Είναι το Ηλεκτρονικό Καλάθι Προϊόντων της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας που υλοποιείται αυτή την εποχή και θα έχει ολοκληρωθεί έως το καλοκαίρι. Το έργο θα κοστίσει 229.400 ευρώ και συγχρηματοδοτείται από κοινοτικούς πόρους. Χθες παρουσιάστηκε στο Αγρίνιο για πρώτη φορά στους συλλογικούς φορείς του αγροτικού τομέα της Αιτωλοακαρνανίας.
Το Ηλεκτρονικό Καλάθι Προϊόντων θα είναι ουσιαστικά μια διαδικτυακή πύλη που θα περιλαμβάνει δέκα ηλεκτρονικές υπηρεσίες, με πιο σηματικές τον γεωγραφικό χάρτη, όπου θα απεικονίζονται τα σημεία που παράγονται και πωλούνται τα αγροτικά προϊόντα καθώς επίση το παρατηρητήριο τιμών και οι εφαρμογές της πύλης για κινητά τηλέφωνα. Δεν πρόκειται για μια απλή ιστοσελίδα αλλά για μια βάση δεδομένων που θα εξυπηρετεί τις δέκα ηλεκτρονικές υπηρεσίες. Εκείνο όμως που σηκώνει μεγάλη συζήτηση είναι εάν και πόσο κάτι τέτοιο είναι που χρειάζεται ο αγροτικός τομέας και τι αποτελέσματα μπορεί να έχει μια τέτοια εφαρμογή.
Είναι σημαντικό να παρουσίαζονται οι καινούργιες δράσεις που γίνονται, είναι όμως ακόμη πιο σημαντικό να γίνεται και ο απολογισμός τους. Ποια είναι για παράδειγμα τα έως τώρα αποτελέσματα του Καλαθιού των Αγροτικών Προϊόντων της περιφέρειας; Πόσο ωφέλησε τους ίδιους του παραγωγούς; Επί του προκειμένου η διαδικτυακή πύλη του Ηλεκτρονικού Καλαθιού των προϊόντων πόση επισκεψιμότητα και χρησιμότητα μπορεί να έχει; Αλήθεια πόση ανάγκη έχουν οι αγρότες, που στατιστικά έχουν πολύ υψηλό μέσο όρο ηλικίας και άρα λιγότερη εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, από ένα application; Αλήθεια θα κατέβαζε κανείς από ένα εμάς ένα application στο κινητό του για να βρίσκει στο διαδραστικό χάρτη τοπικά αγροτικά προϊόντα; Επίσης πόση διάδραση μπορεί να έχει η όλη εφαρμογή; Γιατί χρειάζεται η διάδραση των πολιτών – καταναλωτών, των εισαγωγέων προϊόντων σε τρίτες χώρες κτλ για να “τρέξει” η εφαρμογή… Ως γνωστόν για να «προωθηθεί» κάτι και για να έχει την επιθυμητή ανταπόκριση απαιτείται και υποστηρικτική προβολή (διαφήμιση κλπ) αλλά και αρκετός χρόνος…
Μακάρι η πραγματικότητα, όταν ολοκληρωθεί το έργο, να διαψεύσει όλα τα παραπάνω. Όμως είναι σαφές ότι αυτό που χρειάζεται και η χώρα και οι αγρότες είναι ενίσχυση της παραγωγής, υποδομές (ας μην θυμηθούμε το τι γίνεται με τα αρδευτικά δίκτυα και τους ΓΟΕΒ-ΤΟΕΒ), καλύτερη μεταποίηση των προϊόντων, πιστοποίηση των προϊόντων. Το 2013 οι ελληνικές εξαγωγές ελαιολάδου έκλεισαν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στο -34%… Ενώ ειδικά για το λάδι, έχουμε το οξύμωρο να έχουμε ως χώρα τεράστια πολυδιάσπαση (με 2.500 ελαιοτριβεία) στην πρώτη μεταποίηση του προϊόντων. Εκεί είναι που πρέπει να διατεθούν και πόροι και όλες οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες να συγκλίνουν. Ας παράγουμε πρώτα όπως πρέπει και μετά θα βρούμε και την προώθηση…
Δ.Π
