Tης Αντιγόνης Κατσαδήμα
Το διαφορετικό στην δράση audio tour υπέρ της λαϊκής στήριξης με τίτλο «Στη μέση του δρόμου», του Πρόδρομου Τσινικόρη, που τελείται από το φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου επί της Πανεπιστημίου προς γειτονικά σημεία, είναι ότι αφορά σε μια αστική παρέμβαση. Ο θεατής ακούει μια ιστορία, το αποτέλεσμα της οποίας κρύβει δουλειά τουλάχιστον δύο μηνών, και συμμετέχει έπειτα, σώμα και φωνή, στο γίγνεσθαι, στη γνωριμία με τον άνθρωπο- συμπολίτη της πόλης. Αυτός που έως εκείνη τη στιγμή ήταν άγνωστος, πλέον έχει ένα διακριτικό, είναι κάποιος που είχε κάτι να του πει και του άνοιξε την καρδιά του. Ως εκ τούτου, με αφορμή τις ιστορίες από Τη μέση του δρόμου, ερχόμαστε να διαπιστώσουμε την παροδικότητα, ζωής και πράξης, τις καταστάσεις ποικίλων φάσεων, μέσα από τις οποίες ο άνθρωπος δοκιμάζεται. Πιο πολύ όμως, διαπιστώνεται ότι οι δοκιμασίες φέρνουν στην επιφάνεια και αναδεικνύουν την αξία του χωροευαίσθητου σώματος, ενώ η βοήθεια συνήθως έρχεται από τους ξένους, επειδή –όπως μου απάντησε στην ερώτησή μου ο Μιχάλης- «αυτός είναι ο ρόλος τους».
Το ενδιαφέρον, σε αυτήν την πρωτότυπη ιδέα του όλου εγχειρήματος, είναι ότι μαθαίνεις την πόλη και το κέντρο της Αθήνας πιο ουσιαστικά από όσο είχες συνηθίσει. Βλέπεις πως υπάρχουν στοές που δεν είναι αποκρουστικές από τα ασφυκτικά τοποθετημένα τραπέζια αλλά διαθέτουν ακόμη τα ορθογραφικά τους λάθη –τα «ορθοπαιδικά» τους-μαζί με μια παράξενη αύρα ερειπωμένης γοητείας και ερημιάς για να υπονοηθεί συναινετικά, μέσα από τη σιωπή, η δύναμη του παρελθόντος• για να υπονοηθούν τα πεπερασμένα δρομολόγια από εκείνη την περιοχή χωρίς ωστόσο να έχεις σταματήσει στο συγκεκριμένο σημείο. Αυτός ο εντοπισμός που σε κατατοπίζει εν τέλει και σε χωρομετρά, είναι το κέρδος μετά την αστική παρέμβαση του Τσινικόρη. Συμμετέχεις ακούγοντας, συμπράττεις συνομιλώντας. Η συνθήκη της φιλόξενης ταβέρνας, του μεζεδοπωλείου, επαναφέρει την οικειότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως συνέβαινε σε εποχές που δεν χρειαζόταν να φας για να δοκιμάσεις αλλά απλά για να χορτάσεις. Αν η συγκυρία βοηθήσει και περιτριγυρίζεσαι από μεζεδολάτρεις, ακόμη καλύτερα. Είσαι κάπου ανάμεσα, λίγο εκτός φαγητού, εκτός θεάτρου χώρου, λίγο εντός ιστορίας και τελετής. Εδώ έγκειται το νόημα του υπόγειου στοιχείου, του νέου στο υπάρχον, υπό την έννοια ότι η τελετή δημιουργεί το θέατρο και την πραγματικότητα και, άρα, ο τρόπος πρόσληψης του χώρου προσαρμόζεται στα δεδομένα. Ώστε, αφορά σε έναν τόπο και μετουσιώνεται, μεταπραγματώνεται σε πλατφόρμα προσωπικού χρόνου.
Λένε πως θυμόμαστε αυτά που λέμε στους άλλους και για αυτό οι άλλοι έχουν σημασία για εμάς. Στην προσπάθεια να τεθεί μια γέφυρα επικοινωνίας και μιλώντας για δυσκολίες και την εικόνα του τραγικού που ίσως κάποιος δίνει στους άλλους, είπα στον Μιχάλη ότι, το θέμα είναι αν φοράς την στολή. Αν τη φοράς, δεν την κοιτάς και προχωράς, έστω κι αν είναι αποκρουστική για τους άλλους που την βλέπουν. (Πρόκειται για συμπέρασμα μετά τη συμμετοχή μου σε καρναβάλι της Ξάνθης όπου οι εμπνευσμένες στολές από τις «Νύφες» ήταν για κλάματα. Επειδή, όμως, τις φορούσαμε, δεν μπήκαμε καν στον κόπο να χαλάσουμε το κέφι μας). Όχι ακριβώς έτσι, αλλά κάπως έτσι πρέπει να τα βλέπουμε και καθημερινά τα πράγματα. Και να καλημερίζουμε τους πωλητές της Σχεδίας ακόμη και αν δεν αγοράζουμε το περιοδικό τους. Κανείς παλαιστής δεν θέλει να τον λυπούνται.
Εθνικό Θέατρο
Τελευταία παράσταση: 20/11/2015
Τηλέφωνο ταμείου:: 210 3301881 – 210 3305074, ομαδικές κρατήσεις : 210 5288179
Σύλληψη – σκηνοθεσία Πρόδρομος Τσινικόρης
Ηχητική εγκατάσταση Νίκος Πάστρας
Ειδική συνεργάτις για το θέατρο με ευάλωτες ομάδες Ιωάννα Βαλσαμίδου
Διανομή:
Μαρία Γάτου, Μπέσυ Ζαχάρη, Γιάννης Κώτσος, Λάμπρος Μουστάκης, Μιχάλης Σαμόλης, Ταϊλάν Τονάκ, Γιάννης Φωκάς.
