του Δημήτρη Παπαδάκη
Προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, κοινωνικό εισόδημα, κάρτες σίτισης, πρόγραμμα επισιτιστικής συνδρομής ΤΕΒΑ, θέσεις εργασίας από το ΕΣΠΑ, κοινωνικές δομές από κοινωνικά παντοπωλεία μέχρι δομές αστέγων, όλα επιχορηγούμενα από το ΕΣΠΑ. Όλο αυτό το πλέγμα κοινωνικής προστασίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αναπτύχθηκε σταδιακά προϊόντων των μνημονίων. Τα μνημόνια βέβαια με τη σειρά τους σταδιακά αύξαναν εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που χρειάζεται κάποιου είδους κοινωνική προστασία.
Σήμερα, αφού τα δυο πρώτα μνημόνια κάψανε το “λίπος” των μικρομεσαίων, αφού οι φοροεπιδρομές απομύζησαν τις καταθέσεις τους, αφού τους οδήγησαν στην ημιαπασχόληση και στην ανεργία και έφτασαν στο σημείο να χρωστάνε σε εφορία, ταμεία και τράπεζες, βρίσκονται στον προθάλαμο των κοινωνικών επιδομάτων. Αλλά πολλοί από αυτούς μένουν απ’έξω, επειδή υπάρχουν άλλοι περισσότερο εξαθλιωμένοι. Ήδη υπάρχουν πολλά παράπονα από ανθρώπους που έχουν μεν ανάγκη, αλλά βλέπουν το “σύστημα” να τους πετάει έξω από το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης.
Τελικά οι κυβερνήσεις και τα μνημόνιά τους αγαπάνε τόσο πολύ τους φτωχούς που προσπαθούν να τους πολλαπλασιάσουν. Οι τελευταίες αλλαγές σε ασφαλιστικό και φορολογία πραγματικά διαλύουν την μεσαία τάξη. Αν δεν είσαι απατέωνας, αν δεν έχεις “λίπος” να κάψεις, δεν σε συμφέρει ούτε να προσπαθήσεις να επιβιώσεις ως ελεύθερος επαγγελματίας, ίσως ούτε καν να είσαι ιδιωτικός υπάλληλος. Σε συμφέρει καλύτερα να αφεθείς προς την εξαθλίωση… ώστε κάποια στιγμή να τύχεις της κοινωνικής προστασίας και το κράτος να κάνει την εξαθλίωσή σου ελεγχόμενη σαν τη χρεοκοπία. Αυτός είναι ο παραλογισμός που ζούμε σήμερα. Δυστυχώς.
