Του Δημήτρη Παπαδάκη
Δεν ξέρω πως φαίνεται το όλο σκηνικό με την επίσκεψη του Ολάντ στην Αθήνα… αλλά εμένα μου φάνηκε πως η στάση των εκπροσώπων του Έθνους ήταν αρκετά ευρωλιγούρικη. Είναι άλλο να πεις ευχαριστώ, αν κρίνεις ότι όντως ο Ολάντ βοήθησε η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, και είναι άλλο αυτή η γλίτσα… αυτό το ασταμάτητο γλύψιμο προς τον Ολάντ, τόσο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσο και από τον Πρωθυπουργό. Μέχρι και μπαρότσαρκα στο gazarte τον πήγαμε μιας και είναι… πονηρούλης ο Γάλλος Πρόεδρος.
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από μια win-win φιέστα των ηγετών των δύο χωρών. Ο Γάλλος να χτίσει το προφίλ του Ευρωπαίου Ηγέτη ως αντίβαρο στη Μέρκελ και ο Τσίπρας να κερδίζει αξιοπιστία και ενδεχόμενως καμιά επένδυση. Αυτό είναι το σημαντικότερο από όσα ειπώθηκαν και το είπε ο Ολάντ. Όποιος αγαπά την Ελλάδα δεν έρχεται μόνο διακοπές, αλλά επενδύει κιόλας. Και αργά ή γρήγορα θα φανεί και η αξιοπιστία του Ολάντ σε αυτό το κομμάτι.
Οι ξένες επενδύσεις είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν μπορούν από μόνες τους να αναστήσουν τη χώρα. Χρειάζεται πρωτίστως εμείς να επενδύσουμε, να εκσυγχρονίσουμε το κράτος, να παράγουμε πλούτο. Η σκέψη αυτή και η ευρωλιγούρικη εικόνα που αποκόμισα από την στάση των εκπροσώπων του Έθνους, μου θύμισαν αυτό που είπε ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί : “Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη”.
Και ο Σολωμός μέσα από τον Ύμνο εις την Ελευθερία λέει την αλήθεια για αυτές τις περιπτώσεις:
«… Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.
Άλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά ‘βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί…»…
