του Παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Βασίλη Σταρακά / panetolikos.gr
Ένας σύλλογος παραπάνω απο Γυμναστικός
Κάθε χρόνο στις 9 Μαρτίου γιορτάζουμε την επέτειο ίδρυσης του ενδόξου σωματείου της καρδιάς μας: Του ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΥ. Φέτος, αρχές Μαρτίου 2013, γιορτάζοντας τα 87α γενέθλιά του γυρίζουμε το χρόνο πίσω στο μακρινό 1926 όταν μια ομάδα ανθρώπων της πόλης μας, επιστήμονες, κτηματίες, έμποροι, όλοι τους ενεργοί πολίτες, άτομα του πνεύματος και με ανοιχτούς ορίζοντες, θέλοντας να συνδυάσουν τη μόρφωση με τον αθλητισμό, ιδρύουν τον Γυμναστικό Φιλεκπαιδευτικό σύλλογο ο «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ».
Το όνομα που του έδωσαν προέρχεται από το κοντινό στο Αγρίνιο όρος Παναιτωλικό.
Τα χρώματά του το κίτρινο και το μπλε.
Έμβλημά του ο μυθικός ΤΙΤΟΡΜΟΣ ο Αιτωλός. Ένας θρυλικός γίγαντας της αρχαιότητας που νίκησε τον έξι φορές Ολυμπιονίκη της Ελληνορωμαϊκής πάλης ΜΙΛΩΝ σε μεταξύ τους διαγωνισμό σωματικής ρώμης. Όπως μας λέει η παράδοση, ο Μίλων εξεπλάγην τόσο πολύ από τη δύναμη του αντιπάλου του, που σηκώνοντας τα χέρια ψηλά αναφώνησε « Ω! Ζευς! Τίτορμος ο Αιτωλός ούτος άλλος Ηρακλής !».
Παράλληλα με το Γυμναστικό σύλλογο, το Δ/Σ ιδρύει και νυχτερινό δημοτικό σχολείο για άπορα εργαζόμενα αγόρια και κορίτσια της Αιτωλοακαρνανίας. Αυτός είναι ο λόγος που ο ύμνος του Παναιτωλικού σε μια στροφή λέει: « Παναιτωλικέ χάρισε μας νίκες και νυχτερινά σχολειά».
Την εποχή εκείνη ο αναλφαβητισμός στην περιοχή μας είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Το σχολείο λειτούργησε για 57 ολόκληρα χρόνια. Ο απόφοιτος του νυχτερινού εκτός από μια στοιχειώδη μόρφωση που αποκτούσε, είχε και το πλεονέκτημα με το απολυτήριό του να διοριστεί σε κάποιες θέσεις του Δημοσίου, να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης κλπ. Δόθηκαν 4000 περίπου απολυτήρια. Τέσσερις χιλιάδες οικογένειες έφαγαν «γλυκό ψωμί».Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι εκτός από τη δωρεάν φοίτηση ο Παναιτωλικός αναλαμβάνει και την ένδυση των μικρών μαθητών. Πρωτοπόρος ιδέα για την Ελλάδα, αξεπέραστη ακόμα.
Κάποια έσοδα για την ενίσχυση του νυχτερινού σχολείου εξασφάλιζαν ορισμένες κυρίες του Αγρινίου, οι οποίες σε συνεργασία με το Δ/Σ του συλλόγου μας διοργάνωναν διάφορες εκδηλώσεις. Αλησμόνητες έχουν μείνει στους πιο παλιούς κατοίκους της πόλης μας οι χοροεσπερίδες και οι μουσικές βραδιές του Παναιτωλικού. Με την ίδρυση λοιπόν αυτού του συλλόγου το Αγρίνιο απέκτησε και δεύτερο πρεσβευτή μετά τον καπνό: Τον ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ. Κάτω από τη σημαία του στρατεύθηκαν αμέσως γυναίκες και άνδρες της πόλης και της περιοχής μας δείχνοντας την αγάπη και λατρεία τους για αυτόν, αφού γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι ο σύλλογος αυτός ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ και δεν έχει μόνο την κλασσική αποστολή ενός ποδοσφαιρικού σωματείου, αλλά πολύ διαφορετική φιλοσοφία και άλλα ιδανικά.
Πράγματι αυτό το απέδειξε σε όλα αυτά τα 87 χρόνια της ύπαρξής του και το σπουδαιότερο είναι, ότι συνεχίζει με φανατισμό μέχρι σήμερα να πορεύεται και να τηρεί τις αρχές και τα οράματα των ιδρυτών του.
