Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Να’ μαστε λοιπόν. Μια ανάσα πριν από τις δεύτερες εκλογές- τις σημαντικότερες ίσως των τελευταίων χρόνων, μετά τη μεταπολίτευση –αλλά και μια ανάσα πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, που ξέρω, μπορεί να ακούγονται σαν όνειρο απατηλό, εγώ όμως θα ευχηθώ όλοι μας να καταφέρουμε να βρούμε τρόπο να αποδράσουμε, έστω και για λίγο.
Παράπονο πάντως δεν έχουμε κανένα. Οι προηγούμενοι μήνες, είχαν μεγάλο σασπένς, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον όλων, σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ελλάδα πρωτοστάτησε στο πολιτικό ,ιστορικό, κοινωνικό, ηθικό σκηνικό, απασχολώντας τους ΄΄ισχυρούς΄΄ με τα άλυτα προβλήματά της – εγώ γιατί θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει ότι κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του;- αλλά και τα διεθνή ειδησεογραφικά δίχτυα, να έχουν μόνιμο και με ακροαματικότητα θεματάκι στην ατζέντα τους. Αυτή η χώρα λοιπόν, στην οποία ολόκληρη η Ευρώπη χρωστάει το πνεύμα της, υποτίθεται ότι πάλεψε και θα εξακολουθεί να παλεύει – από εμάς εξαρτάται ποιους θα επιλέξουμε να στείλουμε στο ρινγκ – προκειμένου να νικήσει όλα αυτά τα ΄΄κοράκια΄΄ που επιδιώκουν να την κατασπαράξουν με κάθε τρόπο.
Το δυσκολότερο από όλα όμως είναι το προσωπικό ρινγκ του καθενός, στο οποίο καθημερινά καλούμαστε να ανέβουμε για να αντιμετωπίσουμε φόβους και ανασφάλειες. Και για εμένα φέτος, προσωπικό χώρο πάλης, αποτέλεσε ακριβώς αυτή εδώ η στήλη, μέσα από την οποία αντιμετώπισα το φόβο της γραφής και της προσωπικής έκθεσης. Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που κατάφερναν να αποτυπώνουν με τη βοήθεια των λέξεων τις σκέψεις τους. Και ποτέ δεν πίστευα ότι θα επιχειρούσα και εγώ κάτι τέτοιο. Να όμως που η ευκαιρία δόθηκε, μου την έδωσαν οι ΄΄ ονειροπόλοι΄΄ ιδρυτές του agrinioculture και εγώ αποφάσισα να την αδράξω, έτσι απλά για να δω που θα πήγαινε όλο αυτό. Δεν ξέρω αν τελικά πήγε κάπου, ξέρω όμως ότι έναν φόβο μου – έχω πολλούς ακόμη ζωή να΄ χουνε – τον αντιμετώπισα κατάφατσα.
Σίγουρα δεν νοιώθω αρθρογράφος, ούτε και είμαι. Νοιώθω όμως, μέσα από το Λεξο-tanil, ότι πήγα ένα βήμα παρακάτω, καταγράφοντας τις σκέψεις μου και τολμώντας να τις μοιραστώ μαζί σας, χωρίς να φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Γι αυτό και ευχαριστώ θερμά τον αρχισυντάκτη του agrinioculture κ. Δ. Παπαδάκη, για την ευκαιρία που μου έδωσε και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, αφήνοντάς με ελεύθερη να γράφω κάθε φορά αυτά που σκεφτόμουνα.
Δεν ξέρω αν το λεξο-tanil θα συνεχίσει το ταξίδι του. Προς το παρόν σταματάει για καλοκαίρι και από Σεπτέμβρη…βλέπουμε. Δεν σας κρύβω ότι θα μου λείψει όλη αυτή η ΄΄ ιεροτελεστία ΄΄ ενός άρθρου, με την αναπόφευκτη αγωνία για το τι θα γράψω, πώς θα το γράψω, ποιός θα το διαβάσει, τι σχόλια θα ακούσω, πόσοι έκαναν like, πόσοι share κ.τ.λ. Άξιζε όμως τον κόπο και μάλιστα πολύ! Σας ευχαριστώ λοιπόν όλους, αρχισυντάκτες, συντάκτες, συνεργάτες, αρθρογράφους, μα πάνω από όλα, ευχαριστώ όλους εσάς τους αναγνώστες, που μου αφιερώσατε λίγο από το χρόνο σας και εύχομαι…Α ΒΙΕΝΤΟΤ…
Καλό καλοκαίρι…
