Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Την ώρα που ο Παναιτωλικός ετοιμάζεται να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια της Super League ήρθε ο τελικός του Κυπέλλου ανάμεσα στον Αστέρα Τρίπολης και τον Ολυμπιακό ήρθε να μας θυμήσει τι εστί ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν ήταν μόνο η για κλάματα διαιτησία του Γιάχου που δεν είδε το πέναλτι του Μανιάτη, δεν είδε το πέναλτι από το μαρκάρισμα πάνω στον Ράγιος στην παράταση, την κόκκινη κάρτα που δεν έδωσε όταν μπροστά στα μάτια του ο Χολέμπας χτύπησε πετώντας στο χόρτο τον αντίπαλό του και το πέναλτι από το μαρκάρισμα του Μπαρτολίνι στον Αμπτούν που… κατόρθωσε να δει…
Το πρόβλημα είναι η οσφυκαμπτική συμπεριφορά του Αστέρα Τρίπολης. Μπορεί οι παράγοντές του να κάνανε δηλώσεις για αλητεία, αλλά την ώρα της απονομής που η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων του Ολυμπιακού είχε αποχωρήσει από το γήπεδο μην θέλοντας να πανυγηρίσει ένα μουσαντένιο πέναλτι, πήγε και έδωσε αξία στον Ολυμπιακό. Ο Αστέρας θα μπορούσε να διαφυλλάξει την αξιοπρέπειά του αν δεν πήγαινε να πάρει τα μετάλλια του φιναλίστ. Θα μπορούσε να αφήσει τον Μαρινάκη και τους παίχτες του να σηκώσουν το κύπελλο μόνοι τους… χωρίς τους φιλάθλους τους και χωρίς την παρουσία “του ηττημένου που δίνει αξία στο νικητή”.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να συμβεί. Ο Αστέρας Τρίπολης με πρόεδρο τον Μποροβήλο, η ομάδα που έφαγε πέντε γκολ στην Θεσσαλονίκη από μία κάκιστη ομάδα, τον Αρη, ξέρει από τέτοια… Δεν είναι ποτέ δυνατόν να απορεί που μόνο με διαιτησίες Γιάχου χάνει το κύπελλο από την τάχα μου καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα… Ετσι είναι! Τις δημόσιες σχέσεις και τις χάρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο ουδείς τις αρνήθηκε. Ή μάλλον σχεδόν ουδείς…
Πέρυσι τις αρνήθηκε ο Παναιτωλικός και τον έφαγε η μαρμάγκα… (μαζί ίσως και με τα δικά του λάθη). Του χρόνου ο Παναιτωλικός καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κληθεί να αντιμετωπίζει την ίδια σαπίλα. Και ήρθε ο χθεσινός τελικός του κυπέλλου να μας το θυμήσει…