Ένας άλλος λόγος που ο κόσμος δέθηκε σφιχτά με την ομάδα ήταν ότι οι κάτοικοι της περιοχής μας ήταν στην πλειοψηφία τους αγρότες και εργάτες και ως εκ τούτου ήταν μονότονη και υποβαθμισμένη η ποιότητα ζωής τους. Για αυτούς, καθώς και για τη νεολαία, οι αγώνες του Παναιτωλικού αποτελούσαν τη μοναδική τους διασκέδαση και ψυχαγωγία, και τους περίμεναν με λαχτάρα. Τον αγώνα της Κυριακής τον παρακολουθούσαν με τέτοιο ενδιαφέρον και φανατισμό λες και υπερασπίζονταν τα αγροτικά τους προϊόντα. Αυτό το διαπιστώνει ο καθένας που θα διαβάσει παρακάτω το πρώτο σύνθημά τους: «ΕΛΙΑ – ΚΑΠΝΟΣ – ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ».
Οι φίλαθλοι κατά τη διάρκεια των αγώνων ταυτίζονταν τόσο πολύ με τα ινδάλματά τους, που σε πολλές φάσεις κλωτσούσαν και οι ίδιοι το συρματόπλεγμα στο οποίο ήταν γαντζωμένοι όρθιοι και αγωνιούσαν για το αποτέλεσμα. Την ήθελαν πολύ τη νίκη, τη θεωρούσαν και δική τους επιτυχία. Άλλαζε πολύ η ψυχολογία τους και αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη αισιοδοξία τα προβλήματα της καθημερινότητας. Στις δουλειές τους συζητούσαν με υπερηφάνεια για τον αγώνα και τη νίκη. Αντίθετα, μετά από μία ήττα ένιωθαν ταπείνωση. Έτσι, οι σχέσεις πάθους του κόσμου του Αγρινίου και της περιοχής με το σύλλογο αναπτύχθηκαν πολύ γρήγορα και απέκτησαν μεγάλο βάθος.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της ομάδας μας ήρθε την ποδοσφαιρική περίοδο 1954-1955. Ο Παναιτωλικός, με δικούς του παίκτες που άφησαν εποχή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως οι Τζάνης – Ακριτίδης – Μήτσου – Ρόκος – Γάλλος (Παπαδόπουλος) – Μπάθας, μετά από αλλεπάλληλα μπαράζ ανακηρύσσεται πρωταθλητής Δυτικής Στερεάς και Πελλοπονήσου και συμμετέχει μέσα στις έξι (6) κορυφαίες ομάδες στο τότε Πανελλήνιο πρωτάθλημα, αντίστοιχο σήμερα της SUPER LEAGUE. Αμέσως η Αίγλη του σωματείου μας ξεπέρασε τα Ελληνικά σύνορα. Αρκετές Ευρωπαϊκές ομάδες ζήτησαν και αγωνίσθηκαν με τον Παναιτωλικό στο γήπεδό μας, την εποχή που ελάχιστες επαρχιακές ομάδες είχαν παρόμοιες εμπειρίες.
Τη σαιζόν 1974-1975 ο Παναιτωλικός προβιβάζεται στην Ά Εθνική. Ενθουσιασμός, προσδοκίες, μεταγραφές και σε κάθε εντός έδρας αγώνα ρεκόρ εισιτηρίων. Κάθε αγώνας και γιορτή. Η ομάδα μας παρέμεινε στη μεγάλη κατηγορία για δύο (2) συνεχόμενες περιόδους. Την επόμενη εικοσαετία ο Παναιτωλικός αγωνίζονταν για κάτι παραπάνω από τα μισά χρόνια στην Β’ Εθνική, χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο, και τα υπόλοιπα στη Γ’ Εθνική. Ενδιάμεσα είχε και την πικρή εμπειρία μόνο για μια χρονιά της Δ’ Εθνικής. Τα χρόνια αυτά, είχε μεγάλη άνθηση ένα άλλο τμήμα του συλλόγου μας, η Ρυθμική Γυμναστική. Μεγάλες επιτυχίες είχαν οι αθλητές μας, ακόμα και στους Πανελλήνιους αγώνες όπου κάθε χρόνο συμμετείχαν.
Την αγωνιστική περίοδο 1995 – 1996 ο Παναιτωλικός με νέα διοίκηση που κατά τη διάρκεια της θητείας της διέθεσε αρκετά εκατομμύρια δραχμές δημιούργησε μια πολύ καλή ομάδα η οποία ανέβηκε από τη Γ’ στη Β’ Εθνική. Την επόμενη σαιζόν, 1996 – 1997, με τους ίδιους πρωταγωνιστές άγγιξε το όνειρο της ανόδου στην Α’ Εθνική. Στον τελευταίο όμως εκτός έδρας αγώνα και προτελευταίο της σαιζόν, με τον αδιάφορο βαθμολογικά Παναργειακό, η περιβόητη «Παράγκα» πέρασε την ομάδα μας από διαιτητικό «χειρουργείο». Υπάρχουν αποδείξεις, ότι το παρασκήνιο που εξουσίαζε τότε τη διαιτησία, μας στέρησε τη νίκη και κατά συνέπεια την άνοδο, την οποία χάρισε στον Εθνικό Πειραιώς. Αποκαλυπτική η δήλωση του τότε προέδρου του Παναιτωλικού κυρίου Γιάννη Χαρδαλιά: «Χάσαμε την άνοδο εκτός γηπέδου».
