Γράφει ο Γιώργος Λ
Σήμερα βρέχει…προσπαθώ να βρω γιατί αυτή η φθινοπωρινή βροχή με θλίβει τόσο. Πρώτη φορά δε χαίρομαι που έρχεται το κρύο… ο χειμώνας. Δεν αναφέρομαι στο πανάκριβο πετρέλαιο. (Αυτό το έχω πάρει απόφαση από την προηγούμενη χρονιά: τέρμα η θέρμανση από τα καλοριφέρ… όχι ότι θα ανάβω κλιματιστικά-που δεν έχω… αλλά κάτι θα βρω… υπάρχουν κι οι βελέτζες).
Αναφέρομαι περισσότερο στο ότι οι άνθρωποι δε χαίρονται. Δε χαμογελάν. Δεν κοιτούν ψηλά παρά μόνο περπατούν κοιτώντας τη γη απαξιώνοντας έτσι την έννοια του «ανθρώπου». Και πώς αλλιώς;
Μόνο τον ήλιο έχουμε να μας θυμίζει ότι η ζωή έχει πολλά καλά. Κι αυτός θα εξαφανιστεί για κάποιες μέρες. Θα ξεκουραστεί για να μπορέσει να μας γεμίσει δύναμη ξανά και να μπορέσουμε να ξανασηκωθούμε μετά από αυτόν τον πολύ δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Ήδη μας χτύπησε την πόρτα. Αναπόφευκτα θα τον μπάσουμε στο σπίτι μας. Μαζί με αυτόν και τα παρελκόμενα της κακής μας κοινωνίας. Αυτά εισβάλουν. Στο χέρι μας είναι πώς θα συγκατοικήσουμε με αυτά, στο πώς θα συμβιώσουμε…. επβιώσουμε μάλλον. Θέλει δύναμη και αγώνα.
Λησμονούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουνε στο σπίτι μας… μήπως τελικά, να αρχίσουμε να θέτουμε τους δικούς μας κανόνες;;;
