του Θόδωρου Βλασσόπουλου* @ europeanbusiness.gr
Χάσαμε πολλά και δυστυχώς εξακολουθούμε να χάνουμε ακόμη περισσότερα στα χρόνια της κρίσης που βιώσαμε και βιώνουμε. Εκτός από την απώλεια εισοδημάτων, την απαξίωση των περιουσιών, τη μείωση της απασχόλησης, τη φυγή της ελπίδας σε ξένες γειτονιές, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, χάσαμε κι ένα πολύ μεγάλο, σημαντικό και πολύτιμο κεφάλαιο. Την αξιοπιστία μας ως χώρας.
Η ανάκτηση αυτής της αξιοπιστίας, αλλά και της προ κρίσης ακόμη χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όμως η αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους δανειστές, τη διεθνή κοινότητα και μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών στο εσωτερικό, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη και εξαιρετικά επείγουσα. Αποτελεί δε προϋπόθεση επιτυχίας οποιουδήποτε σχεδιασμού για έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά και για το χτίσιμο συμμαχιών που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα με τους σοβαρούς εθνικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε.
Όμως τι έφταιξε και φτάσαμε στη χρεοκοπία, πως χάσαμε την αξιοπιστία μας, και τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση ώστε να περιορίσουμε το ενδεχόμενο υποτροπής του φαινομένου στο μέλλον.Πολλοί αναζητούν απάντηση στο ερώτημα, η κρίση έφερε το μνημόνιο ή το μνημόνιο την κρίση. Όποια απάντηση κι αν δοθεί στο συγκεκριμένο ερώτημα θα είναι λάθος, διότι η πραγματικότητα, σημερινή και χθεσινή, μας λέει ότι και η κρίση και το μνημόνιο είναι δημιούργημα του πελατειακού συστήματος της ιδιοτέλειας. Οι Κυβερνήσεις μας με το φαύλο πελατειακό σύστημα που χτίσανε εδώ και πολλά χρόνια και δυστυχώς συντηρούν και προστατεύουν ακόμη και σήμερα, έχουν την κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας. Έχουμε λοιπόν:
-Κακοδιαχείριση και κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου.-απρογραμμάτιστοι ρουσφετολογικοί διορισμοί στο Δημόσιο και στους Οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ακόμη και με τη χώρα χρεοκοπημένη.
-Διασπορά της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας κυρίως λόγω του κακού παραδείγματος που εκπέμπει η ατιμωρησία επίορκων δημόσιων λειτουργών.
-Συντήρηση δυσανάλογα μεγάλου αριθμού βουλευτών, 150 είναι αρκετοί.
-Διατήρηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών
-Υπουργοποίηση του βουλευτή. Ο βουλευτής, για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το νομοθετικό έργο.
-Συγκυβέρνηση με τους συνδικαλιστές.
-Παραγραφή αδικημάτων πολιτικών προσώπων με κλείσιμο της Βουλής.
-Μη πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής.
Αμέτρητες φορές το προεκλογικό μαχαίρι, από το μπαλκόνι των υποσχέσεων, απειλεί ότι θα φθάσει στο κόκαλο της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής και αμέσως μετά τις εκλογές χαϊδεύει και τις τρείς. Κουράστηκε ακόμη και η απειλή.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι στις αποφάσεις των Κυβερνήσεων, υπεράνω όλων τίθεται το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον. Αυτό που κατά τον Αριστοτέλη αποτελεί τη φαυλότητα. Φαύλος λέει ο φιλόσοφος, είναι αυτός που «χάριν εαυτού πάντα πράττει». Πέρα από την ανάγκη να καταργηθεί το ανωτέρω θεσμικό, ή μη, πλαίσιο, θα πρέπει:
-Να ρυθμιστεί ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας για να μην έχουμε, σε περίπτωση μη εκλογής, πτώση της Κυβέρνησης και εκλογές.
-Τυχόν ποινικά κολάσιμες πράξεις πολιτικών προσώπων να παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη και όχι σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής.
-Να καταργηθεί ο σταυρός προτίμησης στην εκλογή των βουλευτών, διότι ο σταυρός αποτελεί πηγή διαπλοκής και διαφθοράς.
