Καιρό τώρα συζητάμε για τα μεγάλα έργα και τους αυτοκινητοδρόμους -ανάμεσά τους και η Ιόνια Οδός- που έχουν “παγώσει”… Όμως δεν ισχύει παντού το ίδιο… Την περασμένη Τρίτη παραδόθηκε το 25χλμ τμήμα Αλλαγή – Θουρία του αυτοκινητόδρομου Καλαμάτας – Τρίπολης, βελτιώνοντας την οδική σύνδεση της Καλαμάτας με την Αθήνα, στον λεγόμενο αυτοκινητόδρομο “Μωρέας”.
Γιατί λοιπόν το ένα έργο προχωρά και το άλλο όχι; Τη διαφορά ανάμεσα στον αυτοκινητόδρομο “Μωρέας” και την Ιόνια Οδό την κάνει το Costa Navarino !!! Και βέβαια όχι μόνο αυτό αλλά κυρίως αυτό… Το Costa Navarino για όσους δεν γνωρίζουν είναι η μεγαλύτερη τουρστική επένδυση που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Πρόκειται για το όραμα του εφοπλιστή Βασίλη Κωνσταντακόπουλου που κόστισε 1,2 δισ. ευρώ!!! Αυτή η επένδυση είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά και από μόνη της ασκεί της ανάλογες πιέσεις ώστε να πραγματοποιηθούν και τα συνοδευτικά έργα υποδομής, όπως ο αυτοκινητόδρομος. Παράλληλα στη Μεσσηνία υπάρχει και ένα αεροδρόμιο, αυτό της Καλαμάτας, που ο ίδιος ο επενδυτής το στήριξε αφού το χρειάζονταν για να μεταφέρει τους πελάτες του Costa Navarino. Όντας μέτοχος στην Aegean Airlines της οικογένειας Λασκαρίδη «άνοιξε» την αεροπορική σύνδεση Αθήνας – Καλαμάτας για την εξυπηρέτηση των πελατών του Costa Navarino. Από όλη αυτή την ιστορία βγαίνει κερδισμένη η Μεσσηνία σε ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και έργα υποδομής.
Στη “πτωχή” εκ πρώτης όψεως Αιτωλοακαρνανία δεν υπάρχουν τέτοιες μεγάλες επενδύσεις που να ασκήσουν τις ανάλογες πιέσεις, ώστε το κράτος να κάνει κάποια έργα υποδομής. Εκ πρώτης όψεως… Αν σκεφτούμε όμως καλύτερα θα δούμε ότι υπάρχει το λιμάνι στο Πλατυγιάλι και το αεροδρόμιο στο Άκτιο… όμως το πρώτο έχει αφεθεί στην τύχη του και ρημάζει, με τις κατά καιρούς σκέψεις για αξιοποίησή του να είναι οι χείριστες περιβαλλοντικά ενώ το Άκτιο με την αδράνεια και της ιδιωτικής τουριστικής πρωτοβουλίας το εκμεταλλεύονται μόνο η Λευκάδα και η Πρέβεζα. Σε αντίθεση με τη Μεσσηνία στην Αιτωλοακαρνανία το Πλατυγιάλι αποτέλεσε αντί για πόλο ανάπτυξης πεδίο άσκησης πολιτικής των τοπικών πολιτικών παραγόντων, ενώ η συμπεριφορά του ντόπιου “συστήματος” απέναντι στους κάθε φορά εν δυνάμει επενδυτές (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φ. Κωστούλα) δεν ήταν και η καλύτερη…
Δ.Π
