Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Τώρα που ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις υπό τον τίτλο “Παναγρίνεια” μπορούμε να πούμε κάποια πράγματα κριτικά, χωρίς να κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε σαμποτέρ των εκδηλώσεων. Και βέβαια πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στους φορείς που συνεργάστηκαν βάζοντας μπόλικη εθελοντική δουλειά.
Το όλο project δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ιδέα που επιλέχθηκε στο πλαίσιο του Κοινοτικού Προγράμματος της Περιφερειακής Ενότητας Δήμων Δυτικής Ελλάδας (I.C.E.) για την ανάδειξη Καινοτόμων Ιδεών τουριστικού ενδιαφέροντος, και την υλοποίησαν η Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Αγρινίου, η Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου, η Ιστορική & Αρχαιολογική Εταιρεία Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και ο Μουσικός Σύλλογος Αγρινίου «ΟΡΦΕΥΣ». Η επιδότηση που έλαβε η όλη ιδέα δεν ξεπέρασε τις 10 χιλιάδες ευρώ και μάλλον οι φορείς έβαλαν και κάποια λίγα χρήματα από τα ταμεία τους για να βγουν τα έξοδα.
Κρίνοντας λοιπόν το όλο project υπό το πρίσμα μιας καινοτόμου ιδέας τουριστικού ενδιαφέροντος για την ανάδειξη της ταύτοτητας της πόλης και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής, μάλλον μιλάμε για μια φιλότιμη προσπάθεια αλλά για κάποιον άλλο στόχο… Με μια προσεκτική ματιά στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα διαπιστώσει κανείς ότι με εξαίρεση τις ξεναγήσεις στους αρχαιολογικούς χώρους και την Τριχωνίδα, καθώς και την θεατρική παράσταση για καπνά μπροστά στις καπναποθήκες Παπαστράτου, τίποτα δεν σηματοδοτεί ούτε την ταυτότητα της πόλης, ούτε τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Ίσως γιατί ταυτότητα αυτής της πόλης πια δεν υπάρχει… Η όλη ιδέα απέτυχε από τη στιγμή που δεν είχε τίποτα εξωστρεφές και τίποτα που να χτυπά στον παλμό του σήμερα του Αγρινίου. Δηλαδή, εξαιρετική μπορεί να είναι η δουλειά που γίνεται σε όλα τα τμήματα της ΓΕΑ και της Επιχείρησης του δήμου, αλλά ούτε το σκάκι, ούτε η τοξοβολία, ούτε οι μοντέρνοι χοροί Τango, Capoeira και Zumba, ούτε τα Κids athletics που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, ούτε οι εικαστικές εκθέσεις της Πινακοθήκης πρόκειται ποτέ να γίνουν δράσεις που σηματοδοτούν τη καθημερινότητα ή την εξελισσόμενη ιστορία του Αγρινίου στον 21ο αιώνα… Για μην παρεξηγηθώ, όλα αυτά είναι πολύ καλά και αξιέπαινα, αλλά για “εσωτερική κατανάλωση” κι όχι να μπουν κάτω από τον τίτλο “Παναγρίνεια”. Και βέβαια, εδώ που τα λέμε, και ο τίτλος “Παναγρίνεια” σηκώνει μεγάλη συζήτηση… Γιατί, ούτε αναλογία με τα Παπαστράτεια υπάρχει, ούτε φυσικά το Αγρίνιο σταματά και τελειώνει στο δήμο και δύο – τρία σωματεία… Oύτε δυστυχώς το φιλόδοξο όνομα των Παναγρινείων, μπορεί να κρύψει τη “γύμνια” μας…
Από την όλη ιστορία πάντως καλό θα είναι να πάρουμε και κάποια διδάγματα και ιδίως οι άνθρωποι που παίζουν κάποιο ρόλο στα πολιτιστικά δρώμενα μέσα από τα σωματεία της πόλης και όχι μόνο. Κάποτε και όχι τόσο πολύ παλιά, αλλά πριν 10 – 15 χρόνια, τα σωματεία της πόλης -τα περισσότερα για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί- δεν κουνάγανε με το αζημίωτο ούτε το μικρό τους δακτυλάκι για την πόλη και ο δήμος Αγρινίου δαπανούσε πακτωλούς εκατομμυρίων για να κάνει το καλοκαίρι κάτι εκδηλώσεις της πλάκας, κακέκτυπο του Φεστιβάλ Φολκλόρ της Λευκάδας, φέρνοντας εδώ το καρακιτσαριό και τα τραότσολα των Βαλκανίων και των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών με μοναδικό όφελος… τα αγγλικά των αιρετών του δήμου στις πλατείες… (χειρότερα αγγλικά κι απ΄του Τσίπρα). Τότε βέβαια δεν μίλαγε κανένας κι όλα τα πλάκωνε η σκλαβιά του χρήματος και των δημοσίων σχέσεων μεταξύ αιρετών και μερικών “δεινοσαύρων” μέσα στα σωματεία. Τώρα βέβαια, όλα άλλαξαν και οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν εθελοντικά και να συμπράξουν με το δήμο. Μόνο που τώρα είναι αργά, γιατί η πόλη έχασε την ταυτότητά της… Γιατί την εποχή της αλλαγής, της κατάρρευσης της μονοκαλλιέργειας του καπνού, δυστυχώς λεφτά υπήρχαν και κανείς δεν νοιάζονταν για τα νεοκλασικά που γκρεμίστηκαν, για τις καπναποθήκες που ρήμαζαν, για το πράσινο μέσα στην πόλη που σταδιακά εξαφανίζονταν, για το πάρκο που ρήμαζε, για τις πλατείες εμετούς τσιμέντου που ξεφύτρωναν, για την άναρχη πόλη που άπαξ και ήσουνα ιδιοκτήτης καφετέριας στο κέντρο, αυτό από μόνο του αρκούσε για να κάνεις κονέ με το δήμαρχο και να σου φτιάξει πεζόδρομο μπροστά στο μαγαζί σου, για τους δρόμους που αλλάζανε κατεύθυνση κατά πως τους ήθελαν οι ταρίφες, οι μελετητές των εκατομμύριων και η ψηφοθηρία του εκάστοτε δημάρχου.
“Ανοίγει” πολύ το θέμα, θα σκεφτείς κανείς… Δεν πρέπει όμως κάποια στιγμή να “ανοίξει” και η κουβέντα για την ταυτότητα της πόλης, για τα λάθη μας και την εσωστρέφειά μας;
