Είχε την τιμητική της στα ράφια μου. Εκτός από τη «Νινέτ», -που ήταν του αδελφού μου, τσιμπώντας την «αποκλειστικότητα»-, είχα όλα της τα βιβλία. Η Ζωρζ Σαρή έφυγε πρόσφατα, αρχές του καλοκαιριού πέρυσι, όμως το σήμερα μας έφερε σε επαφή ξανά με το έργο της.
Στο Θέατρο Τέχνης, η παράσταση «Όταν ο ήλιος» είναι το αισθητικό αποτέλεσμα της λογοτεχνικής γλώσσας, της θεατρικής μεταφοράς της, υπό τη μορφή διασκευής, και της σκηνοθετικής πρόθεσης. Καθώς η σκέψη της Ζωρζ Σαρή δείχνει κατανόηση και συμπάθεια προς τους χαρακτήρες της, είναι επόμενο να έχει και για αντίβαρο τη θλίψη. Ούτως ή άλλως, βρισκόμαστε στην περίοδο της κατοχής, όταν η Ζωή βιώνει τον έρωτα μέσα από την πολιτική και τον αγώνα για την ελευθερία. Ώστε, αυτή η ερωτικά πολιτική αλλά και πολιτικά ερωτική στάση προκύπτει, θα υποστηρίζαμε σήμερα διαβάζοντας τον Alain Badiou, ως ένας προσδιορισμός του ατόμου σε επίπεδο χειραφέτησης και σε καθεστώς αλήθειας, στη βάση της διάζευξης των έμφυλων θέσεων. Κατά συνέπεια, η Ζωή και ο Περικλής ενσαρκώνουν το πέρασμα στην πληρότητα. Στη θεατρική πραγματικότητα, ωστόσο, μόλις ο θάνατος του Περικλή αρθρώνεται επί σκηνής, το δραματικό στοιχείο αποδυναμώνεται. Διασκορπίζεται. Η Ζωή χάνει τον καθρέφτη της. Τότε, ο θεατής θα στηριχτεί στη δύναμη του καθολικού χαρακτήρα, όπως προκύπτει από το όλο κείμενο και τη σύμπραξη των προσώπων για να ηχήσει το τέλος της ιστορίας μέσα του. Δεν είναι, λοιπόν, η δραματικότητα των χαρακτήρων αλλά αυτή του κλίματος και της κατάστασης που αποτυπώνει τον ιστορικό χρόνο και μας μεταφέρει στον αντίστοιχο διάκοσμο. Η παράσταση, στη βάση μιας ιστορίας που μας είναι οικεία από τα παιδικά μας χρόνια, αποβαίνει καθησυχαστική και μας γλυκαίνει υπό την έννοια ότι τα κεντρικά πρόσωπα εκείνης της ιστορίας ενσαρκώνονται και δημιουργούν μια θεατρική συνθήκη. Ωστόσο, έγκειται στην κρίση του θεατή να εξετάσει κατά πόσο αυτή η συνθήκη λειτουργεί δραματικά, αφήνοντας τον αντίκτυπό της μέσα του.
Κατ’ εμέ, αν και οι ερμηνείες είναι ως επί το πλείστον πολύ καλές, με την αφηγηματική ματιά της Κούλι-Αντιγόνης Δούμου, στο ρόλο της Άλκης Ζέη- να κλέβει την παράσταση, υπήρξαν κενά στο πέρασμα στη δραματικότητα. Βέβαια, αυτό είναι και ζητούμενο: να βλέπεις μια παράσταση και να ανοίγεται ένας διάλογος κατά πόσο ένα εγχείρημα, μια σύμπραξη τεχνών μπορεί να είναι πετυχημένη, πόσο μάλλον όταν γίνεται με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
σε διασκευή Βένιας Σταματιάδη
ΦΡΥΝΙΧΟΥ 14, Πλάκα
Σύγχρονο Ρεπερτόριο
Σκηνοθεσία : Φίλιππας Δημοσθένης
Σκηνικά : Βαρσάνη Κέλλυ
Κοστούμια : Καλαποθάκου Άντα
Φωτισμοί : Καπελώνης Κωστής
Μουσική επιμέλεια : Κωτσόβολος Στέλιος
Διανομή
Σωκράτης: Γιάννης Δεγαΐτης
Έμμα: Κατερίνα Ζιώγου
Ελένη: Αναστασία Γεωργοπούλου
Αννούλα: Άρτεμις Γρύμπλα
Άρης, Γιούρα: Γιάννης Δαμάλας
Κούλι: Αντιγόνη Δούμου
Πέτρος: Πανάγος Ιωακείμ
Ειρήνη :Γωγώ Καρτσάνα
Aθηνά: Βασιλική Κίσσα
Περικλής: Αυγουστής Κούμουλος
Δημήτρης: Ηλίας Λάτσης
Σέβα: Γιάννης Μίνως
Ζωή: Βένια Σταματιάδη
Στην παράσταση ακούγεται ηχογραφημένη η φωνή της Άλκης Ζέη
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Επιμέλεια προβολών-video: Βλάσης Σκουλής
Φωτογραφίες: Άννα Ταγκάλου
Σχεδιασμός προγράμματος-αφίσας: Γιώργος Λυγουριώτης
Ρromo video: m-word
έως Μεγ.Τρίτη 30 Απριλίου 2013
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Δευτέρα & Τρίτη, ώρα 21.15
Κυριακή, ώρα 19.00
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ-Φρυνίχου 14, Πλάκα (στάση μετρό Ακρόπολη)
τηλ. ταμείου 210 3222464 & 210 3236732 (δυνατότητα τηλεφωνικής κράτησης θέσεων)
