Ο σύλλογος διδασκόντων του Δημητρούκειου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Μεσολογγίου και οι μαθητές θα ήθελαν να ευχαριστήσουν τους μαθητές του τμήματος Β2 του 2ου Γενικού Λυκείου Μεσολογγίου και την καθηγήτρια- φιλόλογο κα Πλακίδα, για την επίσκεψη που πραγματοποίησαν στο σχολείο μας, την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2015, καθώς και για τη τόσο ζεστή και συγκινητική επιστολή που μας απέστειλαν στο σχολείο μας.
Επίσκεψη στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Μεσολογγίου
Τμήμα Β2-2ο Γενικό Λύκειο Μεσολογγίου
Δύο πρώτες ώρες έκθεση. Θεματική ενότητα: «Άτομα με ειδικές ανάγκες».
Από την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε ως εργασία να βρούμε και να φέρουμε υλικό για τα ΑΜΕΑ. «’Ο,τι βρείτε σε εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο», μάς είχε πει η καθηγήτριά μας.
Δύο πρώτες ώρες έκθεση. Και ξεκινάμε με φωτοτυπίες που έφερε και μοίρασε εκείνη’ ορισμός και κατανόηση του όρου-τι προβλέπει ο ΟΗΕ- ποια η θέση τους στην κοινωνία-η πραγματικότητα που διαφέρει από τις προσδοκίες-τα μέτρα της πολιτείας για την ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία-συνέπειες αυτής της ένταξης. Μέχρι εδώ δεν μας εκπλήσσει τίποτε. Η τυπική ροή του μαθήματος: αίτια-συνέπειες-τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου. Βλέπετε, στην έκθεση μπορούμε να δώσουμε λύση στα πάντα.
Θεωρητικά, πάντα….
Και μετά ακούμε για «ένα ανθρωπάκι θεριό» από την Κων/να, για μία «γλυκιά θαμπή φιγούρα» από το Γιάννη, για ένα εστιατόριο μόνο με εργαζόμενους ΑΜΕΑ, μας λέει η Λουκία, μια επιστολή του συλλόγου ΑΜΕΑ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την απόρριψη τυφλού μαθητή αριστούχου από το ΑΠΘ μάς διαβάζει η Ιωάννα, για σπουδαστές με αναπηρία μάς μιλά ο Σπύρος και ο Σταύρος, «μη με κάνεις να νιώθω ανάπηρος» μάς διαβάζει η Κων/να.
«Την επόμενη Τετάρτη θα επισκεφτούμε τους γείτονές μας, στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο», μάς λέει η καθηγήτριά μας.
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου: Δύο πρώτες ώρες Έκθεση.
Ξεκινάμε για το Ειδικό Σχολείο με συνήθεις συμβουλές να είμαστε ευγενείς, σοβαροί, συνετοί, νουνεχείς, εχέφρονες, σώφρονες (και όλα τα συνώνυμα-συνήθης συνήθεια των φιλολόγων).
Ο Διευθυντής κ.Χαρμαντζής μάς υποδέχεται εγκάρδια. Μάς μιλά για την Ειδική Αγωγή, για τους στόχους της, για την κλιμάκωση στην αναπηρία, για τα μαθήματα του σχολείου, για τους μαθητές τους, για τους δασκάλους , για το βοηθητικό προσωπικό. Διακρίνουμε στα λόγια του μια ζέση, μια αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Δεν είναι έπεα πτερόεντα, είναι Αγκαλιά.
Μας οδηγεί στις τάξεις. Στο νηπιαγωγείο λείπει ο μαθητής σήμερα. Η δασκάλα του μάς εξηγεί το καθημερινό του πρόγραμμα, κάρτες με τις ημέρες, την ημερομηνία, τον καιρό.
