Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Ρήμα παθητικής φωνής, που δηλώνει ταλαιπωρία, πόνο σωματικό και ψυχικό, ένα ρήμα που δεν συνάντησα σε κάποιο λεξικό της Νεοελληνικής γλώσσας, αλλά σε έναν τοίχο εγκαταλελειμμένου σπιτιού, απέναντι από το θέατρο Δίπυλον στου Ψειρή. Επισκέφτηκα την πρωτεύουσα για τέσσερις ημέρες, προκειμένου να γευτώ μερικά από τα ωραία πράγματα της μεγαλούπολης και το συγκεκριμένο ρήμα με ακολουθούσε πιστά στα αθηναϊκά μου περπατήματα. Έκπληκτη αντίκρισα πολλάκις τα έντεκα αυτά γράμματα, με τις τρεις τελείες στο τέλος, σε κάθε σημείο της πόλης, σε τοίχους, πεζούλια, πόρτες, παράθυρα, σκάλες, παγκάκια, σιντριβάνια, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ, ποιος είναι αυτός που υποφέρει τόσο πολύ και ποια είναι τα βάσανά του που τον ώθησαν να ντύσει την πόλη με αυτή την κραυγή απόγνωσης!
Όσο όμως περνούσαν οι μέρες και έβλεπα, ολοένα και συχνότερα, το σύνθημα αυτό να ξεπετιέται από τα έγκατα της καταπονημένης πρωτεύουσας, το συναίσθημα της θλίψης γινόταν όλο και πιο έντονο που ΄΄τσίμπαγε΄΄ κάθε στιγμή ανεμελιάς στην θέαση της βροντερής αυτής λέξης. Το μυαλό μου κατέβαζε ασταμάτητα λέξεις που θα μπορούσαν να σταθούν συνοδοί στο μοναχικό ΄΄ βασανίζομαι… ΄΄. Αβεβαιότητα, δυστυχία, πείνα, ανεργία, αδικία, εκμετάλλευση, μοναξιά, απόγνωση, διάλυση, παγίδα, απαξίωση, πίκρα, κατάθλιψη, ψυχοφάρμακα, διλήμματα, ανασφάλεια, τύψεις, ντροπή! Ναι, όλες αυτές οι λέξεις και πολλές άλλες ακόμα, μπορούν επάξια να συνοδεύσουν το δυνατό αυτό συναίσθημα, που πρωταγωνιστεί, με το δικό του υποκειμενικό τρόπο, στις καρδιές των Ελλήνων.
Και μετά…μια ελπίδα και μια προσδοκία έρχεται να πάρει θέση στο προσωπικό μου καλάθι συναισθημάτων. Γιατί αυτό το ΄΄ βασανίζομαι… ΄΄, αυτό το εμβρόντητο ρήμα, αγγίζει με το δικό του τρόπο τις τόσες διαφορετικές ανθρώπινες ψυχές, κατοικεί με ενυπόγραφο συμβόλαιο στις καρδιές των Ελλήνων, θυμίζοντάς μας ότι δεν βασανιζόμαστε μόνοι μας, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να μοιραστούμε τα διλήμματα, τις ανασφάλειες, τη μοναξιά, τη πίκρα, την αδικία, γνωρίζοντας ότι όλοι βράζουμε μέσα στο ίδιο βασανιστικό καζάνι, γνωρίζοντας ότι όλοι πονάμε και καιγόμαστε και μέσα από όλο αυτό να ανασάνουμε, έστω και για λίγο. Και ο πόνος που είναι κοινός σε όλους, ισχυροποιείται και δυναμώνει μέσα από τη μαζικότητα, φέρνοντας ελπιδοφόρα μηνύματα και αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν, το κάθε βαρύ βάσανο, προσωπικό ή ομαδικό, μπορεί να μεταμορφωθεί σε βάλσαμο – λέξεις τόσο κοντινές στο άκουσμα αλλά μακρινές στο νόημα – που θα ανακουφίσει τον πόνο και τη θλίψη, προσδίδοντας ευχαρίστηση και απόλαυση στις βασανισμένες μας αισθήσεις…
A bientot
Μάγδα
