατόμων, δεν πετυχαίνεις τίποτε περισσότερο, από ένα κλαπατσίμπανο, από μια διαμαρτυρία για την διαμαρτυρία!
ΔΠ