Εδώ κάνω μια στάση να θυμίσω στους παλαιότερους φιλάθλους μας και να μάθουν οι πιο νέοι ότι ο Παναιτωλικός υπήρξε θύμα της διαιτησίας τουλάχιστον άλλες δύο φορές, ενώ άγγιζε την άνοδο στην Α’ Εθνική. Και τις δύο φορές αυτές τις έζησα σαν ενεργό μέλος του συλλόγου. Την πρώτη από το τμήμα εφήβων και την δεύτερη σαν βασικός της ομάδας. Την περίοδο 1959 – 1960 σε αγώνα αποφασιστικής σημασίας ο Παναιτωλικός επικεφαλής της βαθμολογίας αντιμετώπισε στο παλαιό γήπεδο Καραϊσκάκη τον δεύτερο στη βαθμολογία Ατρόμητο Πειραιώς τον οποίο είχε κερδίσει στο Αγρίνιο 3-0. Οι παίκτες μας μην αντέχοντας τις καταδικαστικές αποφάσεις του διαιτητή αποχώρησαν από τον αγώνα, η ομάδα μηδενίστηκε και η άνοδος χάθηκε. Περίοδος 1964 – 1965 επάνω στο νήμα «πετάχτηκε» το Αιγάλεω το οποίο είχαμε κερδίσει 1-0 στο γήπεδό μας και είχαμε φέρει 1-1 στην έδρα τους.
Επανέρχομαι όμως στον επόμενο και τελευταίο αγώνα της σαιζόν 1996 – 1997, μετά το Άργος, που έγινε στο γήπεδό μας με αντίπαλο τον Πανελευσινιακό. Ο αγώνας αυτός στιγματίστηκε από εκτεταμένα επεισόδια λόγω πικρίας των οπαδών μας για τον βρώμικο πόλεμο που δέχτηκε ο σύλλογός μας από το παρασκήνιο. Έκτοτε επικράτησε απογοήτευση στην οικογένεια του Παναιτωλικού και ο σύλλογός μας έπεσε σε «χειμερία νάρκη».
Αυτή πήρε τέλος τη σαιζόν 2005 – 2006 από τη ζωογόνο πνοή του κυρίου ΦΩΤΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ ο οποίος ανέλαβε την τύχη της ομάδας και κρατά ακόμη γερά τα ηνία της. Η ομάδα βολόδερνε στη Γ’ Εθνική και ο Αγρινιώτης νέος πρόεδρος, με έδρα και επιχειρήσεις για πολλά χρόνια στη Σουηδία, έδωσε στο σωματείο μας προσωπικότητα, λάμψη και μεγαλοπρέπεια. Παρέλαβε ένα εξαθλιωμένο οικονομικά σωματείο με ένα ερειπωμένο γήπεδο – ιδιοκτησίας του ερασιτέχνη και του Δήμου Αγρινίου – και με προσωπικά του κεφάλαια το ανακατασκεύασε και το μεταμόρφωσε σε ένα γήπεδο πραγματικό στολίδι. Παράλληλα, στο δημοτικό διαμέρισμα Δοκιμίου, σε μια έκταση 80 στρεμμάτων, κατασκεύασε ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο για χρήση όλων των τμημάτων του Παναιτωλικού με την ονομασία EMILEON. Γήπεδα, γραφεία, πισίνες, γυμναστήριο, τένις, ακόμη αίθουσες αναψυχής δημιουργώντας πολλές θέσεις εργασίας. Πραγματικά ένας ευεργέτης της πόλης μας.
Το EMILEON φιλοξενεί και τις Ακαδημίες όπου έμπειροι προπονητές προετοιμάζουν το μέλλον του Παναιτωλικού αφού στόχος της διοίκησης είναι πολύ σύντομα ο κορμός της βασικής ομάδας μας να στελεχωθεί από ντόπιους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Το Δ/Σ της ΠΑΕ και άμεσοι συνεργάτες του Προέδρου πρόσωπα επίλεκτα της τοπικής μας κοινωνίας και αγνοί φίλαθλοι. Πρώτο μέλημά τους ο Παναιτωλικός να γίνει παράδειγμα ήθους και πολιτισμού και να τραβήξει στο γήπεδο την οικογένεια, και κάθε μέρα η ομάδα να κερδίζει καινούριους φίλους. Και το πέτυχε απόλυτα, αφού την περίοδο 2011 – 2012 και μάλιστα αγωνιζόμενη στη Super League η ομάδα μας ψηφίστηκε από αθλητικούς παράγοντες, ΜΜΕ, συμβούλια ΠΑΕ, αντιπάλους ποδοσφαιριστές, διαιτητές και παρατηρητές και τιμήθηκε με το βραβείο Fair Play στην ετήσια αθλητική γιορτή της NOVA. Σημειώνω ότι τα τελευταία χρόνια σημειώθηκαν και αλλεπάλληλα ρεκόρ εισιτηρίων.