Ο σταυρός μετακινεί το βουλευτή από το κόμμα του σε άλλο κόμμα, τον ιδεολογικό προσανατολισμό του οποίου, ενδεχομένως, απεχθάνεται, ξεπουλώντας έτσι αρχές και αξίες και προδίδοντας την προτίμηση του ψηφοφόρου. Θέλει τον πολίτη υποταγμένο και ταπεινωμένο να συνωστίζεται στα πολιτικά γραφεία για να εισπράξει το αντίτιμο της ψήφου του, το ρουσφέτι. Είναι λοιπόν ανάγκη επιτακτική να περάσουμε από τον τοπικό στον εθνικό βουλευτή για να απαλλαγούμε από τις 300 συνιστώσες της βουλής. Κάθε Βουλευτής και η συνιστώσα του. Η εκλογική του Περιφέρεια. Αυτή καθοδηγεί τα βήματα του, την πολιτική και τις αποφάσεις του. Η κατάργηση λοιπόν του σταυρού και της δυνατότητας του Βουλευτή να γίνεται Υπουργός, θα λειτουργήσει λυτρωτικά και για τους πολιτικούς και για τους πολίτες. Θα συμβάλλει δε σημαντικά στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.
Με τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες του πελατειακού συστήματος άθικτες και αλώβητες, με τη γραφειοκρατία ζωντανή, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, πανταχού παρούσες, ούτε αξιοπιστία ανακτάται, αλλά ούτε και προϋποθέσεις βιώσιμης ανάπτυξης δημιουργούνται. Μεγάλη απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι και τα κόμματα που κυβερνούν, αλλά και τα κόμματα που αντιπολιτεύονται, δεν δείχνουν διάθεση για τέτοιες λυτρωτικές αλλαγές. Ξεχνάνε όμως ότι η συσσωρευμένη οργή αποτελεί εύφλεκτο υλικό κι αν εκραγεί τότε δεν θα υπάρξουν νικητές.
Η ευθύνη λοιπόν για τη θεσμική ανασυγκρότηση και επομένως την αναγέννηση της χώρας, επαφίεται στην κοινωνία και πρωτίστως στους κοινωνικούς Φορείς της. Στους Ακαδημαϊκούς και στους διανοούμενους αυτού του τόπου. Αγώνας όχι για διατήρηση προνομίων και διεκδικήσεις συντεχνιακού χαρακτήρα, αλλά αγώνας για τη σωτηρία της της χώρας. Ήρθε πια η ώρα η κοινωνία να πάρει την τύχη της στα χέρια της, ασκώντας καθημερινή πίεση στους πολιτικούς να προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος. Σήμερα όμως. Αύριο ίσως είναι αργά. Ήρθε πια η ώρα, ο μοιρολάτρης καναπές να ζει στη μοναξιά. Ανασυγκροτήσεις κομμάτων και Παρατάξεων, χωρίς πραγματικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, που να συμπεριλαμβάνει, τουλάχιστον, τις παραπάνω θεσμικές αλλαγές, ούτε τύχη έχουν αλλά ούτε και νόημα.
Χωρίς ανατροπές των πελατειακών δομών, των στρεβλώσεων και των παθογενειών του πολιτικού συστήματος ούτε καινούργια αρχή γίνεται, αλλά ούτε και νέα σελίδα της ιστορίας και της μοίρας μας γράφεται. Αν ο προγονός μας ο Ηράκλειτος ζούσε σήμερα, διορθώνοντας τη ρήση του ότι «τα πάντα ρει», θα έλεγε: Ναι, όλα ρέουν και αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τους πολιτικούς και τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους.
Στην παρούσα συγκυρία, που η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, τους δανειστές μπροστά της με το περίστροφο στο χέρι και με έξωθεν απειλές κατά της εθνικής μας κυριαρχίας, πρέπει να παραμερισθεί το κομματικό συμφέρον, τα κόμματα να δείξουν γενναιότητα και κάνοντας τη μεγάλη υπέρβαση να στηρίξουν Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας για όσο χρόνο χρειαστεί, με σκοπό να διαχειρισθεί την κρίση και να προχωρήσει στις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές για τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, τον επανασχεδιασμό του κράτους, και την ανασυγκρότηση της διαλυόμενης ελληνικής κοινωνίας. Μόνο μια τέτοια Κυβέρνηση μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ομαλότητας, σταθερότητας, και ανάκτησης της χαμένης αξιοπιστίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της βιώσιμης ανάπτυξης, της προόδου, της προκοπής και της ασφάλειας.
*Ο Θόδωρος Βλασσόπουλος είναι οικονομολόγος
