Του Δημήτρη Παπαδάκη
Αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα πληρώσουν το λογαριασμό των ψεμάτων που είπαν στον ελληνικό λαό. Το θέμα όμως είναι ότι ο κόσμος που πίστεψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει καλύτερες μέρες και να χαράξει ένα ένα τρίτο δρόμο στην Ευρώπη, πρέπει να καταλάβει το μέγεθος της εγκληματικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η εγκληματική ανικανότητα είναι ένας πολύ επιεικής χαρακτηρισμός, γιατί, μετά από ένα δημοψήφισμα που ο λαός είπε ΟΧΙ, ποιος μπορεί μετά τη συμφωνία για τρίτο μνημόνιο να αρνηθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα τον όρο πραξικόπημα και χούντα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά έλεγε πως μόλις θα ορκιστεί η κυβέρνηση η Μέρκελ θα κάνει πίσω, πως ο Τσίπρας θα βαρά το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν. Και ενώ είδε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό δεν συμβαίνει, επέλεξε έχοντας τον επικοινωνιακό ενθουσιασμό των πρώτων ημερών της “πρώτης φοράς Αριστερά”, να “κερδίζει” συνεχώς χρόνο για διάφορες επικοινωνιακές μπαρούφες, όπως τα βαφτίσια της Τρόικα σε “θεσμούς”. Στην πραγματικότητα όμως η Ελλάδα αποδυναμώνονταν από την επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, που ήταν ένα μνημόνιο χωρίς λεφτά και που αποδυνάμωνε συνεχώς τη χώρα έναντι των δανειστών της. Κάθε ίχνος ρευστότητας σπαταλήθηκε προς χάριν της “υπερήφανης” διαπραγμάτευσης, και στο τέλος η χώρα σύρθηκε στο να παρακαλάει για ένα τρίτο μνημόνιο.
Ο Τσίπρας έπρεπε όταν στις πρώτες του επαφές με τους δανειστές είδε την στάση τους ή να παραιτηθεί ή γνωρίζοντας τα ασφυχτικά χρονικά περιθώρια να κάνει γρήγορα την κωλοτούμπα του. Δεν το έκανε. Και όσο δεν το έκανε, προσπαθώντας να χτίσει ένα πολιτικό κεφάλαιο, η χώρα “πήγαινε καρφί” για τρίτο μνημόνιο και στο λογαρισμό προσθέτονταν δισεκατομμύρια. Αρχικά αρνήθηκε τα 2 δισ. ευρώ του Γιούνκερ για την ανθρωπιστική κρίση και ψήφισε μονομερώς το νομοσχέδιο των 250 εκατ. Σήμερα το αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ των 35 δισ. προσπαθούν να μας το περάσουν ως επίτευγμα της διαπραγμάτευσης… Τελικά πότε είναι καλά τα λεφτά των δανειστών; Ο Τσίπρας αδιαφόρησε εξ΄αρχής για τα ασφυχτικά χρονικά περιθώρια που του είχαν στήσει οι Ευρωπαίοι μαζί με την προηγούμενη κυβέρνηση και εμπιστεύτηκε τον Βαρουφάκη σε μια πολιτική πνιγμού της χώρας. Γιατί, όσο η συμφωνία δεν έκλεινε, η χώρα πνίγονταν σε χρηματοδοτική/χρηματοπιστωτική ασφυξία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας σηκώνουν τώρα το βάρος του λάθους τους να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, αλλά κυρίως του λάθους τους να μην κάνουν γρήγορα την αναπόφευκτη κωλοτούμπα και να επιλέξουν “κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε” μπας και συγκινηθούν οι Ευρωπαίοι. Τελικά ο λογαρισμός ξεπέρασε τα 80 δισ. και κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες γι’αυτό.