Γυρίζω πίσω όμως στην περίοδο 2008 – 2009 όπου η ομάδα μας, παρ’ όλες τις «τρικλοποδιές» ανέβηκε στη Β’ Εθνική μετά τη νίκη 2-1 επί της Ρόδου στον ιστορικό αγώνα μπαράζ της 23ης Μαΐου 2009 στο ουδέτερο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Αποθέωση για την ομάδα, μεγαλύτερη όμως για την «ψυχή και την καρδιά» του Σωματείου μας, τον ανεπανάληπτο κόσμο της δηλαδή, στον οποίο υποκλίθηκε όλη η Ελλάδα. Την επόμενη σαιζόν 2009 – 2010 η ομάδα μας δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στα play-off για άνοδο στην Α’ Εθνική αφού τη θέση της πήρε ο Πιερικός, ο οποίος ήταν καλύτερος στη μεταξύ μας ισοβαθμία. Την αμέσως όμως επόμενη περίοδο, 2010 – 2011, μετά 34 χρόνια, ο Παναιτωλικός ανεβαίνει στην πολυπόθητη SUPER LEAGUE και μάλιστα ως πρωταθλητής. Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι ο ΠΑΣ Γιάννενα μας έκλεψε 2 βαθμούς στο γήπεδό μας αφού δεν τήρησε το fair play σε κάποια επαναφορά της μπάλας από άουτ, που παίχτης μας έβγαλε ιπποτικά έξω ώστε να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες σε τραυματισμένο ποδοσφαιριστή του. Στη φάση αυτή οι παίχτες μας αιφνιδιάστηκαν, δεν κυνήγησαν τη φάση και ο ΠΑΣ ισοφάρισε. Το παιγνίδι αυτό έληξε ισόπαλο ( 1-1 ). Στην τελευταία όμως αγωνιστική ο Παναιτωλικός προσπέρασε τον ΠΑΣ ο οποίος ήταν επικεφαλής σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σαιζόν.
Παρόλο νεοφώτιστη η ομάδα μας την περίοδο 2011 – 2012 στην SUPER LEAGUE μέχρι τη διακοπή του πρωταθλήματος των εορτών των Χριστουγέννων είχε πολύ καλή βαθμολογική θέση και σου επέτρεπε να κάνεις όνειρα για κάτι καλύτερο από την παραμονή. Οι υψηλά αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές μας όμως δεν δικαιολόγησαν τη φήμη που τους ακολουθούσε και δυστυχώς στο τέλος της σαιζόν υποβιβαστήκαμε, χωρίς βέβαια αμέτοχο στην πτώση μας να είναι όπως πάντα και το παρασκήνιο. Κακές διαιτησίες, απίθανες νίκες της πρώτης υποψήφιας για υποβιβασμό Κέρκυρας. Πρέπει όμως εδώ να υπενθυμίσω τις πολλές και εν μέρει αδικαιολόγητες κόκκινες κάρτες των παικτών μας.
Τώρα όμως ζούμε την πραγματικότητα της περιόδου 2012 – 2013 και πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Τέσσερις αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρώτου γύρου η βαθμολογική θέση της ομάδας δεν ήταν η αναμενόμενη. Έγιναν ορισμένες αλλαγές. Ο νέος προπονητής Μακης ΧΑΒΟΣ δηλώνει αισιόδοξος για την επιτυχία των στόχων της ομάδας μας. Στην προσπάθεια όμως αυτή θέλει τη στήριξη όλου του κόσμου. Δήλωσε πρόσφατα: «Μας δίνει επιπλέον δύναμη η παρουσία του κόσμου στους αγώνες. Θέλω το γήπεδο γεμάτο, όπως παλιά». Το κάλεσμα αυτό προς το λαό του Παναιτωλικού είναι και ευχή των παλαιμάχων μας που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πόσο ανεβάζει την ψυχολογία του ποδοσφαιριστή η ζεστή ατμόσφαιρα των οπαδών μας. Από τον επόμενο αγώνα ας ξαναγίνουμε μια παρέα και ΟΛΟΙ μαζί να τραγουδάμε για την ομάδα της καρδιάς μας: «Το κίτρινο το μπλε πυρετός ΟΛΕ ΟΛΕ».
Παναιτωλικέ να ζήσεις 1000 χρόνια
