Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη στροφή στο… Μνημόνιο και οι Έλληνες την ενέκριναν, έχοντας περισσότερο το μυαλό τους στο καλοκαίρι που μόλις είχε περάσει. Αυτό το χρόνο μεσολάβησαν πολλά. Κυρίως όμως αυτό ήταν ένα διάστημα που η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωσε την ιδεολογία της σε όλους τους τομείς, γιατί το πρώτο οκτάμηνο του 2015 ασχολήθηκε αποκλειστικά με την “υπερήφανη” διαπραγμάτευση. Βεβαίως στους περισσότερους μένει η πικρή γεύση των οικονομικών : τα μέτρα, οι αυξήσεις, το ασφαλιστικό, ο ΕΝΦΙΑ… Και το συμπέρασμα των περισσότερων είναι ότι η απογοήτευση ότι η “ελπίδα” δεν ήρθε ποτέ. Και η απογοήτευση ήρθε μάλιστα σε αρκετούς, επειδή δεν υπάρχει άλλη τέτοιου τύπου (δηλαδή εντός πλαισίου Ε.Ε) λαϊκίστικη επιλογή. Από τα κόμματα της βουλής απομένουν η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Ναζιστικό το μεν, σταλινικό απολίθωμα το δε. Εκτός βουλής υπάρχουν οι παράνοιες της δραχμής και τα δισεκατομμύρια του Σώρρα. Κάπως έτσι πολλοί αναρωτιούνται “τι να ψηφίσω;” και πρώτο κόμμα είναι η αποχή…
Μήπως όμως αντί να σκεφτούμε τι θα ψηφίσουμε, θα έπρεπε να σκεφτούμε πρώτα γιατί χρεοκοπήσαμε; Δεν έγινε καμία σοβαρή συζήτηση επ΄ αυτού και ας βρισκόμαστε έξι γεμάτα χρόνια μετά τη χρεοκοπία. Προφανώς δεν είμασταν κάποια οικονομική υπερδύναμη και ξαφνικά συνωμότησε όλος ο πλανήτης να μας τραβήξει την χρηματοδοτική πρίζα για να χρεοκοπήσουμε. Οποιαδήποτε ευρωσκεπτικιστική άποψη σχετικά με την σταδιακή αποβιομηχάνιση της χώρας από τότε που γίναμε μέλη της Ε.Ε, προσωπικά θα την άκουγα με πολύ προσοχή. Θα άκουγα επίσης με πολύ προσοχή πολλά ανάλογα επιχειρήματα για την αγροτική παραγωγή κ.α. Όμως από την άλλη, από την ένταξή μας στη Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981, η Ελλάδα δέχτηκε σε επιδοτήσεις και ποικίλης μορφής δάνεια το απίστευτο ποσόν των 1260 δισεκατομμυρίων ευρώ… Τα χρήματα αυτά τα διαχειριστήκαμε σωστά; Ή μήπως το μεγαλύτερο μέρος τους τα κάναμε μίζες και φαγωθήκανε σε επενδύσεις που δεν έγιναν ποτέ; Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να τα μελετήσουμε και να τα συζητήσουμε πολύ σοβαρά.
Ας πάρουμε όμως την παρανοϊκή εκδοχή ότι για τα σοβαρότερα οικονομικά μας προβλήματα φταίνε οι ξένοι. Εμείς, ως κοινωνία, δομές, θεσμοί, πολιτικοί και στο τέλος ως λαός, άραγε δεν φταίξαμε πουθενά; Το “πάρτυ” της μεταπολίτευσης το έκανε μόνος του ο Τσοχατζόπουλος; Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και για τα οποία δεν υπάρχει καμία Μνημονιακή πρόβλεψη που να μας δεσμεύει και που αν κάναμε τα μισά από αυτά, όχι μόνο τον ΕΝΦΙΑ θα είχαμε καταργήσει, αλλά θα είχαμε κάνει τέτοια τη ζωή μας, που δεν θα ήθελε να φύγει κανείς νέος επιστήμονας, ως μετανάστης στη Γερμανία, την Αγγλία, την Αμερική και το Ντουμπάϊ.
