Του Δημήτρη Παπαδάκη
Παιδιά με καρκίνο από τον σύλλογο Ελπίδα έψαλλαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στον Κάρολο Παπούλια και εκείνος συγκινήθηκε και δάκρυσε…
Και αφού είναι τόσο ευσυγκίνητος με τον ανθρώπινο πόνο, αναρωτιώμαστε γιατί δεν δάκρυσε όταν μπαίναμε στο Μνημόνιο, γιατί δεν δάκρυσε όταν οι καρκινοπαθείς αδυνατούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους, γιατί δεν δάκρυσε όταν 3000 συνάνθρωποί μας οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, γιατί δεν δάκρυσε όταν κόβονται τα επιδόματα των ΑΜΕΑ, γιατί δεν δακρύζει για τα παιδιά που δεν έχουν τα απαρραίτητα και λιποθυμούν από την πείνα, γιατί δεν δακρύζει κάθε μέρα που χιλιάδες Ελλήνες απλώνουν το χέρι (ένας θεός ξέρει με τι πόνο) για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα συσσίτια.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας όμως είναι εκεί για να δακρύζει μόνο όταν πρέπει και όσο πρέπει… Είναι εκεί ως πιστό ανδρείκελο για να παίζει το θεατράκι της Δημοκρατίας ενός σάπιου και διεφθαρμένου ολιγαρχικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Αν σε κάτι έπρεπε να κάνουμε εξοικονόμηση πόρων, αυτό το δίχως άλλο θα έπρεπε να είναι η προεδρία της Δημοκρατίας. Γιατί ο κάθε πρόεδρος από τη στιγμή που δεν εκλέγεται και δεν λογοδοτεί στο λαό, ως πιστό πιόνι των κομμάτων που τον εξέλεξαν είναι εκεί για να υπογράφει ότι του φέρνουν από αντισυνταγματικούς νόμους μέχρι αναίσχυντες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Είναι εκεί για να μην λέει ποτέ όχι…
Αν κοιτάξει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο θα δει ότι ανάμεσα σε όλων των ειδών τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, το μικρότερο ποσοστό χωρών είναι αυτό που έχει δημοκρατία σαν τη δική μας, δηλαδή προεδρευομένη, με πρόεδρο που έχει περιορισμένες αρμοδιότητες. Ανήκουμε σαν να λέμε στις εξαιρέσεις… Οι περισσότερες χώρες έχουν προεδρική Δημοκρατία, είτε σαν αυτή της Κύπρου, είτε σαν αυτή της Γαλλίας.
Και αν πεις να αφήσεις το πολίτευμα και να πιάσεις τα πρόσωπα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Πάντα αντιπροσωπευτικοί εκπρόσωποι του σάπιου πολιτικού συστήματος οι πρόδεροι Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα ο Παπούλιας ίσως είναι ο μόνος πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που έχει τη νοοτροπία του δανειστή… Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πως κάλυψε τον φίλο του Ανδρέα, όταν εκείνος έχτιζε τη ροζ βίλα της Εκάλης για τα μάτια της Μιμής… Υπήρξε ένας από τους δανειστές του Ανδρέα. Του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ που έλεγε κάνουμε ένα “δωράκι” στον εαυτό μας αλλά όχι και 500εκατομμύρια.
Σκέψου λοιπόν πόσα δάκρυα πρέπει να χύσει ο καθένας μας, όταν δακρύζουν ή “ματώνουν” με τόση υποκρισία αυτοί που μας οδήγησαν εδώ…
