Το Πολιτιστικό Κέντρο της Ρωσικής Πρεσβείας στην Ελλάδα του απένειμε το «ρωσικό βραβείο ποίησης» σε ειδική τελετή
Μια μεγάλη και σημαντική τιμή περιποιήθηκε στον γνωστό δημοσιογράφο Κωστή Τσιάκαλο το Πολιτιστικό Κέντρο της Ρωσικής Πρεσβείας στην Ελλάδα. Του απένειμε το «ρωσικό βραβείο ποίησης» σε ειδική τελετή που διοργανώθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, στην κατάμεστη αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Ανάμεσα στους εκλεκτούς προσκεκλημένους και το κοινό, τους φίλους του Κωστή Τσιάκαλου τόσο από την δημοσιογραφική όσο και τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία, βρέθηκε η υφυπουργός πολιτισμού κα Άντζελα Γκερέκου και η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, κα Μαρία Αντωνιάδου.
Η κα Άντζελα Γκερέκου, αφού συνεχάρη τον ποιητή Κωστή Τσιάκαλο για τη βράβευσή του, αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη σημασία των ελληνορωσικών πολιτιστικών σχέσεων, υπογραμμίζοντας την ανάγκη περαιτέρω προώθησης των διμερών ανταλλαγών. Η υφυπουργός εξέφρασε, επίσης, την πεποίθηση ότι, με την ευκαιρία ανακήρυξης του 2016 ως «έτους ελληνορωσικών σχέσεων» θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο πολιτιστικός διάλογος μεταξύ των δύο χωρών, εφόσον υπάρχει ένα εξαιρετικά πλούσιο πνευματικό και καλλιτεχνικό απόθεμα.
Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, κα Μαρία Αντωνιάδου, εστίασε στην προσωπικότητα του Κωστή Τσιάκαλου ως δημοσιογράφου, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο Κωστής Τσιάκαλος τίμησε την ελληνική δημοσιογραφία, αφού για πάνω από 30 χρόνια την υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο ως ρεπόρτερ και ως αρχισυντάκτης στην οικονομική εφημερίδα ΕΞΠΡΕΣ, αλλά και ως εκπρόσωπος στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ όπου εκλεγόταν για είκοσι χρόνια, δίνοντας τη μάχη για την υπεράσπιση των καλώς νοουμένων συμφερόντων του κλάδου.Φέτος που η ΕΣΗΕΑ γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ίδρυση της, δανειστήκαμε από το Φιλολογικό Σύλλογο ‘Παρνασσός’ τον πίνακα του Γ. Ροϊλού, όπου εικονίζοντας οι έξι δημοσιογράφοι-λογοτέχνες (Παλαμάς, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Προβελέγγιος, Σουρής) που σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι έχουμε παράδοση στη λογοτεχνία.Ο Κωστής Τσιάκαλος συνεχίζει αυτή την παράδοση και του αξίζουν συγχαρητήρια».
Απονέμοντας το βραβείο στον ποιητή-δημοσιογράφο Κωστή Τσιάκαλο, ο διευθυντής του Πολιτιστικού Κέντρου της Ρωσικής Πρεσβείας, κ. Πέτρος Κούπρικοφ, τόνισε ότι η απονομή γίνεται με την ευκαιρία των διακοσίων ετών από τη γέννηση του μεγάλου Ρώσου ποιητή Μιχαήλ Λέρμοντοφ και στο πλαίσιο των πολιτιστικών σχέσεων Ρωσίας-Ελλάδας: «Στόχος μας» είπε ο Κωστής Τσιάκαλος «η περαιτέρω σύσφιγξη και ενδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων ενόψει του 2016 που έχει ήδη κηρυχθεί έτος της Ελλάδας στη Ρωσία και έτος της Ρωσίας στην Ελλάδα».Παραλαμβάνοντας το «Ρωσικό Βραβείο Ποίησης», ο Κωστής Τσιάκαλος είπε «ένα μεγάλο spasibo [ευχαριστώ] στη μεγάλη φίλη χώρα Ρωσία, με την οποία μας συνδέουν ιεροί δεσμοί, πολιτισμικοί, ιστορικοί και θρησκευτικοί». Κατόπιν, ο Κωστής Τσιάκαλος απήγγειλε δύο ποιήματα του, το «Προσανάμματα» και «Αγναντεύοντας τον Αχελώο» τα οποία είχαν βραβευθεί ακριβώς στην ίδια αίθουσα από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» πριν από 40 χρόνια.Εκτός από την τελετή βράβευσης του Κωστή Τσιάκαλου, η βραδιά στον «Παρνασσό» περιελάμβανε μια συναυλία από τη Φιλαρμονική της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ
Το βιογραφικό σημείωμα του δημοσιογράφου και ποιητή Κωστή Τσιάκαλο, όπως το έχει συνθέσει ο ίδιος, αναφέρει τα εξής: «Γεννήθηκε στη Σπολάιτα Αγρινίου και κατάγεται από τα Άγραφα -εκείθεν από το Σούλι. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες (Πάντειο) και άρχισε δημοσιογραφία τον Ιανουάριο του 1975 -αμέσως μετά τη βράβευσή του από τον Φιλολογικό Σύλλογο ‘Παρνασσός’.
