Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ένας φίλος Αγρινιώτης που ζεί στο εξωτερικό και είχε πολλά χρόνια να βρεθεί το καλοκαίρι στο Αγρίνιο, αφού μου επιβεβαίωσε με την αντικειμενικότητα του εξωτερικού παρατηρητή τη θεωρία των τριών τρίτων ενός άλλου φίλου, όπου το ένα τρίτο πένεται, ένα τρίτο τα κουτσοκαταφέρνει και ας διαμαρτύρεται και το τρίτο τρίτο δεν το έχει αγγίζει η κρίση, μου διηγήθηκε μια σειρά από στιχομύθιες περί καλοκαιρινών μπάνιων και διακοπών με γνωστούς και φίλους και κατέλεξε στο συμπέρασμα : Η κρίση απενοχοποίησε το Λούρο…
Κάτι υποπτεύθηκα για το τι ήθελε να πει, ωστόσο έσπευσε να μου εξηγήσει. Το 2007 και το 2008, μου λέει, οι άνθρωποι που εγώ συναναστρέφομαι, μεσαίας σε γενικές γραμμές τάξης, όταν τους ρωτούσες που θα πας την Κυριακή για μπάνιο, είτε σου λέγαν κάποια παραλία της Λευκάδας, είτε σου έλεγαν ότι ίσως και να μην πάνε για μπάνιο λόγω κάποιου φόρτου εργασίας ή κάποιας άλλης προσωπικής υπόθεσης που τους περιόριζε το χρόνο. Και στο ερώτημά μου “γιατί δεν πας στον Λούρο που είναι κοντά και θα προλάβεις;” μου απαντούσαν με ύφος σούπερ μόντελ που δεν σηκώνεται από το κρεβάτι για λιγότερα από μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια την ημέρα “θάλασσα μόνο η Λευκάδα έχει…”
Να λοιπόν το καλό! Πλέον σχεδόν όλοι έχουν ξεπεράσει αυτό το κόμπλεξ. Πλέον ο Λούρος δεν τους μυρίζει, δεν έχει βόδια… Οι ταπεινές παραλιούλες της Αιτωλοακαρνανίας γίνανε must για τον κάθε σιτιζόμενο από τα 400ευρα και τα 500ευρα του ΕΣΠΑ και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ. Τι Κρυονέρια, τι Καβουρότρυπες, τι Αγριλιές, τι Τουρλίδες, τι Παλιόβαρκες και τι Κατάφουρκο Βay… Άσε που οι αρκετοί συνεχίζουν να είναι κομπλεξικοί, αλλά τρώνε στη μάπα τον κάθε Λούρο, γιατί δεν “βγαίνουν” να πάνε 10 φορές πηγαινέλα στη Λευκάδα και να πάνε και τις μερούλες τους στο Κυκλαδόνησο.
Μέσα στην υπερβολή λέει κάποιες αλήθειες, νομίζω, ο φίλος εκ του εξωτερικού. Εμένα θα μου επιτρέψετε να αρκεστώ σε ένα υστερόγραφο, επειδή υπάρχει και το ένα τρίτο που πένεται, ας μην υπάρχει σε όλες τις συζήτησεις το “που πήγες, πως τα πέρασες”, γιατί κάποιοι δεν πήγαν πουθενά.
