Θέμα των ημερών το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδος και η διαφαινόμενη διοικητική του υπαγωγή στην Πάτρα συζητείται ευρέως, αφού έχει επιβληθεί βίαια στην ατζέντα της επικαιρότητας από τις συνήθεις υπερβολές ημών των ιδίων, των site, των εφημερίδων, των ΜΜΕ. Άραγε αυτούς που πηγαίνουν συσσίτια της Εκκλησίας, αυτούς που δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, αυτούς που στέλνουν τα παιδιά τους στο κοινωνικό φροντιστήριο και τους χιλιάδες που δεινοπαθούν για να επιβίωσουν από τα χαράτσια να τους απασχολεί το Πανεπίστημιο Δυτικής Ελλάδος;
Αφού λοιπόν τα καταφέραμε έτσι εμείς με τα site και τα σχόλια για το Πανεπιστήμιο δίνουν και παίρνουν, θα πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες. Tην υπόθεση Πανεπιστήμιο δεν την έχουμε χειριστεί σωστά ούτε η τοπική κοινωνία, ούτε οι φορείς, ούτε οι πολιτικοί μας, ούτε η Διοικούσα Επιτροπή, ούτε τα ΜΜΕ. Όσους λίγους κατείχαν γκαρσονιέρες, μπαρ ή σουβλατζίδικα μπορεί να τους ένοιαζε το θέμα, οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούσαν σαστισμένοι, ενώ τα αγρινιωτάκια -σοφά πράττοντας- ουδέποτε είχαν όνειρο να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο της πόλης τους (γιατί άραγε;). Οι φορείς όπως και οι πολιτικοί του τόπου πάντα ακολουθούσαν τις εξελίξεις. Θυμάται κανείς κάποια συνεργασία της Ένωσης Αγορτικών Συναιτερισμών Αγρινίου με το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Αγροτικών Προϊόντων και Τροφίμων; Θυμάται κανείς κάποια συνεργασία των Φορέων Διαχείρισης Λιμναθάλασσας Μεσολογγίου ή του Αμβρακικού με το τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων; Θυμάται κανείς κάποια συνεργασία των μουσείων της περιοχής, της ΛΣΤ Εφορείας Αρχαιοτήτων ή της Ιστορικής Αρχαιολογικής Εταιρείας Δυτικής Ελλάδας με το τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών; Που στο διάολο πήγε η σύνδεση με την τοπική κοινωνία και οικονομία;!
Από την πλευρά του πολιτικού προσωπικού του νομού το μόνο που είδαμε για το Πανεπιστήμιο ήταν ένας μεταξύ τους ανταγωνισμός επικοινωνιακής πλειοδοσίας. Πρόσφατο παράδειγμα, ο Σαλμάς έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση για τη σύσκεψη με τον Αρβανιτόπουλο για το Πανεπιστήμιο και ο Καραγκούνης, ενώ είχε προγραμματιστεί η σύσκεψη, πήρε το πρόεδρο της Διοικούσας από το χέρι και συνατήθηκε με τον Αρβανιτόπουλο για να βγάλει τη δική του ανακοίνωση. Επί ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές του ήθελαν να βάλους τους δικούς τους κομματικούς φίλους στη Διοικούσα Eπιτροπή. Ο δήμος παρ΄ όλο που έκανε κάποια πράγματα, όπως η στέγαση του τμήματος Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος στο πρώην μουσικό σχολείο, σέρνονταν πίσω από το Σερπάνο, αντί να ασχοληθεί με τα προβλήματα των φοιτητών. Ο Μοσχολιός ζητούσε να παραχωρηθεί το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στη οδό Χ. Τρικούπη για να στεγαστεί η Διοικούσα Επιτροπή. Και οι φοιτητές δήμαρχε που θα στεγαστούν; Τα χρόνια των παχιών οικονομικά αγελάδων είτε γιατί το πανεπιστήμιο δεν ήταν αυτονομημένο, είτε γιατί κανείς πολιτικός δεν διεκδίκησε συστηματικά, υποδομές δεν έγιναν.
