Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ζούμε σε μια εποχή που σχεδόν όλοι έχουν γίνει μνημονιακοί και γι’ αυτό ακριβώς οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας αυτοσυστήνονται πλέον ως μεταρρυθμιστές. Μια χώρα με τόσους μεταρρυθμιστές κι όμως υπογράφει το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο. Οποία ειρωνεία.
Η μεταπολίτευση, όπως και γενικότερα η νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, χαρακτηρίστηκαν από την πολιτική των αντιμεταρρυθμίσεων, το αέναο ράβε – ξήλωνε των κυβερνώντων. Κάπως έτσι απορρυθμίστηκαν τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Θα πρέπει όμως για να μάθουμε τι εστί μεταρρύθμιση -πλέον στο άκουσμα της λέξης οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται περικοπές και μειώσεις- να μνημονεύσουμε τις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν σε αυτή τη χώρα. Παραδόξως αν και η μεταπολίτευση στο σύνολό της έχει εμποτιστεί με το δηλητήριο που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην Ελληνική κοινωνία, οι μόνες μεταρρυθμίσεις έγιναν από κάποιες εξαιρέσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ… Οι μόνες πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που εκμοντέρνισαν τη δημόσια διοίκηση, έφεραν διαφάνεια, αξιοκρατία και είχαν απτό αποτέλεσμα υπέρ του πολίτη, ήταν ο ΑΣΕΠ του Αναστάσιου Πεπονή, τα ΚΕΠ του Σταύρου Μπένου, η “Διαύγεια” του Γιάννη Ραγκούση και ως ένα βαθμό -όσο και αν ξενίζει- το opengov του ΓΑΠ που μπορεί να μην είχε σημαντικά αποτελέσματα, ήταν όμως η πρώτη προσπάθεια να δοθεί η δημοσιότητα που συμβάλλει στη διαφάνεια για τη στελέχωση του δημόσιου τομέα.
Περαιτέρω δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για το πόσο σημαντικές υπήρξαν αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Όλοι έχουν εικόνα. Ίσως θα πρέπει να σημειωθεί πως και όπου υπήρξαν κάποια προβλήματα π.χ. παράκαμψη του ΑΣΕΠ, ήταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα που αυτοτροφοδοτούνταν από την πελατειακή αντίληψη και έβρισκε σε κάποιες περιπτώσεις να κάνει προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ.
