Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι Έλληνες, δεν ξέρω πώς, βρήκαμε τρόπο να τσικνίσουμε και πάλι πλουσιοπάροχα, είτε γεμίζοντας και το τελευταίο τετραγωνικό κάθε ταβέρνας και ψησταριάς, είτε γεμίζοντας απλά κάποιο φιλικό σπίτι, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις διατροφικές μας ορέξεις, καταναλώνοντας κάθε λογής κρεατικού και όχι μόνο, εδέσματος.
Η δική μου παρέα, προτίμησε την πρώτη εναλλακτική, ένα γουστόζικο παραδοσιακό ταβερνάκι, μέσα στο οποίο επιθυμούσε διακαώς να απολαύσει – μέχρι σκασμού φυσικά- τα γευστικότατα πιάτα και ψητά, δια χειρός κ. Σοφίας και συζύγου της.
Φυσικά, σε όλο αυτό το σκηνικό, δεν θα μπορούσε να λείπει κι η ζωντανή μουσική, μέσα από τους ήχους μιας κιθάρας, ενός μπουζουκιού και δυο καλών φωνών. Και με τη βοήθεια του αλκοόλ, τα τραπέζια δεν αργούν να παραμεριστούν και να δώσουν τη θέση τους στο χορό.
Και εκεί που το γλέντι έχει στηθεί, με ένα μαγικό τρόπο και τα χέρια έχουν ενωθεί για τη χορευτική παράσταση, το μάτι μου δεν αργεί να πέσει και να καρφωθεί πάνω στο νεαρό αοιδό, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει ακριβώς πάνω από το κεφάλι του.
Διότι, ενώ τραγουδά το ΄΄τι πρέπει τι δεν πρέπει, στιγμή δε σκέφτηκα ΄΄ ταυτόχρονα, η ολάνοιχτη οθόνη τηλεόρασης, προβάλλει στις ειδήσεις εικόνες από το πεδίο μάχης της Ιερισσούς. Από πάνω, Ματ και δακρυγόνα, βία και ανομία και από κάτω ο δικός μας να κελαηδά στο μικρόφωνο, ΄΄ και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω και ΄΄ για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε΄΄ και ΄΄ βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει ΄΄ κτλ. κτλ.
Και όλο αυτό, σιγά-σιγά να κορυφώνεται, από τη μια δακρυγόνα και προσαγωγές και οδοφράγματα και συγκρούσεις και οδομαχίες και καπνοί από καμένα λάστιχα και από την άλλη ΄΄ στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες΄΄ και ΄΄ πες μου που πουλάν καρδιές ΄΄ και πιάτα να σπάνε και ποτήρια να εκτοξεύονται και τα ζεϊμπέκικα να έχουν την τιμητική τους.
Αλλά, όλα αυτά, είμαστε εμείς. Ο Έλληνας, ξέρει πολύ καλά να στήνει το γλέντι του και … χαλασμός Κυρίου να γίνεται έξω, τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να του το χαλάσει.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το κατέχουμε από αρχαιοτάτων χρόνων. Κρατάμε πολύ καλά τα ηνία πάνω σε αυτό και δεν πρόκειται κανείς να μας τα πάρει. Τώρα, για όλα τα υπόλοιπα – αν δεν μας τα έχουν πάρει ήδη – θα μας τα πάρουν οσονούπω. Παρολαυτά, εμείς … το πήραμε το Οσκαρ μας…
A bientot
