Γράφει η Αρετή
Μπορείς να φυλακίσεις στιγμές με κάθε είδους αίσθηση… Με την ακοή, την μυρωδιά, την όραση, την αφή. Η πιο δυνατή όμως αίσθηση που κρατά ζωντανή κάθε στιγμή, είναι η ανάμνηση. Η ανάμνηση φυλακίζει καθετί που έχει κάνει το κορμί σου να ανατριχιάσει, την καρδιά σου να χτυπήσει πιο δυνατά.
Πολλές φορές ομορφαίνουμε τις στιγμές στη θύμηση τους. Νοσταλγούμε κάτι που στην πραγματικότητα μπορεί ποτέ να μην υπήρξε. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε ζωντανές στιγμές από ό,τι μας κάνει τώρα να το σκεφτόμαστε και να χαμογελάμε. Κρατάμε στιγμές απ’ ό,τι νομίζουμε πως δεν χορτάσαμε.
Το ανεκπλήρωτο είναι και αυτό ένα είδος ανάμνησης πιο ειδικό, πιο ωραιοποιημένο.
Όσοι αντέχουν να δουν την αλήθεια, ξέρουν να μου πουν πως η ανάμνηση δεν είναι παρά η ξεροκεφαλιά και το πείσμα της καρδιάς για κάτι που θα ταράζει πάντα την ισορροπία του ‘’αισθάνομαι’’. Η ανάμνηση έχει σταματήσει πια να είναι γεγονός. Είναι ένα περασμένο γεγονός που όπως περνά και ο καιρός, το φέρνουμε στα μέτρα και στα χρώματα που θέλουμε.
Θυμάσαι κάτι τόσο πολύ και τόσο δυνατά. Νιώθεις να το ζεις, ξανά, πάλι, τώρα.
Γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις πως οι άνθρωποι που μοιράστηκες τις στιγμές έχουν χαθεί, έχουν αλλάξει. Δεν θυμούνται.
Η ανάμνηση λοιπόν είναι γένους μοναχικού και ενικού (να θυμίσω λίγο Δημουλά μιας και είχε την τιμητική της πρόσφατα). Δεν έχει σημασία που δεν θυμάσαι, δεν έχει σημασία που άλλαξες… Πεισματικά θυμάμαι και ομορφαίνω, τελειοποιώ οτιδήποτε κάνει την ανάμνηση μου λιγότερο καλή από ρομαντική ταινία.
Τα πραγματικά γεγονότα και ό,τι ζήσαμε εκείνη την στιγμή μας κάνουν ένα ολοκληρωμένο πάζλ απ’ αυτό που είμαστε τώρα.
Πάντως για να είμαι ειλικρινής χωρίς την τελειοποιημένη ανάμνηση δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η πιο όμορφη λέξη της Ελληνικής γλώσσας: ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ…
Υ.Γ. Θυμάσαι κάθε βράδυ που ξαπλώναμε στο ίδιο κρεβάτι με την γιαγιά και την ρωτούσαμε λίγο πριν κοιμηθούμε: Τι θα κάνουμε αύριο γιαγιά; Και ό,τι στεναχώρια και να ‘χε, όσο κι αν πονούσαν τα πόδια της από την κούραση, πάντα μιλούσε για το αύριο σαν να είναι το πιο παντοτινό και το πιο όμορφο. Και εγώ από τότε κάθε που ξαπλώνω και είμαι στις μαύρες μου, λέω: Τι θα κάνουμε αύριο Αρετή; Και κάνω το αύριο φωτεινό και χρωματιστό.
Υ.Γ2 Χωρίς αυτή την ανάμνηση θα ήμουν μισή.
