Της Αντιγόνης Κατσαδήμα
Ακολουθώντας τη γαλλική παράδοση στα ηχοποιήματα, ψυχοτοπία φυσιογραφικής αναφοράς, το έργο «Αναπνοή» του Νίκου Ναυρίδη –που συμμετείχε στην Μπιενάλε Βενετίας το 2005- σηματοδοτεί και, άρα, νοηματοδοτεί την είσοδο κάθε φιλότεχνου στη φετινή Art Athina, δημιουργώντας την ιδέα ότι κάθε χρονιά είναι μια άλλη χρονιά. Ακόμη και αν ο αριθμός των ελληνικών γκαλερί έχει μειωθεί σημαντικά. Ακόμη και αν είναι πιο δύσκολο να μείνεις σε ένα έργο όσο περισσότερα βλέπεις, σκέφτεσαι, διαβάζεις. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, μέσα στην ελληνική κρίση, υπάρχουν στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες. Ακριβώς επειδή υπάρχουν άνθρωποι. Ακριβώς επειδή υπάρχουν καλλιτέχνες, συντελεστές, οραματιστές. Και φέτος, που το 99% των ξένων γκαλερί εξακολουθεί να στηρίζει αυτόν τον θεσμό και στέλνει το μήνυμα «επιμένουμε Αθήνα, Ελλάδα», κάθε μάτι κάνει τη δική του πορεία στον εικαστικό χρόνο και επιλέγει.
Από την φετινή συγκομιδή, η προσωπική μου ματιά έμεινε στα δύο έργα του Βασίλη Πέρρου (1981)/Α1 που εστίασε στο θέμα της αναχώρησης, ενθέτοντας-στο ένα έργο- μία βαλίτσα με ένα σπίτι και ένα δέντρο να εξέχει εντός του αστικού, κατακερματισμένου πλαισίου και –στο άλλο έργο- θέτοντας απλά μία βαλίτσα απλαισίωτη να εμπεριέχει τη θάλασσα, αμιγώς ανοιχτή εικόνα και ιδεότυπος. Αυτή η επιλογή της σωστής φόρμας σε σωστό θεματικό άξονα, συγκρίνοντας τα δύο έργα, με έκανε να σχηματίσω πολύ καλή εικόνα για τη δουλειά του.
Προχωρώ και προσελκύομαι από τα έργα του Κορεάτη Bong Jung Kim/Α8 που χρησιμοποιεί θραύσματα του τεχνολογικού καθεστώτος προκειμένου να αποδώσει την έννοια της αποδόμησης, της εκ των υστέρων καταστροφής, αλλά και να θίξει το ζήτημα της προσοχής, όταν ο κόσμος μας και τα όριά του έχουν υπαχθεί στην αυτουσία της τεχνολογίας, ώστε τα ανθρώπινα μυαλά να είναι εξαρτώμενα των διαθέσεων από κάθε τράπεζα δεδομένων. Νέοι κώδικες που θυμίζουν ανάστροφη πορεία, από το αυτογραφικό στο αυτόματο ξανά και στην ετυμηγορία της ιδέας αυτής καθαυτής.
Ξεκινώντας, αναφέρθηκα στους ανθρώπους. Αυτή η έκθεση άφησε –πιστεύω- ωραίες εικόνες, μέσα από τις επαφές, που επίσης επηρεάζουν τη δουλειά των καλλιτεχνών, όπως συμβαίνει στην ομάδα από το The Public House of Art. Αξίζει να αναφερθεί πως ο κινέζος Eric Guo (1964) δεν έχει ποτέ του βγει στο εξωτερικό, αλλά συνεχίζει να εργάζεται με ερασιτέχνες και να πειραματίζεται στο αποτέλεσμα του έργου του και σε σχέση με τον αντίκτυπο που αφήνει στο δέκτη. Ενδεχομένως και η παραδοχή, ότι οι άνθρωποι μας κάνουν ανθρώπους να δείχνει πως η πορεία στην τέχνη συνεχίζεται δυναμικά, και μετά τη φετινή αυλαία για την Art Athina, που είχε και ευχάριστες εκπλήξεις από σφηνάκια και σμυρνέικο καφέ.
