Aναρτήσεις του διανοούμενου Αγρινιώτη εικαστικού στο Facebook που μπήκαν στη σειρά και έγιναν βιβλίο που συνδυάζεται με την αναδρομική του έκθεση στο Μπενάκη της Πειραιώς
Πέρα από το «πρόσχημα της επικοινωνίας στο διαδικτυακό πέλαγος», η έκδοση των 370 και πλέον σελίδων της πολύ φροντισμένης έκδοσης που φέρει τον τίτλο «eμερολόγιο – 0162015201420132012» έχει μια ξεχωριστή χρησιμότητα, σαν και αυτά τα παλαιακά εκκλησιαστικά βιβλία που βρίσκει κανείς ξεχασμένα στο ψαλτήρι. Το «eμερολόγιο» του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου από τις εκδόσεις Άγρα είναι το ψαλτήρι των ημερών μας.
Στη σελίδα 7 διαβάζω ένα κείμενο με τίτλο «Αφιέρωση αντί επιλόγου», ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί: «Πάει καιρός που μ’ έσπρωχναν φίλοι και γνωστοί ν’ ανοίξω μια σελίδα στο fb για να ενημερώνονται όσοι θέλανε να μάθουν για τα έργα και τις εκθέσεις μου μιας και δεν πολυκυκλοφορώ. Ήταν κι η ζωή μου μετέωρη εκείνον τον καιρό. Έτσι άρχισα να δημοσιεύω αραιά και που αυτά που έκανα και νά που κατάληξε ημερολόγιο. Πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησα μάταια να κρατήσω τακτικές σημειώσεις αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα να συγκεντρωθώ πάνω από λίγες μέρες. Εδώ, με τη βοήθεια και των συνομιλητών, κάτι έγινε.
»Στην αρχή μάλιστα μετείχα, απαντούσα κιόλας στα σχόλιά σας και την αγάπη των εικονικών φίλων που όλο και πλήθαιναν αλλά σιγά σιγά το απέφευγα κι εντέλει έπαψα ολωσδιόλου να αποκρίνομαι, παρότι μάλλον σ’ αυτά τα ενθουσιώδη και παρήγορα σχόλια των ανθρώπων που με παρακολουθούσαν χρωστάω την επιμονή τεσσάρων και πλέον χρόνων. Απ’ το πρόσχημα της δυνητικής επικοινωνίας απέμεινε η καταγραφή ημερών, έργων και εικόνων. Τυπωμένα τώρα σε βιβλίο, σαρκωμένα σε ύλη, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Άγρα επ’ ευκαιρία της αναδρομικής έκθεσης «Όψεις αδήλων» στο Μουσείο Μπενάκη, αφιερωμένα μ’ ευγνωμοσύνη στους διαδικτυακούς φίλους που με συντρόφευαν στη φωτισμένη οθόνη του ηλεκτρονικού κενού».
Το σύνολο του έργου του Μποκόρου αποπνέει μια έντονη πνευματικότητα, όπου το θρησκευτικό στοιχείο είναι παρόν – αγνό και καθαρό σαν την πίστη των βουνίσιων ανθρώπων αλλοτινών καιρών. Ο Μποκόρος είναι από τους λίγους διανοούμενους εικαστικούς της εποχής μας όπου η μνήμη λειτουργεί ως τροφοδότης λογαριασμός, κάτι σαν ζώντας νεκρός της μνήμης μας που τραγουδά ο Αργύρης Μπακιρτζής των «Χειμερινών Κολυμβητών». Περισσότερα -και με το βιβλίο ανά χείρας- στην έκθεση του Μποκόρου στο Μουσείο Μπενάκη στο κτίριο της Πειραιώς.
πηγή : protothema.gr
