Κατάμεστη ήταν η αίθουσα του Τρικούπειου Πολιτιστικού Κέντρου κατά την διάρκεια εκδήλωσης που συνδιοργάνωσαν την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012, το Πνευματικό Κέντρο Ι.Π. Μεσολογγίου και η Κινηματογραφική Λέσχη Μεσολογγίου όπου προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ο τόπος που δακρύζουν οι θεοί», το οποίο πραγματεύονταν την ιστορία των χανσενικών που ζούσαν απομονωμένοι και ξεχασμένοι από τους ανθρώπους, στο νησάκι της Σπιναλόγκας.
Ο Πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Μεσολογγίου, Γιώργος Πανταζόπουλος, στην ομιλία του αναφέρθηκε στο ιστορικό του νησιού, και την εγκατάσταση του λεπροκομείου στις αρχές του 20ου αιώνα, μίλησε για τις αντιξοότητες διαβίωσης των 330 λεπρών που έζησαν εκεί για πάνω από 50 χρόνια, για τον κοινωνικό ρατσισμό που αντιμετώπιζαν καθημερινά και για τον χανσενικό Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που με την αυτοβιογραφία του «Αετός χωρίς φτερά» φώτισε τα σκοτεινά σημεία της ζωής αυτών των ανθρώπων που η κοινωνία καταδίκαζε απάνθρωπα. Ήταν ο πρωταγωνιστής που πάλεψε, για να διαλύσει τα τείχη των προκαταλήψεων και το στίγμα, που η κοινωνία έβαζε σε αυτήν την ιδιότυπη ασθένεια, που στο κάτω κάτω έβγαινε μέσα από τα σπλάχνα της. Ο Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου Μεσολογγίου, Αριστείδης Καβάγιας, ευχαρίστησε την σκηνοθέτρια Έλενα Βλάσση για την συνεργασία και την προβολή της ταινίας της στο Μεσολόγγι και εξήρε το γεγονός ότι προβάλλεται για πρώτη φορά στην πόλη μας, η άγνωστη ιστορία της Σπιναλόγκας και των κατοίκων της.
Η σκηνοθέτρια Έλενα Βλάσση μιλώντας για την ταινία της ανέφερε ότι πρόκειται για ένα αληθινό σενάριο, με τη Σπιναλόγκα κηλίδα του πολιτισμού. Μια πραγματεία δοσμένη με λόγια, αφηγήσεις, δάκρυ, πόνο, ελπίδα για ζωή, μέσα από τα μάτια και τα χείλη ή ό,τι απέμεινε απ` αυτά των 330 λεπρών που έγιναν πρωταγωνιστές. Ένας φόρος τιμής σε εκείνους που το δρεπάνι της Μοίρας, για 53 χρόνια, απέκοπτε από την κοινωνία και τους πετούσε στη Σπιναλόγκα για να πεθάνουν. Η ζωή τους μια καθημερινή πάλη για να γκρεμίσουν τα σκοτεινά τείχη των προκαταλήψεων και να αλλάξουν τη φρίκη της Σπιναλόγκας σε ελπίδα για ανθρώπινη ζωή, κι ας ήταν όλα γύρω που οδηγούσαν στο θάνατο. Τέλος ήρθε το θαύμα, η θεραπεία, η μεγάλη ψευδαίσθηση για ελευθερία• ήρθε το εμπόδιο, ο κόσμος των ανθρώπων, όπου, όμως, δεν τους περίμενε πια κανείς.
Το κοινό που είδε την ταινία την χαρακτήρισε αρκετά ενδιαφέρουσα, ενώ τους μετέφερε μέσα από ντοκουμέντα και δραματοποιημένες σκηνές ισχυρά κοινωνικά μηνύματα και πραγματικά συγκίνησε τους θεατές η αμεσότητα των αφηγήσεων πρώην χανσενικών και κατοίκων της περιοχής που τους έζησαν από κοντά.
