Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η σχολική χρονιά ξεκινά. Τα προβλήματα της Παιδείας (υποχρηματοδότηση, έλλειψη προσωπικού, αξιολόγηση κτλ) είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Η κορωνίδα των προβλημάτων όμως είναι ένα. Όχι και τόσο χιλιοειπωμένο. Τις τελευταίες δεκαετίες ο δάσκαλος και ο καθηγητής δεν είναι πια αξιολογητής. Κανείς δεν μένει στην ίδια τάξη, όσο σκράπας κι αν είναι! Φτάνει να μην ξεπεράσει κανείς το όριο των απουσιών και η προαγωγή για την επόμενη τάξη, θα έρθει στο σπίτι ή στην καφετέρια…
Εδώ και αρκετά χρόνια μαθητές του δημοτικού προβιβάζονται στο γυμνάσιο και δεν ξέρουν καλά – καλά ανάγνωση και κομπιάζουν… Και γαϊτάνι κάποιοι μπαίνουν σε ΤΕΙ με σχεδόν λευκή κόλλα… Αυτή κατάσταση τα τελευταία χρόνια εμπεδώθηκε με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τώρα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ για το κερασάκι στην τούρτα… Ενώ είναι γνωστό ακόμη και στο Λύκειο ότι στη διάρκεια του μαθήματος που δεν εξετάζεται τον Ιούνιο, γίνεται καλαμπαλίκι κι όχι μάθημα, η κυβέρνηση καθιερώνει στο Γυμνάσιο μόνο τέσσερα εξεταζόμενα μαθήματα στο τέλος του σχολικού έτους.
Εδώ πια δεν μιλάμε για “την αριστεία που είναι ρετσινιά”, αλλά για την αμορφωσιά που κάθεται στο θρόνο! Το εντυπωσιακό είναι πως οι εκπαιδευτικοί δεν μιλούν για αυτό το κορυφαίο πρόβλημα, που στην ουσία διδάσκει στα παιδιά όχι τη λογική της ήσσονος προσπάθειας, αλλά τον τσαμπουκά “θα μου βάλεις βαθμό για να περάσω”. Το τι επιπτώσεις έχει αυτό για τα παιδιά στη μετάπειτα ζωή τους είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς. Όπως και για πολλά άλλα προβλήματα, η λύση δεν βρίσκεται στα… προγράμματα (λέμε τώρα) των κομμάτων, αλλά στην αντίδραση της σιωπηρής μάζας των εκπαιδευτικών που υπομένει αυτή τη κατάσταση και η φωνή τους καλύπτεται από τους (ψευτο)συνδικαλιστές.