Παραδείγματα λοιπόν. Ένα από τα κορυφαία προβλήματα για τον πολίτη στην περίοδο της κρίσης είναι η Υγεία (έλλειψη χρημάτων, προσωπικού, φαρμάκων). Το μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να αυξήσουμε στα νοσοκομεία μας τις κλινικές μελέτες για την αποτελεσματικότητα ενός νέου φαρμάκου. Με αυτό τον τρόπο το Βέλγιο εξασφαλίζει δωρεάν σχεδόν το 50% των αναγκών των πολιτών του σε φάρμακα, ενώ το ίδιο ποσοστό στην Ελλάδα αγγίζει μόλις το 4%! Όμως στο στο Βέλγιο ο χρόνος έγκρισης ή απόρριψης του αιτήματος για μια κλινική μελέτη είναι περίπου ένας μήνας, ενώ στην Ελλάδα πάνω από 6 μήνες. Και το παράδειγμα είναι απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρή για τα δεδομένα της χώρας φαρμακοβιομηχανία που μάλιστα εξάγει φάρμακα. Το μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να μειώσουμε το χρόνο απονομής της δικαιοσύνης. Πράγμα εξαιρετικά σημαντικό για τον πολίτη και τον επενδυτή. Το μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να συνδέσουμε την έρευνα των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις (θυμηθείτε εδώ ένα παράδειγμα από Τμήμα του Αγρινίου).Το μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να φτιάξουμε την παιδεία μας. Το πρόβλημα της παιδείας μας δεν είναι οι εκπαιδετικοί που λείπουν, αλλά το γεγονός ότι περνάει ο κάθε σκράπας στην επόμενη τάξη αρκεί να μην ξεπεράσει το όριο των απουσιών και ότι εισάγονται φοιτητές σε ΤΕΙ με σχεδόν μηδενικό βαθμό. Το μνημόνιο δεν μας εμποδίζει αντί να κάνουν καρτέλ οι εργολάβοι και οι πάσης φύσεως προμηθευτές του δημοσίου να κάνουμε εμείς ως κράτος ένα υγιές “καρτέλ”, ένα ηλεκτρονικό σύστημα προμηθειών, όπου τα νοσοκομεία, οι δήμοι και ένα σωρό άλλοι φορείς, θα βλέπουν πόσο αγοράζει ο άλλος, και έτσι η γάζα θα κοστίζει το ίδιο στο Αγρίνιο, τη Σπάρτη και τη Κομοτηνή (με μόνη ίσως διαφορά το μεταφορικά) και δεν θα βλέπεις πολλαπλάσιες διαφορές. Αντίστοιχα η άσφαλτος δεν θα κοστίζει 10 στο δήμο Καρδίτσας και 40 στο δήμο Μεσολογγίου.
Ας κάνουμε αυτά τα απλά πράγματα της κοινής λογικής. Ας επιχειρήσουμε σε αυτά για πρώτη φορά να συνεννοηθούμε. Και θα δούμε ότι δεν φταίει το μνημόνιο που δεν βγαίνουμε από την επιτροπεία, αλλά φταίει ο κρατισμός, που δυστυχώς υπάρχει όλα τα κόμματα, αλλά σε διαφορετικές εντάσεις. Αυτό θα ήταν το καλύτερο διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στους δανειστές “η πρώτη φορά συνεννόηση” στη βάση όμως αυτή. Όχι στη βάση της συνεννόησης του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη που μοίρασαν το κράτος με σύστημα 4-2-1. Ούτε στη βάση της ιδεολογικής βλακείας του Τσίπρα και του Καμμένου που πούλησαν το Ελληνικό και οι βουλευτές τους λέγαν στην βουλή πως “δεν επιδιώξαμε αριθμητική αύξηση του τιμήματος, διότι αυτό πολύ απλά πηγαίνει μόνο στο χρέος”. Ενώ δηλαδή λένε ότι κόπτονται για ελάφρυνση του χρέους και ενώ ίσως μπορούσαν με το Ελληνικό να αφαιρέσουν από αυτό μερικά εκατομμύρια περισσότερα, επέλεξαν να μην το προσπαθήσουν καν!
