Του Δημήτρη Παπαδάκη
Με την ιστορία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και του Γεωργίου ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Κομισιόν, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, πυροβολούν αδιακρίτως ο ένας τον άλλον, ενώ σε όλους ταιριάζει η παροιμία πως “στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί”.
Όντας βέβαιοι ότι ο ΓΑΠ το 2009 γνώριζε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και πως είχε -πριν εκλεγεί πρωθυπουργός- αρχίσει παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για την υπαγωγή της χώρας σε κάποιο “μηχανισμό”, -αργότερα ονομάστηκε Μνημόνιο- προς αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, που θα είχε τεράστιες επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και πως αυτή η στάση είναι σχεδόν προδοτική… Πάνω ακριβώς σε αυτό το θυμικό για τον ΓΑΠ, δημιουργήθηκε η θεωρία για το φούσκωμα του ελλείμματος. Ο γράφων δεν είναι προφανώς σε θέση να ξέρει με αποδείξεις αν υπήρξε από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. και τον Γεωργίου ή όχι παραποίηση των στοιχείων, όμως είναι φανερό από τα αντικειμενικά στοιχεία που σήμερα γνωρίζουμε πως η θεωρία αυτή είτε έχει βάση, είτε όχι, αποπροσανατολίζει από το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι ένα το “πάρτυ” της Μεταπολίτευσης, μικρό κομμάτι του οποίου είναι και τα κατά καιρούς “μαγειρεμένα” στατιστικά.
Στη μεταπολίτευση το δημόσιο χρέος της χώρας συνεχώς αυξάνεται, όπως και το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης με μικρές κατά περιόδους διορθώσεις προς τα κάτω. Είναι όμως εμφανές ότι η υπόθεση με τον Γεωργίου αποσκοπεί να λειτουργήσει ως πλυντήριο ευθυνών της περιόδου Καραμανλή. Το 2003 το ΠΑΣΟΚ άφησε χρέος 163 δισ. ευρώ και το γ’ τρίμηνο του 2009 ο Καραμανλής παρέδωσε χρέος 230 δισ. ευρώ. Οι ευθύνες του είναι τεράστιες! Μπορεί να του σκάσανε στην περίοδό του όλα τα “φέσια” της Ολυμπιάδας και των εξοπλιστικών του Τσοχαντζόπουλου και αυτό να μετριάζει κάπως τις ευθύνες του, σε καμία περίπτωση όμως δεν τις μηδενίζει. Όφειλε να πει την αλήθεια στο λαό και να λάβει μέτρα από την αρχή της Πρωθυπουργίας του, αμέσως μετά την Ολυμπιάδα, όταν ήταν κυρίαρχος πολιτικά και νεοεκλεγμένος με 45%. Και όχι να ζητά συνέναιση, όταν μετά τις εκλογές του 2007 βρέθηκε με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δυο – τρεις βουλευτές μπορούσαν να τον εκβιάσουν ακόμη και για ένα δρόμο στο χωριό τους. Γιατί, ξέρουμε ότι αυτό έγινε π.χ με τη δημιουργία δεύτερου Εφετείου στην Κρήτη.
Από εκεί και πέρα να μιλά η Κομισιόν και μάλιστα με τόσο άγαρμπο τρόπο, τη στιγμή που δεν έχει ζητήσει μια συγνώμη για το γεγονός ότι γνώριζε πως η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με τα “μαγειρεμένα” στοιχεία της δημιουργικής λογιστικής, πράγμα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη χρεοκοπία, πάει πολύ… Πάει επίσης πολύ να μιλά το ΠΑΣΟΚ, το εναπομείναν ερείπιο, μετά από όλα όσα έκανε. Δεν χρειάζεται απαρίθμηση των δεινών που έφερε, ων ουκ έστι αριθμός. Όσο για τoν ΣΥΡΙΖA, που στο πάρτυ της Μεταπολίτευσης ήταν απών, ή μάλλον ήταν παρών, σύμφωνα με τον Π. Κοροβέση, μόνο επί Οικουμενικής όταν ως Ενιαίος Συνασπισμός συναινούσε σε κάτι προμήθειες του ΟΤΕ από την Siemens και τον Κόκκαλη (τον γιό του Πέτρου, του Βουνού) καλό θα ήταν, αφού έκανε την κωλοτούμπα, να την κάνει σωστά: να γίνει Ευρωπαίος, να συνεργαστεί δηλαδή με την Κομισιόν και να πάψουν οι Υπουργοί του να υπαγορεύουν με τα λεγόμενά τους τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
