Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως αναφορικά με την πώληση της «μικρής» ΔΕΗ, υπέγραψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Με την υπογραφή του ΦΕΚ (Α’ 146) η πώληση της «μικρής» ΔΕΗ γίνεται νόμος του κράτους και έτσι δίνεται οριστικό τέλος για διενέργεια δημοψηφίσματος.
Από το Κάρολο Παπούλια βέβαια δεν θα περίμενε κανείς να αρνηθεί να υπογράψει το οποιοδήποτε νομοσχέδιο. Όμως είναι εντυπωσιακή η προθυμία και κυρίως η βιασύνη του Κάρουλου Παπούλια να υπογράψει το νόμο μια μόνο μέρα μετά την ψήφισή του. Αν ακόμη και αν αφήσουμε στην άκρη το δίλλημμα αν έπρεπε ή όχι να συναθροιστούν οι 139 υπογραφές βουλευτών που ζήτησαν δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ (ενώ απαιτούνται είναι 120 για γίνει συζήτηση στην ολομέλεια) είναι προφανές ότι, παρά το γεγονός ότι οι προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα είναι διαφορετικές, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κρίθηκε από το σύνολο της αντιπολίτευσης ως αφορμή για δημοψήφισμα. Αυτή τη σκέψη ο Κάρολος Παπούλιας δεν την έκανε… και υπέγραψε το δημοψήφισμα πολύ γρήγορα και πάντως πριν πάει ο Τσίπρας στο Προεδρικό να του ζητήσει να μην υπογράψει το νόμο.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι όμως για να κάνει “ντρίμπλες” στους αρχηγούς κομμάτων, αλλά ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος θα έπρεπε οι κινήσεις του να μην υποβάλλονται πάντα από τους απόλυτους συσχετισμούς στη βουλή και να λαμβάνουν υπόψιν το λαϊκό αίσθημα και την πιθανή αναντιστοιχία του με τους συσχετισμούς στη βουλή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν η βιασύνη του έδειξε πως δεν λειτουργεί ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος, αλλά ως εξυπηρετητής της κυβέρνησης. Από τον άνθρωπο που έκανε καριέρα βαστάζοντας τα αντιηλιακά της Μιμής, δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο…
