Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα περίσσεψαν οι διαμαρτυρίες, οι κραυγές, οι “αφορισμοί”… Η διαμαρτυρία όμως από μόνη της δεν λέει τίποτα σε τελευταία ανάλυση, αν δεν συνοδευτεί από συμμετοχή στα πράγματα. Παράδειγμα, εδώ δίπλα μας! Στις δημοτικές εκλογές του 2010 στο δήμο Αγρινίου σε εκλογικό σώμα 96.445 ψήφισαν 60.492, δηλαδή το 62,72%, ενώ στη δεύτερη Κυριακή ψήφισε μόνο το 42,15 %… Ο δήμαρχος του Αγρινίου εκλέχθηκε τη δεύτερη Κυριακή με 19.747 ψήφους. Καθόλα νόμιμη εκλογή, αλλά πόσο πλειοψηφικοί μπορεί να είναι στο εκλογικών σώμα των 96.445 είναι οι 27.495 ψήφοι της πρώτης και οι 19.747 της δεύτερης Κυριακής;;; Αυτά ως προς την ποσότητα, δηλαδή τη μικρή συμμετοχή που χαλάει το αντιπροσωπευτικό του εκλογικού συστήματος.
Για την ποιότητα τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο συγκεκριμένα και απόλυτα. Πολλοί γελάσαμε με την πληθώρα των υποψηφίων που μας έφερε ο “Καλλικράτης”, με το ψηφοδέλτιο που πρέπει να το διπλώσεις πέντε και έξι φορές για να χωρέσει στο φάκελο, με κάποιες ευφάνταστες κάρτες και κάποια απίθανα σλόγκαν υποψηφίων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων. Όμως και στατιστικά να το πάρεις μέσα σε τόση πληθώρα υποψηφίων θα βρει κανείς αξιόλογους ανθρώπους να ψηφίσει. Μόνο στο δήμο Αγρινίου στα πέντε ψηφοδέλτια οι υποψήφιοι είναι λίγο πάνω από 1.000. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι παντού σε όλα τα ψηφοδέλτια, άνθρωποι με νέες ιδέες, με όρεξη, χωρίς δογματική αντίληψη για το κομματικό καθήκον και την άποψη του συνδυασμού, άνθρωποι που περιμένουν να πάρουν τη δύναμη για να μετακίνησουν έστω και λίγο το παλιό και το φθαρμένο. Μόνο κάποιος που δεν θα ασχοληθεί καθόλου δεν θα τους ανακαλύψει.
Σ’ αυτές τις εκλογές ίσως περισσότερο από άλλες φορές το ζητούμενο είναι συμμετοχή και η ψήφος σε ανθρώπους αξιόλογους. Το ζητούμενο είναι, όπως λέει και ένα επιτυχημένο βιντεάκι στο youtube, αν αυτή τη φορά οι πολίτες θα τηρήσουν το λόγο τους και δεν θα μείνουν στις διαμαρτυρίες του καναπέ και του καφενείου.
