Του Δημήτρη Παπαδάκη
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη δικαιοσύνη, με αφορμή τις παραμβάσεις της Κυβέρνησης στο ΣτΕ για το θέμα της συνταγματικότητας του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και με αφορμή τη στάση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης που με αυταρέσκεια συζητά είτε μισθολογικές αυξήσεις, είτε την παραμονή της ηγεσίας πέραν των συνταδιοδοτικών ορίων…
Πολλοί έσπευσαν να θυμηθούν τον Ελ. Βενιζέλο που δημιούργησε το Συμβούλιο της Επικρατείας για να περιορίσει τις τυχόν αυθαιρεσίες της διοίκησης και όχι για να είναι συν-νομοθέτης και συνεργός της εκάστοτε κυβέρνησης, όπως έχει καταντήσει σήμερα. Ο Ελ. Βενιζέλος μίλησε στις 17 Μαΐου του 1929 στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Σε μια αποστροφή της ιστορικής εκείνης ομιλίας είχε πει: “αν η αρχή της σοφίας είνε ο φόβος του Κυρίου, η λειτουργία του συμβουλίου της επικρατείας είνε η αρχή ίσως περισσοτέρας προσοχής εκ μέρους των κυβερνώντων όπως αποφεύγουν παρανόμους πράξεις. Αλλ΄ όσην προσοχήν και αν δείξωμεν είνε ανθρώπινον να υποπέσωμεν και εις παρανόμους ενεργείας. Όταν δε έστω και άνευ προθέσεως διαπράξη η κυβέρνησις καμμίαν παρανομίαν και έλθη το συμβούλιον της επικρατείας να της πη ότι της ακυρώνει την πράξιν της ταύτην, σας βεβαιώ ότι θα έλθω προσωπικώς να συγχαρώ και να σφίξω το χέρι του προέδρου και των μελών του συμβουλίου της επικρατείας, διότι υπενθύμισαν εις την κυβέρνησιν ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρανομή.” Αυτά τα λόγια στις χαλεπές μας μέρες, εδώ στην Ελλάδα, μοιάζουν από άλλο πλανήτη…
Διαβάζοντας όμως όλη την ομιλία του Ελ. Βενιζέλου (μπορείτε να τη δείτε εδώ) κρατώ ως ακόμη πιο σημαντική την τελευταία παράγραφό της. Λέει λοιπόν ο Βενιζέλος : Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.
Ο σταθμός αυτός που έλεγε ο Βενιζέλος τελικά δεν εγκαινιάστηκε ποτέ… Σήμερα το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος, είναι η Δικαιοσύνη. Και ακριβώς επειδή δεν υπάρχει η Δικαιοσύνη, που θα έπρεπε, που θα έστελνε πολλούς κατεργάρηδες εκεί που πρέπει, ακριβώς για αυτό ο μέσος πολίτης θεωρεί ακόμη και σήμερα το κράτος εχθρικό. Και όσο οι πολίτες θεωρούν το κράτος εχθρικό, το κράτος αυτό νομοτελειακά κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, όχι γιατί έχουν πυρηνικά, αλλά γιατί, όταν εδώ υπάρχει το δόγμα ότι «οι πρωθυπουργοί δεν πηγαίνουν στη φυλακή, πηγαίνουν στο σπίτι τους» και δεν καταθέτουν ούτε καν στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής, εκεί οδηγούνται στη δικαιοσύνη ακόμη και για τις ερωτικές τους περιπετειούλες τους (Μπιλ Κλίντον για το “σκάνδαλο Λεβίνσκι”)…
