Του Δημήτρη Παπαδάκη
Όλοι θυμόμαστε το διαχρονικό στόχο του Αγρινίου να αποκτήσει Μουσείο Καπνού, να αξιοποιηθούν οι καπναποθήκες, αυτά τα κοσμήματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής, τα “τοπόσημα” του Αγρινίου του μεσοπολέμου… Αυτή η πόλη έχασε πολλούς στόχους! Έχασε και αυτόν, όταν την πρωτότυπη ιδέα για ένα Μουσείο Καπνού, μοναδικό στην Ελλάδα, υλοποίησε το 2003 η Καβάλα, αξιοποιώντας το κτίριο του πρώην Ελληνικού Οργανισμού Καπνού (Ε.Ο.Κ.). Ας μην συζητήσουμε που κατέληξε το αντίστοιχο κτίριο του πρώην Ελληνικού Οργανισμού Καπνού στο Αγρίνιο, γιατί θα φτάσουμε προεκλογική κόντρα Αντωνόπουλου – Μοσχολιού.
Το θέμα μας έχει και πολιτική χροιά αλλά, όχι προεκλογική. Το θέμα μας είναι οι άνθρωποι. Η Γεωργία Μαυραγάνη, η Κατερίνα Καραδήμα, η Φρύνη Θετάκη και η Δανάη Σπηλιώτη, οι τέσσερις Αγρινιώτισσες έκαναν ότι δεν μπόρεσε να κάνει το Αγρίνιο συνολικά. Δημιουργήσαν μια εντελώς πρωτότυπη παράσταση βασισμένη στις αφηγήσεις των ανθρώπων, που εργάστηκαν είτε ως καπνεργάτες, είτε ως αγρότες-καλλιεργητές στα καπνά του Αγρινίου. Η παράσταση αυτή -εκτός από πρωτότυπη- δεν αναπαριστά απλώς η ζωή των καπνοκαλλιεργητών, αλλά αντιμετωπίζει με κριτική ματιά την ιστορία του καπνού. Από την ανάπτυξη και την καταστολή του καπνεργατικού κινήματος, την οικονομική άνθιση του Αγρινίου και των καπνοκαλλιεργητών, μέχρι τις επιπτώσεις της μονοκαλλιέργειας, τις επιδοτήσεις και πως στην πορεία του χρόνου άλλαξαν και οι άνθρωποι του καπνού. Παράλληλα δίνεται στην παράσταση με συναισθηματικό τρόπο η ζωή στα χωράφια, τα όνειρα, οι έρωτες, ο μόχθος, οι τσακωμοί, οι αγωνίες για το αύριο.
Η παράσταση «Από πρώτο χέρι» που ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο, εκτός από τις αφηγήσεις των ανθρώπων είναι βασισμένη και σε πληροφορίες από το βιβλίο του Ευάγγελου Παπαστράτου «Η δουλειά κι ο κόπος της» και το ιστορικό δοκίμιο «Καπνεργάτες – οι κυνηγοί του ονείρου» του Αριστείδη Μπαρχαμπά και με τον τρόπο που δίνεται αποτελεί ένα εξαιρετικό βιωματικό μάθημα τοπικής ιστορίας. Σήμερα, εν έτει 2014, τα περισσότερα νέα παιδιά δεν έχουν καμία ανάμνηση από αυτό το κομμάτι της ιστορίας του τόπου τους, δεν θυμούνται τη γιαγιά τους να βελονιάζει τον καπνό. Αυτή η παράσταση είναι η καλύτερη αφορμή να γνωρίσουν και οι νεότεροι την ιστορία του τόπου τους. Αυτή η παράσταση, το ξέρω ότι θα ακουστεί κάπως υπερβολικό, αλλά είναι το καλύτερο μέσο που θα μπορούσε να έχει η Διδακτική της Ιστορίας για να διδάξει την τοπική ιστορία όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στο μέσο Έλληνα που δεν φημίζεται για την ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει την ιστορία.
Μακάρι να φτάσουμε κάποτε στο σημείο τέτοιες προσπάθειες να επιβραβεύονται και από το κράτος… Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει, αφού εν προκειμένω η παράσταση βρήκε την ανταπόκριση που της άξιζε από τους Αγρινιώτες και έτσι θα συνεχιστoύν οι παραστάσεις και τα δυο πρώτα σαββατοκύριακα του Απριλίου.
Δείτε εδώ την συνέντευξη των συντελεστών στην webtv του myagrinio.gr