Η Διοικούσα Επιτροπή στα τρία σχεδόν χρόνια της αυτονόμησης δεν έκανε τίποτα απολύτως για το πανεπιστήμιο. Με κομματικά κριτήρια τοποθετημένα τα περισσότερα από τα εννέα μέλη της δεν συνεδρίασαν ούτε μία φορά όλοι μαζί! Η Διοικούσα Επιτροπή έπαιξε το ρόλο του μπάτλερ του εκάστοτε Αιτωλοακαρνάνα υπουργού ή υφυπουργού, έφτασε στο ανεκδιήγητο σημείο να βγάζει ανακοινώσεις για λογαρισμό των βουλευτών. Τελευταίο παράδειγμα μετά τη συνάντηση Αρβανιτόπουλου Καραγκούνη Σερπάνου! Τι θα μπορούσε να κάνει; Ας διεκδικούσε και αυτή με τη σειρά της, ας έκανε μετατάξεις για να δημιουργήσει οικονομική υπηρεσία για να μην είχε ανάγκη το Πανεπιστήμιο Πατρών για να εκτελεί τον προϋπολογισμό του. Ας έκανε ό,τι έκανε τόσα χρόνια ο Βαγγέλης Πολίτης-Στεργίου για το ΤΕΙ Μεσολογγίου, που έκανε δυο φορές τη σύνοδο των προέδρων των ΤΕΙ στο Μεσολόγγι και “ανέβασε” και το ΤΕΙ και τη πόλη του Μεσολογγίου.
Εμείς τα ΜΜΕ -τα περισσότερα έστω- δεν αναδείξαμε τα ουσιαστικά προβλήματα του Πανεπιστήμιου, δεν νοιαστήκαμε τόσο για τα προβλήματα των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, επαγγελματικά δικαιώματα) όσο για την παρόλα του κάθε βουλευτή. Αναμεταδίδαμε τις φήμες για το Πανεπιστήμιο και παράλληλα βλέπαμε το θέμα με τον κακώς νοούμενο τοπικισμό. Αυτές τις μέρες γράφτηκε στον τοπικό τύπο πως αν χάσουμε την αυτονομία, χάνουμε τα πάντα… Σιγά τα ωά!!! Σιγά τον πολυέλαιο!!!
Τους εκάστοτε υπουργούς δεν χρειάζεται να τους σχολιάσει κανείς. Καμία ουσιαστική βοήθεια στο πανεπιστήμιο, φρόντιζαν μόνο να κρατούν τις ισορροπίες ανάμεσα στους βουλευτές, το κομματικό συμφέρον και το πολιτικό κόστος. Ο Αρβανιτόπουλος έταξε διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες, προφανώς για τις καθυσηχάσει. Την έταξε όμως και τώρα που δεν θα την κάνει, δεν θα πρέπει να τον εγκαλέσουμε; Και από την άλλη όμως θα έχει λόγο για το νέο ακαδημαϊκό χάρτη, ο κάθε καλοχαιρέτας βουλευτής και ο κάθε βλαχοδήμαρχος και όχι η ακαδημαϊκή κοινότητα;
Το πανεπιστήμιο αυτό όπως ιδρύθηκε έτσι και θα καταργηθεί! Ιδρύθηκε με μια τροπολογία και θα καταργηθεί από το σχέδιο “Αθηνά”. Παρ’ όλα αυτά όσα τμήματα μείνουν στο Αγρίνιο θα μπορέσουν να βελτιωθούν και να αναπτυχθούν αν η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα κάνει σωστά τη δουλειά της. Και αυτή είναι η ουσία της Παιδείας, να έχεις ακαδημαϊκούς δασκάλους και πρυτανικές αρχές που θα νοιάζονται για την πρόοδο των τμημάτων τους, των φοιτητών τους (η πρυτανεία των Ιωαννίνων δεν είχε νοιαστεί όσο θα έπρεπε για τα τμήματα του Αγρινίου) και όχι για τη ψήφο των φοιτητών ή να παίζουν παιχνίδια με τη πρυτανεία για την προσωπική τους ανέλιξη. Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της εκπαίδευσης μας, αυτή θα είναι και η ουσιαστική της μεταρρύθμιση.
Δ.Π
