Γράφει ο Γιώργος Λ.
Είναι μέρες που έχουν περάσει από τη λήξη των επεισοδίων της ομηρίας στα ΤΕΙ Πατρών… η «ομηρία»… Το γράφω και μου φαίνεται παράξενο… στους χώρους «ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ελευθερίας του λόγου» έλαβε χώρα η κράτηση του προέδρου και μελών-καθηγητών της συνέλευσης του ιδρύματος.
Η πράξη αυτή ήταν αντίδραση κατά του σχεδίου «Αθηνά». Συνεπώς, όταν λαμβάνονται αποφάσεις που δε μας συμφέρουν και δεν τις θεωρούμε δίκαιες θα πρέπει να προχωρούμε σε ομηρίες και κρατήσεις αυθορμήτως και δικαίως. Κι αν μας έρθει να χτυπήσουμε τον άλλον, οφείλουμε να το κάνουμε για να προασπίσουμε τα δικαιώματα μας…
Αισθάνομαι ντροπή και αίσχος για ότι συνέβη στους χώρους του ιδρύματος. Αυτές οι εικόνες είναι ντροπιαστικές για όσους πέρασαν (και περνούν) από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας και θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους. Ο νεαρός σπουδαστής που απευθυνόταν άπρεπα στον κατά πολύ μεγαλύτερό του καθηγητή καθώς και η συνάδελφός του η οποία βρισκόταν πάνω ακριβώς από το κεφάλι του προέδρου λες και ήταν… ανακριτής (;) ελπίζω να αποτελούν εξαιρέσεις της φοιτητικής κοινότητας. Μπορεί να είναι βέβαια και κρούσματα της νέας εποχής που χαράζει η Χ.Α….
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η βιαιότητα προκύπτει από όλη αυτή τη νοοτροπία των κομματικοποιημένων σπουδών που έχει επιβληθεί εδώ και πολλά χρόνια στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ και άλλοι δεκάδες σύλλογοι που προασπίζονται τα συμφέροντα του εκάστοτε προστάτη/κόμματος δρουν και προσηλυτίζουν ανενόχλητα…
Θα ήταν καλό να γίνει σαφές από όλους ότι τα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα υπάρχουν για να εκπαιδεύουν και να προετοιμάζουν τους νέους φοιτητές/σπουδαστές ως προς το γνωστικό τους αντικείμενο αλλά και ως προς τη θέση τους στην κοινωνία.
Και οι καθηγητές βέβαια οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ρόλος τους έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ότι συντελούν στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων… Συνεπώς, οποιαδήποτε κομματική τους εμπλοκή μπορεί να συμβαίνει εκτός των ορίων των ιδρυμάτων. Μέσα στα πανεπιστήμια είναι πρώτα απ’όλα καθηγητές… τίποτε παραπάνω.
Ελπίζω και εύχομαι να ήταν απλά ένα μεμονωμένο γεγονός. Οι αντιδράσεις των φοιτητών να συνεχίζουν –όπως πάντα!- να είναι ενεργές, δυναμικές, με ουσία και με κέντρο βάρους το συλλογικό όφελος. Ας διαφυλάξουμε αυτή τη μικρή αξία που μας έχει απομείνει από κάποιους που έχυσαν αίμα για να την κερδίσουμε… μιλάω για την αξία της προσωπικής και συν-ανθρώπινης ελευθερίας…
γ.λ.
