Του Δημήτρη Παπαδάκη
Από τη συζήτηση στη βουλή το Σαββατοκύριακο για το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών ξεχώρισα την ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Δημαρά. Γιατί, μπορεί στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εσχάτως να έχουν αναδειχθεί πολλοί “Πάγκαλοι” με ατάκες τύπου “το ΕΚΑΣ ήταν ελεημοσύνη στους συνταξιούχους γι΄αυτό το κόβουμε” ή “θίγονται μόνο όσοι πίνουν, καπνίζουν και βγαίνουν έξω για καφέ”, αλλά το βαθύ πρόβλημα της αυτής Κυβέρνησης είναι ότι δεν πιστεύει σε αυτό που κάνει. Με την έννοια ότι κράτησε μεν τη χώρα στο ευρώ, αλλά στην πράξη η συμπεριφορά της είναι αντιευρωπαϊκή. Η φορολεηλασία που γίνεται στον ιδιωτικό τομέα, η άρνηση στις ιδιωτικοποιήσεις, η αναξιοκρατία, η προστασία της ιερής αγελάδας του δημοσίου και των παθογενειών του είναι αντιευρωπαϊκές πρακτικές.
Τη συμπεριφορά της Κυβέρνησης λοιπόν αποτυπώνουν ατάκες του εν λόγω βουλευτή όπως “Θρηνώ, γιατί θα ψηφίσω μέτρα που δεν θέλω”, “Θρηνώ για την παράδοση σε ξένους των αεροδρομίων, των λιμανιών και των υποδομών της πατρίδας μας”, “Θρηνώ για την Αριστερά που αναγκάζεται να ψηφίσει πράγματα έξω από τα πιστεύω της”, “δεν έχω άλλη εναλλακτική για την πατρίδα μου”. Αυτά τα έχουμε ακούσει βέβαια και άλλες φορές όπως π.χ για το πόνο του Σπίρτζη, όταν υπέγραφε την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων. Τα δάκρυα βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκινούν κανένα. Γιατί, συνεχίζει, αν και αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να διατηρεί τα προνόμια της πολιτικής τάξης. Είναι εύκολο να θρηνείς για την άνεργη νεολαία, όταν παίρνεις 7χιλιάρικα μισθό, έχεις τζάμπα αυτοκίνητο, ένα σωρό άλλα προνομία και τα παιδιά σου τοποθετημένα ως συμβούλους σου ή σε κάποια άλλη μετακλητή θέση στο δημόσιο. Ο εν λόγω βουλευτής το είπε στην ομιλία του, αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται ή δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Αυτό είναι το κορυφαίο πρόβλημά τους αρνούμενοι ή μη θέλοντας να συνειδητοποίησούν την ιδεολογική τους αποτυχία, άφησαν την κωλοτούμπα που έκαναν πέρυσι το καλοκαίρι μισή. Και με μισές δουλειές, προκοπή δεν γίνεται!
Το Μνημόνιο θα τους πνίξει, όπως θα έπνιγε και τους άλλους, αν έφερναν εκείνοι το τρίτο μνημόνιο. Η διαφορά είναι ότι αυτοί θα πνιγούν πιο γρήγορα. Και όταν ο κόσμος θα συνειδητοποιήσει ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα από το “παλιό” από τη στιγμή που φορολεηλατούν τον κοσμάκη και μειώνουν τον φόρο στους βαρόνους του τζόγου ή δίνουν ποινική ασυλία σε εργολάβους, τότε θα πνιγούν ακόμη πιο γρήγορα.
* στη φωτογραφία ο πίνακας του Παύλου Σάμιου «Το κρυμμένο δάκρυ»