Στην άλλη τάξη μαθαίνουμε για στόχους που τίθενται και αναπροσαρμόζονται…
Είναι παράξενο για μας να αποτελεί στόχο «να μάθουμε να μετράμε μέχρι το πέντε». Και αν το ξεχάσουμε, λέει η δασκάλα, θα το πάρουμε πάλι από την αρχή. Μάς το λέει κι εμείς βλέπουμε την επιμονή και την υπομονή προσωποποιημένη στο βλέμμα της.
Στην Τρίτη τάξη ετοιμάζονται για τις Απόκριες. Χειροτεχνίες με μάσκες αποκριάτικες και κομφετί ο διάκοσμος της αίθουσας. Κι εδώ μάς μιλούν για στόχους. «Όταν γιορτάζαμε το Πολυτεχνείο, μάθαμε το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Έπρεπε να εξηγήσουμε και να ξαναεξηγήσουμε τι σημαίνει ελευθερία κι ότι δεν είναι η συμμαθήτριά τους».
Πόσος κόπος απαιτείται γι’ αυτό… Αυτό θέλουμε να ρωτήσουμε και ντρεπόμαστε, γιατί ξέρουμε ήδη την απάντηση.
Στο γυμναστήριο χειροκροτούμε τον Πέτρο που πέτυχε καλάθι. Η μπασκέτα ανεβοκατεβαίνει, οι στόχοι αναπροσαρμόζονται… Το έχουμε ήδη πει. Το καταλάβαμε(;).
Ένα παιδάκι λερώνεται. Μητρικά η κυρία Βίκυ το καθαρίζει και το κρατά χαϊδεύοντάς του το χέρι.
Η συνεργασία με το 2ο Δημοτικό Σχολείο άψογη, όπως μας λέει ο Δ/ντής του κ. Μπαρμπετάκης, ο οποίος ευγενικά μας συνοδεύει στην επίσκεψή μας αυτή.
Κάποια παιδιά συμμετέχουν στο πρόγραμμα του «κανονικού» σχολείου για κάποιες ώρες. Κι αν πετάξουν τις μπογιές κάτω, δεν πειράζει. Οι συμμαθητές τους δε θυμώνουν, τους βοηθούν και τους περιμένουν να παίξουν.
Ακούμε, βλέπουμε, σκεφτόμαστε, αναρωτιόμαστε, στενοχωριόμαστε. Δε λυπόμαστε… Όχι, δε λυπόμαστε. Θαυμάζουμε.
Ο κ. Ανδρέας, η κ. Μαρία, η κ. Θεοδοσία, η κ. Αικατερίνη, ο κ. Χρήστος, η κ. Βίκυ, ο κ. Βασίλης, η κ. Σοφία, η κ. Μαρία, η κ. Κατερίνα, δάσκαλοι και βοηθητικό προσωπικό του σχολείου νιώθουν περήφανοι για τους μαθητές τους. Αφήνουν κάθε μέρα κομμάτια της ψυχής τους εκεί. Χαίρονται για τους στόχους που πετυχαίνουν.
Σπουδαίοι στόχοι που υλοποιούνται αθόρυβα. Πάντα οι σπουδαίοι στόχοι υλοποιούνται αθόρυβα. Η αμοιβή τους το χαμόγελο του μαθητή τους.
Φεύγουμε από το σχολείο λέγοντας ότι περιμένουμε να έρθουν κι αυτοί επίσκεψη στη δική μας τάξη,
Β2 Λυκείου, δύο ώρες Έκθεση.
Στόχος: να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι δίπλα μας, ούτε εμείς δίπλα τους. Είμαστε δίπλα-δίπλα!
Υ.Γ. κύριε Χαρμαντζή, εκείνη τη «βροχή» που ίσως είδατε στα μάτια της Μαρίας, της Ελένης, της Κων/νας, μην την εκλάβετε ως αδυναμία. Δύναμη είναι!
Και την πήραμε από σας και τους δασκάλους του σχολείου σας.
Ευχαριστούμε
Τμήμα Β2- 2ο ΓΕΛ Μεσολογγίου
