Οπωσδήποτε κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίζει πόσο σπουδαία ήταν η άνοδος του Παναιτωλικού το 2011 στην Α Εθνική. Πόση χαρά νοιώσαμε όλοι… Και μιλάμε για άνοδο ως πρωταθλητές στην Β Εθνική.
Όμως η φετινή άνοδος είναι πιο σπουδαία από αυτή του 2011 και αυτό γιατί επιτεύχθηκε απέναντι σε δυσκολίες, προβλήματα και αντιξοότητες που δεν υπήρχαν πριν δυο χρόνια. Αυτή η σπουδαιότητα δεν ξέρω αν σημαίνει και ανάλογη χαρά. Δεν ξέρω αν όλοι μας, ο κόσμος, οι οπαδοί χάρηκαν περισσότερο αυτή τη άνοδο. Πάντως αξίζει να την χαρεί περισσότερο κανείς αν αναλογιστεί το πως επετεύχθη.
Η ομάδα του Παναιτωλικού, χάρις βέβαια τη πίστη των ποδοσφαιριστών, τις οδηγίες του Χάβου, την άοκνη προσπάθεια των ανθρώπων της διοίκησης και του Κωστούλα για το καλύτερο και τη βοήθεια του κόσμου, κατάφερε να ξεπεράσει τους κραδασμούς του οδυνηρού υποβιβασμού, να υπερπηδήσει τις όποιες αστοχίες υπήρξαν στο σχεδιασμό της ομάδας, να ξεπεράσει ακόμη και τη διαμάχη οργανωμένων και διοίκησης, να κάνει την αγωνιστική υπέρβαση στο β γύρο, να αντέξει στο μαραθώνιο του μεγαλύτερου από άποψη αγωνιστικών πρωταθλήματος που διοργανώθηκε ποτέ στη χώρα, να νικήσει το παρασκήνιο με το καλό αγωνσιτικό της πρόσωπο και να υποτάξει του πνεύμα… άμιλλας του “φίλαθλου” Μπέου…
Άλλα αυτά έγιναν φυσικά χάρις τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό team, εξάλλου ό,τι προσπάθεια γίνεται σε μια όμαδα αν δεν μεταφραστεί σε νίκες και γκολ από τους παίχτες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Όμως στην απαρχή αυτής της επιτυχίας θα πρέπει να δούμε τις προσπάθειες της διοίκησης. Ο Κωστούλας και οι άνθρωποι της ΠΑΕ, είπαν “δεν τα παρατάμε” και ξεκίνησαν μια νέα προσπάθεια κόντρα σε όλα… Αυτό το “κόντρα σε όλα” είναι που κάνει την άνοδο αυτή πιο σπουδαία! Η ΠΑΕ ξεκίνησε την προσπάθειά της με τον κόσμο αποσυσπειρωμένο μετά από όσα συνέβησαν μετά τον υποβιβασμό, τόλμησε να μην κάνει τα χατήρια των οργανωμένων, διορθώσε τα όποια λάθη έγιναν στο ξεκίνημα με τον Κωστούλα για άλλη μια φορά κόντρα στην οικονομική συγκυρία να κάνει την υπέρβαση, στάθηκε κοντά στους ποδοσφαιριστές και όπου χρειάστηκε τους έδωσε τους έξτρα κίνητρο.
Αυτή η άνοδος οφείλεται πρωτίστως στην επιμονή και πείσμα της διοίκησης, γι’ αυτό αν και όποτε ξανάρθουν κρίσιμες στιγμές στην ομάδα -που μέσα στη ζωή είναι και αυτές- δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποιοι όχι μόνο την κράτησαν όρθια αλλά και την ξανάφεραν εκεί του της αξίζει…
Δ.Π
