Sυνέντευξη του καραγκιοζοπαίχτη Χρήστου Πατρινού που δόθηκε στον δημοσιογράφο κ. Θάνο Χριστακόπουλο και για το ειδησεογραφικό portal The best news Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Πατρινός δεν ξεχνάει αν και το ξέχασαν πολλοί για το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής του καριέρας από το Αγρίνιο όπου έζησε με την οικογένεια του 33 χρόνια.
Ο Πατρινός αυτοδίδακτος καραγκιοζοπαίχτης πραγματοποίησε την πρώτη του ημιεπαγγελματική παράσταση το 1985 στο 2θέσιο δημοτικό σχολείο Σιταραλώνων Αιτ/νίας. Μέχρι τότε εργαζόταν ως μηχανικός καυστήρων κι αυτό ήταν το βιοποριστικό του επάγγελμα. Όλοι τον γνωρίζανε με το όνομα Χρήστος Μαμάσης. Οι Αγρινιώτες όμως του έδωσαν την επωνυμία του θεάτρου λόγω καταγωγής κι έτσι έμεινε από τότε. Το 1986 έδωσε την πρώτη παράσταση με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο Άνεσις. Από τη δεκαετία, λοιπόν, του ’80 πραγματοποιεί παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, από το Ορμένιο του Έβρου, την Κομοτηνή, την Ξάνθη μέχρι την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες τόσο στα σχολεία, σε φεστιβάλ, πολιτιστικές εκδηλώσεις όσο και κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών περιοδειών. Έχει γνωρίσει όλα τα μέρη της Ελλάδας και τους ανθρώπους της, την έχει πραγματικά «οργώσει». Το επάγγελμα του τεχνικού καυστήρα το εγκατέλειψε οριστικά το 1987. Έχει τέσσερα παιδία που πάντα ακολουθούν τον ξυπόλητο ήρωα, τον Καραγκιόζη.
ΠΩΣ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΧΗ ΚΙ ΕΓΙΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΗΣ
«Εγώ έχω γεννηθεί στην πλατεία Βουδ, απέναντι από το σπίτι μου ήταν ο ιδιοκτήτης του θεάτρου Ρεκόρ που βρισκόταν στου Μαρούδα, από όπου έχουν περάσει όλοι οι μεγαλύτεροι καραγκιοζοπαίχτες, και η κόρη του ήταν ταμίας. Πιτσιρίκια εμείς τότε.
Φτώχια καταραμένη, ούτε τη μια δραχμή δεν είχαμε για το εισιτήριο και αυτή η κοπέλα μας έπαιρνε από το χέρι και βλέπαμε τις παραστάσεις. Αγάπησα πάρα πολύ τον καραγκιόζη. Πήγαινα και παρακολουθούσα πάντα τον Αντώναρο (Αντώνης Πλέσσας). Έπαιζε μπουζούκι, τραγουδούσε, είχε βαριά φωνή. Μια φορά που πήγα, δεν ήμουν καν 17 χρονών, ήταν γεμάτο το θέατρο, είχε κλείσει η φωνή του Αντώναρου και δεν μπορούσε να παίξει. Με πλησιάζει και μου λέει: «Ρε πιτσιρίκο δεν κάνεις την παράσταση για να μην χάσουμε δεκαεφτά τρακόσα;» Μου κόπηκαν τα πόδια, ήταν σαν να μου έλεγαν να πάω να παίξω στην Επίδαυρο, εκεί που πάτησε η Παξινού. Μ’ έβαλε μέσα στην παράσταση «Ο Καραγκιόζης και τα Κολλητήρια». Έτρεμαν τα πόδια μου. Μιλάμε για την τρεμούλα. Άνοιγε, κάθε τόσο, την πόρτα της σκηνής και μου έκανε νόημα ότι τα πηγαίνω καλά. Όσο περνούσε η ώρα στεκόμουν στα πόδια μου και βελτιωνόμουν. «Είσαι καλός» μου είπε στο τέλος.
Στο στρατό έκανα ερασιτεχνικές παραστάσεις. Μετά έμπλεξα με τη δουλειά (ηλεκτρολόγος τεχνίτης καυστήρων) και τον άφησα για ένα διάστημα τον Καραγκιόζη. Έπρεπε να υπάρχει και μια επιβίωση. Πήγα στο Αγρίνιο για κάτι δουλειές και ξέμεινα εκεί. Πήγα για ένα μήνα και έμεινα 33 χρόνια. Εκεί γνώρισα έναν γιατρό που είχε πάθος με τον καραγκιόζη, δεν έπαιζε, ήταν συλλέκτης φιγούρων από όλο τον κόσμο. Μου πρότεινε να παίξουμε μια παράσταση στο Αγγελόκαστρο.Βοηθός ο γιατρός, παίξαμε μια παράσταση που τους άρεσε πάρα πολύ. Μετά γνώρισα, εντελώς τυχαία, ένα δάσκαλο (Νίκο Γυφτάκη) στα Σιταράλωνα. Μου ζήτησε στο τέλος της σχολικής χρονιάς να κάνω μια παράσταση και δεν πίστευε ότι ήμουν ερασιτέχνης. Με παρότρυνε να ασχοληθώ επαγγελματικά. Φοβόμουνα όμως πώς θα ζήσω.
Μετά ήρθε μια άλλη γνωριμία με δάσκαλο, Σωκράτη Ζαραβίνα, ο οποίος είχε μεγάλη αγάπη στον πολιτισμό και μ’ έπεισε να παίξω στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου στις Γιορτές Ειρήνης. Δεν το πίστευε κανείς ότι ήμουν εγώ. Στην συνέχεια και με τους δύο είχαμε καλές συνεργασίες και επέμεναν να συνεχίσω. Κι έτσι το αποφάσισα. Έκανα αρχικά στον Αστακό ένα μικρό λυόμενο θεατράκι με τη βοήθεια του κοινοτάρχη και έπαιζα τα καλοκαίρια, στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και κάθε βράδυ ήταν γεμάτο.
Το χειμώνα οι καυστήρες και τα καλοκαίρια ο καραγκιόζης. Μετά από δύο χρόνια άφησα τους καυστήρες και ασχολήθηκα ολοκληρωτικά στον καραγκιόζη. Με περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Αυτή είναι η ιστορία μου.
