Του Δημήτρη Παπαδάκη
Παρατηρώ με ενδιαφέρον τις εκδηλώσεις μνήμης -και ίσως παράλληλα σιωπηλής διαμαρτυρίας- για τους νεκρούς φοιτητές στη Λάρισα που διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα. Αύριο μια τέτοια συγκέντρωση έχει εξαγγελθεί ότι θα πραγματοποιηθεί και στη πλατεία Δημοκρατίας στο Αγρίνιο… Αυτού του τύπου οι συγκεντρώσεις με τα κεράκια και το κλίμα συγκίνησης μου φαίνεται ότι έχουν το εντελώς αντίθετο χαρακτήρα από αυτόν που θα έπρεπε να έχουν.
Έχουμε πόλεμο! Ένα οικονομικό πόλεμο, θύματα του οποίου είναι οι φοιτητές που χάθηκαν στην Λάρισσα, τα τρία ανήλικα αδέλφια που χάθηκαν στην Καβάλα πριν τρεις μήνες, οι 3500 που αυτοκτόνησαν. Η δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων από τα μνημόνια και τα χαράτσια συνεπάγεται κόστος σε ανθρώπινες ζωές και αυτό νομίζω ότι το καταλαβαίνουν όλοι όσοι θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συγκέντρωση μνήμης. Προσωπικά δεν μπορώ να λυπηθώ, γιατί χαίρομαι που ακόμη παρά τον πόλεμο εγώ είμαι ακόμα ζωντανός. Θέλω να πω δηλαδή, ότι απέναντι στη προπαγάνδα των media που λέει ότι η τραγική κατάληξη των φοιτητών οφείλεται στην έλλειψη γνώσεων περί πυρασφάλειας… ή ότι το μαγκάλι ήταν ατραξιόν ενός φοιτητικού πάρτυ… δεν έχουμε την πολυτέλεια για μνημόσυνα…
Μας λένε ότι δήθεν δεν μπορεί να είναι ηθικός αυτουργός ο κάθε κ. Στουρνάρας για τον θάνατο των φοιτητών δίπλα στο μαγκάλι. Οι ευθύνες όμως δεν είναι ηθικές. Είναι πολιτικές. Η αύξηση τις τιμής του πετρελαίου θέρμανσης που αναγκάζει χιλιάδες οικογένειες «προφανώς να κρυώνουν» δεν είναι ανήθικη. Είναι η πολιτική επιλογή ενός κράτους που στόχο έχει να ξεχωρίσει το 90% που πένεται από το 10% που ρεύεται… Το σύστημα και η προπαγάνδα του λοιπόν θα σου πουν για τους κανόνες πυρασφάλειας και τους κινδύνους από το μονοξείδιο του άνθρακα, αλλά όχι για τους κινδύνους από τον μονόδρομο στη φτώχεια. Αν μπορέσουν, θα αντιστρέψουν και την ιστορία. Θα σου πουν δηλαδή ότι η αυξανόμενη περιθωριοποίηση και η φτώχεια ολοένα περισσότερων πολιτών δεν συνιστούν ποτέ λόγο για να εξεγείρονται οι λαοί ενάντια στις πολιτικές τους ηγεσίες.
Δεν είναι όμως έτσι! Είναι ότι με τη φτώχεια που επιβάλλουν μας πηγαίνουν πίσω στο 19ο αιώνα. Και μάλιστα με χειρότερους όρους… Αυτοί που πέθαναν δίπλα στο μαγκάλι ή κάηκαν δίπλα στο τζάκι δεν υπάρχουν ούτε ως ήρωες μυθιστορήματος του 19ου αιώνα. Και αν τυχόν το σύστημα στριμωχτεί θα σου πουν με το βλέμμα στραμμένο προς τα κάτω: “ξέρουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία, τι σημαίνουν οι δυσκολίες και οι θυσίες των πολιτών”.
Αυτό ακριβώς είπε τις προάλλες ο Σαμαράς στους βουλευτές της ΝΔ όταν τρώγοπιναν αλά Καραμανλή σε γνωστή ταβέρνα της Κηφισιάς. Λένε ότι ξέρουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ξέρουν ανώδυνα… Δεν βιώνουν καμιά συνέπεια της κρίσης και της πολιτικής τους.
Το θέμα όμως είναι πολιτικό και ποινικό… και δεν αντιμετωπίζεται με εκδηλώσεις μνήμης και κεράκια αναμμένα…
