Του Δημήτρη Παπαδάκη
Όποιος παρακολούθησε επισταμένα την ειδησεογραφία των δύο – τριών τελευταίων ημερών, είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ότι οι βουλευτάδες και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα δεν πρέπει να γίνονται υπουργοί. Γατζωμένοι στη καρέκλα οι περισσότεροι, όπως ο Κουρουμπλής που ήθελε μόνο το Υγείας, αλλά τελικά συμβιβάστηκε με το Εσωτερικών, απασχολημένοι με τις κομματικές τους έριδες, με την Ξουλίδου να παραπονιέται που την “πούλησε” ο Καμμένος και δεν την έκανε υπουργό, με την ομάδα των “53” να ζητά και να παίρνει τα δικά της υπουργεία και με τον Τσίπρα να επιλέγει ως αρμόδια Υφυπουργό για θέματα Βιομηχανίας τη Θεοδώρα Τζάκρη, που είναι γνωστή μόνο για τις Christian Louboutin γόβες της…
Είναι η ώρα να καθιερωθεί το ασυμβίβαστο υπουργού και βουλευτή. Ένα συμβίβαστο που μπορεί να γίνει η απαρχή ώστε η νομοθετική εξουσία να ξαναγίνει νομοθετική και η εκτελεστική εκτελεστική. Αυτός που εκλέγεται βουλευτής στην Ελλάδα συνήθως γίνεται ξεσκονίστρα του αρχηγού, ώστε να υπουργοποιηθεί κάποια στιγμή… Και όταν τα καταφέρει και κάτσει στην υπουργική καρέκλα “δυσκολεύεται” να κυβερνήσει, να ενοχλήσει, να κάνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, γιατί πολύ απλά σκέφτεται ότι για να εκλεγεί ξανά βουλευτής δεν πρέπει να στεναχωρήσει πολλούς… Με αυτή τη συμπεριφορά που είναι βέβαια, υπερκομματική, έχει χαθεί η σημασία της νομοθετικής εξουσίας, της βουλής δηλαδή, που υποτίθεται ότι νομοθετεί και ελέγχει την κυβέρνηση. Γιατί, πλέον στη βουλή οι Υπουργοί νομοθετούν, φέρνουν τα νομοσχέδια και φυσικά αυτά ψηφίζονται -με το γνωστό “ναι” σε όλα- τις περισσότερες φορές χωρίς βελτιώσεις – παρατηρήσεις από τους βουλευτές, που όπως λέγαμε σε αυτή τη φάση είναι ακόμη ξεσκονίστρες του αρχηγού…
Το ασυμβίβαστο υπουργού και βουλευτή είναι ίσως το πρώτο βήμα για μια σειρά θεσμικών αλλαγών που χρειάζεται η χώρα. Γιατί η χρεοκοπία δεν ήρθε μόνο από τα πρόσωπα, ήρθε και από τους θεσμούς… Αυτοδιοίκηση στο δικαστικό σώμα, διοικητική αποκέντρωση, έλεγχος των κομμάτων και των ΜΜΕ, δυνατότητα νομοθετικής εισήγησης και εισήγησης δημοψηφίσματος απ’ το λαό, θα μπορούσαν να είναι μερικές τέτοιες αλλαγές. Και γιατί όχι, αλλαγή του πολιτεύματος σε ένα προεδρικό σύστημα, αφού μια μικρή μειοψηφία κρατών στον κόσμο έχει το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
