Γράφει ο Γιώργος Λ.
«Κι ενώ κοίταζε τη θέα έξω από το παράθυρο ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του. Μια ανατριχίλα αγκάλιασε το σώμα και κρύος ιδρώτας κύλησε στο πρόσωπο. Θέλησε να τον σκουπίσει με το χέρι του αλλά καμία κίνηση δεν ήταν επιτρεπτή. Μαρμαρομένος στο δάπεδο, ανίκανος να πράξει άρχισε να σκέπτεται. Το μυαλό του ταξίδευε σε μέρη μακρινά, σε χώρους με μουσική, σε κόσμους χρωματιστούς όπου εκεί κυριαρχούσε μόνο η χαρά. Για αρνητικά συναισθήματα θέση δεν υπήρχε. Ένιωθε όμορφα παρ’όλο που δεν μπορούσε να δράσει… ένιωθε ελεύθερος παρ’όλο που το σώμα του αρνούνταν να υπακούσει στις οδηγίες του μυαλού. Αφέθηκε στο να σκέφτεται. Αφέθηκε στην προσωπική του ελευθερία. Ένιωθε πώς τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει, να τον εμποδίσει… Ένιωθε παντοδύναμος.
Είχε περάσει αρκετή ώρα μέχρι που το ρίγος εκείνο που τον είχε καθηλώσει επανήλθε. Η ανατριχίλα τώρα ήταν πιο έντονη. Τόσο έντονη που άρχισε να τινάζεται και να χοροπηδά σαν να τον είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό ήταν. Γύρισε.
Γύρισε στην κοινωνική του φυλακή.
Έπρεπε να πάει στη δουλειά. Να μπει στο κλουβί του και να αρχίσει να κινεί κι αυτός τη γραμμή παραγωγής στην οποία ανήκει.
Καμία κρίση.
Μόνο πράξη.
Μόνο δράση απογυμνωμένη από κάθε είδους σκέψη.
Χωρίς ανατριχίλα. Χωρίς ρίγη. Νιώθωντας ασφάλεια…»
Τα σχόλια δικά σας.
γ.λ.