Εργάστηκε επί 37 χρόνια ως δημοσιογράφος – Στην ημερήσια οικονομική εφημερίδα ‘Εξπρές’ (ρεπορτάζ, ύλη, αρχισυνταξία από το 1975 ως το 2007 συνεχώς). – Διευθυντής στο Γραφείο Τύπου της ΓΣΕΒΕΕ (1977-1983). – Προϊστάμενος στο Γραφείο Τύπου του ΕΟΜΜΕΧ -Υπουργείο Ανάπτυξης (1984- 2007).Ταξίδεψε σε πολλές χώρες, Ευρώπης, Αφρικής, Ασίας, Αμερικής και πήρε δεκάδες συνεντεύξεις από υπουργούς (Έλληνες και ξένους), υφυπουργούς, προέδρους οργανισμών και οργανώσεων, δημάρχους, παπάδες, δεσποτάδες, εργάτες, αγρότες, εμπόρους, βιοτέχνες, βιομηχάνους, κ.α.
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ (από το 1978), της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ). Εκλέχτηκε δέκα φορές στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και δύο φορές Αντιπρόσωπος στην ΠΟΕΣΥ. Στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το 2000 έλαβε παμψηφία. Δίδαξε σε σεμινάρια δημοσιογραφίας που αφορούσαν σε μεταπτυχιακές σπουδές. Επίσης έχει κάνει εισηγήσεις και έχει προεδρεύσει σε συνέδρια δήμων, επιχειρήσεων, οργανώσεων, οργανισμών κ.λπ.
Βραβεία – διακρίσεις: Από τον Φιλολογικό Σύλλογο ‘Παρνασσός’, από το Πνευματικό Κέντρο Φλώριδας των ΗΠΑ ‘Ο Προμηθέας’, από τη Νομαρχία Κεφαλλονιάς και Ιθάκης, από τον Δήμο και τη ΧΕΝ Κηφισιάς, από το περιοδικό ‘Προς τη Νίκη’, από τον Σύνδεσμο Δελφικών Αμφικτυονιών, από το Δήμο Νεάπολης Αγρινίου, από την ΕΕΔΕ και άλλους φορείς. Διετέλεσε πρόεδρος του Πολιτιστικού και Επιστημονικού Συνδέσμου Αιτωλών και Ακαρνάνων ‘Κοσμάς ο Αιτωλός’. Επίσης πρόεδρος, γενικός γραμματέας, μέλος Δ.Σ. στους Πολιτιστικούς Συλλόγους Σπολάιτας Αγρινίου και Καταφυλλίου Καρδίτσας. Είναι πατέρας τριών παιδιών, του Νίκου, του Άγγελου και της Στέλλας.
ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΤΣΙΑΚΑΛΟΥ
Αγναντεύοντας απ’ το Χοροστάσι της Σπολάιτας
Αγναντεύεις και Αγαλλιάζει το πνεύμα σου.
Αγναντεύεις και ευφραίνεται η ψυχή σου.
Αγναντεύεις τον Αχελώο ποταμό και λες
«ποτές μα ποτές δεν φεύγω από δω».
Μοσχοβολούν οι τόποι γύρω-ευωδιάζουν
τραγουδούν τα πουλιά – θεσπέσιες μουσικές:
– Το «ύδωρ Αχελώον» ουκ απέσβετο
λάλον αείποτε «εν τοις όρκοις και ταις ευχαίς».
– Για χάρη των ανθρώπων ο θεϊκός ποταμός
πίσω εστράφη, ελίμνασε να δώσει φως.
Κοιτάς και ξανακοιτάς μεγεμένος
συνεπαρμένος μπροστά στο πράσινο θαύμα.
Πανέμορφοι ελαιώνες και δάση κι αμπελώνες
στην αχλύ των μύθων και των παραμυθιών
όπου Άρτεμις και νύμφες Αμαδρυάδες χορεύουν στους αιώνες.
