Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Η μάχη για την οικονομία καθημερινά χάνεται… Τα χρέη πνίγουν την οικονομία, το ιδιωτικό χρέος έχει φτάσει περίπου όσο είναι το δημόσιο, ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ καταρρέουν από τα φέσια, οι οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες είναι περίπου 9 δισ. ευρώ, επενδύσεις δεν υπάρχουν και η δεύτερη αξιολόγηση θα απαιτήσει νέα μέτρα, που προφανώς ξεπερνούν τις αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας.
Και ο κόσμος -ή τουλάχιστον ένα μέρος του- σιχτιρίζει τον Τσίπρα για τη φορολεηλασία, για την “κωλοτούμπα”, που έκανε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ΝΑΙ, που προσπάθησε και αυτός με την υπόθεση των καναλιών να αποκτήσει έρεισμα στη διαπλοκή και τελικά έσπασε τα μούτρα του. Το πρόβλημα όμως του Τσίπρα είναι πως για να μείνει στην καρέκλα θυσιάζει τα πάντα… Σήμερα είναι ηλίου φαεινότερο πως αν ο Τσίπρας δεν έκανε την επτάμηνη και δήθεν υπερήφανη διαπραγμάτευση το 2015, αλλά διαπραγματεύονταν το email Χαρβούδελη για να κλείσει η αξιολόγηση του προηγούμενου πακέτου, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα η χώρα θα γλίτωνε από ένα τρίτο μνημόνιο και από κάποιου είδους επιτροπεία, όπως βλακωδώς ισχυρίζονται στη ΝΔ, αλλά δεν θα ήταν τόσο σκληρό και χυδαίο σε μέτρα. Πως όμως θα μπορούσε να είχε κάνει μια γρήγορη κωλοτούμπα, αφού για να έρθει στην κυβέρνηση, εκτός του ότι έταξε τα πάντα στους πάντες, χρησιμοποίησε όλους τους δραχμολάγνους (Λαφαζάνη/Κωνσταντοπούλου); Έτσι πορεύτηκε και στη συνέχεια ο Τσίπρας. Με αργές αποφάσεις που εξασφαλίζουν την παραμονή στην εξουσία… Καθυστέρηση στο κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης και μέτρα ημίμετρα όπως στο ασφαλιστικό, που οι δανειστές ζητούν εκ νέου να ανοίξει. Και αν ο προϋπολογισμός κλείσει με κάποιο πλεόνασμα είναι φανερό πως είναι “πέτσινο” με 9 δισ. ευρώ οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες.
Είναι θέμα χρόνου, το μνήμονιο και η λογιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της χώρας θα πνίξει και αυτή την κυβέρνηση. Το ζητούμενο όμως είναι -ακόμη κι αν πολλές φορές οι αποφάσεις για πολιτικούς λόγους είναι αργές- η αντιμετώπιση του προβλήματος να είναι σωστή. Γιατί, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι λογιστικό, είναι πρόβλημα δομών, ανταγωνιστικότητας και εν γένει δικαιοσύνης. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι δανειστές. Αν δεν το καταλαβαίνουν, γιατί θέλουν να μας εξαναγκάσουν να τα ξεπουλήσουμε όλα, πρέπει επιτέλους να το καταλάβει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των πολιτικών, έχει το σύνδρομο που βλέπουμε τώρα στον Τσίπρα και στη Μεταπολίτευση σε όλους τους πολιτικούς: “τα πάντα για την καρέκλα”.
