Του Δημήτρη Παπαδάκη
Εθνική Επέτειος σήμερα! Τυπικά, βέβαια, γιατί στην πράξη λίγοι θυμούνται τι γιορτάζουμε σήμερα… Σαν σήμερα, 3 Φεβρουαρίου 1830 γίναμε ανεξάρτητο κράτος. Και το ερώτημα είναι : γίναμε;;;
Δυστυχώς 184 χρόνια μετά διαπιστώνει κανείς πως ούτε τότε, ούτε αργότερα γίναμε. Και μάλιστα δεν γίναμε, ούτε ανεξάρτητοι, ούτε κράτος. Όταν σαν σήμερα οι Μεγάλες Δυνάμεις υπέγραψαν το πρωτόκολλο του Λονδίνου, λίγο καιρό αργότερα βρήκαν τον Όθωνα και τους είπαν δείχνοντάς του στο χάρτη το βασίλειό του σε κάνουμε “Βασιλιά της Ελλάδος”. Λίγες δεκαετίες αργότερα με τον Γεώργιο τον Α εκτυλίχθηκε το ίδιο σκηνικό μόνο, που του είπαν σε κάνουμε “Βασιλιά των Ελλήνων” και η διαφορά ήταν ότι Έλληνες υπήρχαν και έξω από τη Ελλάδα, έτσι γεννήθηκε η Μεγάλη Ιδέα… Και σήμερα τσακωνόμαστε αν ο Μεταξάς είπε το “όχι” ή αν ο Βενιζέλος έφταιξε ή όχι για την Μικρασιατική Καταστροφή και αν ο Τσίπρας θα μας κάνει Αργεντινή ή όχι… Η αποικία, το προτεκτοράτο, το γερμανικό σήμερα land δεν είχε ποτέ δική του βούληση.
Φυσικά η αιτία που δεν μπορεί κάποιος να δει το προφανές είναι ότι ο λαός είναι απαίδευτος, όχι βέβαια με δική του ευθύνη. Όμως η αμορφωσιά με την οποία γαλουχήθηκε ήταν αρκετά βολική σε βαθμό που να γίνει και αρεστή από τον ίδιο τον λαό. Ετσι πορευτήκαμε με όρους προσωπικού βολέματος, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χάθει η αίσθηση του “κοινού” και πολύ περισσότερο να γεννηθεί η απέχθεια προς αυτό. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι κράτος που χτίστηκε από το 1830 και εξής χτίστηκε με ξενόφερτες δομές που απήχαν από το πολιτικό αισθητήριο της κοινότητας των Ελλήνων, αυτό της κοινότητας. Έτσι η Ελλάδα ως κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κατασκευή, ένα μηχανισμός που δημιούργησαν οι επικυρίαρχοι του χώρου που από τα σύνορα ορίζεται ως Ελλάδα. Και εκτός απ’ την Ελλάδα δεν υπάρχουν και Έλληνες! Γιατί ακριβώς το κράτος ήταν ξένο για αυτούς και γιατί γαλουχήθηκαν σε αυτά τα 184 χρόνια με όρους μαφίας, μίζας, κομπίνας και φυσικά ανομίας. Πορεύτηκαν αμόρφωτοι, βγάζοντας ο ένας το μάτι του άλλου.
Η ευκαιρία της Ελλάδας και του λαού της χάθηκε με την δολοφονία Καποδίστρια. Η δολοφονία Καποδίστρια, που στο λίγο χρόνο της εξουσίας του συνάντησε τις αντιδράσεις του πιο συντηρητικού στοιχείου της ελληνικής κοινωνίας, που από τότε… θύμιζε ΠΑΣΟΚ, ήταν περισσότερο η δολοφονία μιας ιδέας. Της πίστης ότι μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι. Της προσδοκίας να παραμερίσουμε τον κακό εαυτό μας. Της αποφασιστικότητας να στηριχτούμε σε ίδιες δυνάμεις. Να δημιουργήσουμε. Να παράγουμε. Να κερδίσουμε τη θέση μας στη διεθνή σκηνή, αντί να μας… παραχωρηθεί με δάνειο, μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Σήμερα για να μιλήσει κανείς για αγώνα για ανεξαρτησία και κράτος δικαίου δεν φτάνει να φύγει η “Κόπρος του Αυγείου” (ελληνικό πολιτικό σύστημα) πρέπει να “δολοφονηθεί” και ο κακός μας εαυτός.
