Γράφει η Αρετή
Πριν ξεκινήσω να γράφω πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, δεν έχω σπουδάσει κάτι σχετικά με το θέατρο. Παρόλα αυτά, όταν κάτι ‘’ποδοπατά’’ την αισθητική μου, οργίζομαι.
‘’Ελένη’’ του Ευριπίδη χθες στο κηποθέατρο Αγρινίου. Η οπτική του σκηνοθέτη με άφησε άφωνη μη μένοντας πιστός σε μια καλή μετάφραση αλλά χρησιμοποιώντας argo σε πολλά σημεία του έργου. Είναι πάρα πολύ ωραίο να θες να δείξεις μιαν άλλη ματιά στο έργο, πιο σύγχρονη αρκεί να μπορείς να το κάνεις. Το πηγαινέλα μεταξύ του μοντέρνου και του κλασσικού αλλά και μεταξύ της τραγωδίας και της παρωδίας, δεν είναι οπτική, δεν είναι καν άποψη.
Το έργο ‘’τυραννήθηκε’’ από παντού. Την στιγμή που ο πρωταγωνιστής κάνει κάτι σαν σαρδάμ ή ξεχνά τα λόγια του και τον πιάνουν τα γέλια επί σκηνής, με ξεπερνά. Όταν τα κοστούμια θυμίζουν λίγο κάτι από γιουσουφάκια, Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, Αλίκη στο Ναυτικό και πλούσια χήρα του 50 εκεί απλά περιμένω να περάσει η ώρα να σηκωθώ να φύγω.
Άχρηστη και προβλέψιμη η χρήση στίχων από Σεφέρη ο οποίος επηρεασμένος από την τραγωδία έγραψε το ποίημα ‘’Ελένη’’. Να ψιθυρίζουν γύρω μου τους στίχους του ποιήματος λες και είναι η τελευταία επιτυχία του Χατζηγιάννη.
<<Για μιαν Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό…>>
Μπορεί εγώ κάτι να μην κατάλαβα, μπορεί να περίμενα κάτι άλλο αλλά αυτό το συναίσθημα που ένιωθα τελειώνοντας μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας, δεν το ένιωσα.
Ένιωσα μια θλίψη που πήγα στην παράσταση αυτή γιατί είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να δω εδώ. Δεν έχω επιλογές αλλά θέλω να υποστηρίξω τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μου. Μα πια, ο πολιτισμός έσβησε. Η τραγωδία έγινε παρωδία, οι άνθρωποι γελούν με την κακογουστιά και οι ηθο-ποιοί έχασαν την μισή τους ιδιότητα -ΉΘΟΣ-.
Υ.Γ Αυτή είναι μια καθαρά προσωπική άποψη για ό,τι ένιωσα χθες πριν, κατά την διάρκεια και μετά του έργου. Δεν μένω σε αναλύσεις κειμένου και έργου γενικώς, είναι δουλειά των πιο ειδικών.
Υ.Γ2 Τι είναι τέχνη, τι είναι ημι-τέχνη και τι τ’ανάμεσό του;