Κοιτάς και δεν χορταίνουν τα μάτια σου φως
ανθισμένα ρείκια και μυρτιές και κουμαριές
Φελίκια και σκίνα, χαμομήλια κι ασφοδείλια.
Ιδού δέος ανεμώνων. Ιδού η πρόκληση «ψαύσαι χεροίν λειμώνων».
Ετούτος ο τόπος, γεμάτος μνήμες παιδικές
και χίλιες αναμνήσεις. Όνειρα εφηβικά με φτερά Αγγέλων
που μας πηγαίνουν ψηλά σαν τους χαρταετούς που υψώναμε τότε.
Ετούτος ο τόπος ο μαρτυρικός, με τις θυσίες του
και τους αγώνες του, μοιάζει πένθιμη καμπάνα της Μ. Παρασκευής.
Ματωμένα, πληγιασμένα τα ξυπόλυτα παιδιά.
Τα πρόσωπά τους οργισμένα είχαν μια λάμψη
και στη σφιγμένη τους γροθιά έκρυψαν μια υπόσχεση:
Σαν έρθει Άνοιξη, σαν μεγαλώσουμε λιγάκι ακόμα…
Εδώ απάγκιο και προσήλιο όσων στη ζωή ξεπάγιασαν
όσων τα χέρια άγιασαν, μαζεύοντας ελιές
μέσα σε βάτα και ξεράγκαθα, με χιονιά και ξεροβόρι.
Εδώ ανάψαμε τρία κεριά για τους κρεμασμένους του Αγρινίου
πολλά κεριά για τους μάρτυρες της Αγίας Τριάδας
και γράψαμε ποιήματα για τους νεκρούς μας
– με άγια ρήματα ο πατέρας μας όρκισε κατά του ναζισμού
Εδώ αγνάντιο στον Άμπλα, στα Βαρκά, στον Πεταλά
και πιο μακριά, στις βουνοκορφές του Παναιτωλικού
– ο ήλιος ανατέλλοντας φωτοδοτεί νέους ορίζοντες
και ο ήχος της καμπάνας επιτέλους αναστάσιμος…
ΠΡΟΣΑΝΑΜΜΑΤΑ
«Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην
και τι θέλω ει ήδη ανήφθη»
Χριστός
Λυπάμαι που η μάνα μου δεν μ’ έμαθε να παίζω κιθάρα·
κιθάρα με χορδές που να σπαθίζουν το απέραντο κενό
σαν τ’ ασπρόμαυρα χελιδόνια, με την άλικη ορμή τους.
Λυπάμαι που οι δάσκαλοί μουδεν μ’ έμαθαν να παίζω πιάνο·
πιάνο με πλήκτρα που να σχίζουν κάθετα τον αέρα
σχηματίζοντας με το γλυκόλαλο ήχο τους σύνθεση αρχαγγέλων.
Όμως έχω τη μάνα μου και τους δασκάλους μου
κατάβαθα στην αιμάτινη καρδιά μου.
Γιατί οι δάσκαλοί μου μ’ έμαθαν ελληνικά,
τη γλώσσα των θεών και των αγγέλων.
Λέξη προς λέξη τη γλώσσα του Ομήρου και του Σοφοκλή
για να στερεώνω στίχους με παράξενους ήχους
με παρομοιώσεις και παραβολές, μυθιστορίες και αλληγορίες…
Γιατί η μάνα μου μ’ έμαθε από παιδί να μαζεύω προσανάμματα.
Αγκαλιές – αγκαλιές τα ξεραμένα ρείκια,
για να βάζω φωτιές να καίγονται τα ζιζάνια στα χωράφια.
Να ανάβω φωτιές να ζεσταίνονται οι εργάτες στα λιοστάσια.
Να δίνω φωτιές να παίζουν τα παιδιά στις ρούγες και τις αλάνες.
Να σηκώνω φωτιές να φωτίζονται οι ράχες και οι πέρα πολιτείες.
Για να ρίξω φωτιά στους σωρούς απ’ τις κιθάρες και τα πιάνα όλης της γης
να ανάψω τη μεγάλη, τη θεόρατη φωτιά, την καταλύτρα πυρκαγιά
μες στου χειμώνα την κακοκαιριά κι απ’ τις πράσινες λαμπάδες
ν’ ακουστούν η καταγγελία και το τραγούδι μου
με μουσικές εξαίσιες – απ’ τη λύρα του Απίλλωνα
που να φτάνουν στα πέρατα του κόσμου – στων ανθρώπων τις καρδιές…
* Το ποίημα βραβεύτηκε από το Φιλολογικό Σύλλογο «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» στις 12/12/1974
